Bijna tien jaar geleden kregen we een kinderwens. We waren ons eigen huis aan het bouwen en de zwangerschap bleef uit. We dachten: zal wel door de drukte komen. Maar er volgde geen zwangerschap, ook de jaren daarna niet. De huisarts bevestigde dat we hulp nodig hadden. Na drie ICSI-behandelingen met negen goede embryo’s in drie jaar, bleef ook hier de zwangerschap uit. Dit alles was zwaar door alle behandelingen en hormonen. Het ging niet meer, ik trok dit niet meer. Ik was er 24 uur per dag mee bezig. Mijn man en ik besloten om te stoppen met de ICSI-behandelingen en ons in te schrijven voor adoptie.

 

“Mijn armen tintelden, ik had slapeloze nachten, huilbuien en kon niet meer nadenken”

 

Er viel een last van ons af, omdat het lot nu niet meer in onze handen lag. Maar van het lange wachten werd ik machteloos, verdrietig en lusteloos; het voelde als een rouwproces. Ik kon niet meer, mijn lichaam protesteerde. Mijn armen tintelden, ik had slapeloze nachten, huilbuien, en kon niet meer nadenken. Ik ging maar door met alles. Op het werk merkte ik dat ik lichamelijk gewoon de kracht niet meer had om mijn werk goed te doen. Het begon mijn lijf over te nemen. De batterij was leeg. De huisarts constateerde een burn-out. Negen jaar knokken was teveel geworden.

Via een vriend die jaren geleden ook een Bofit-traject heeft gevolgd ben ik in contact gekomen met BoFit-coach Esther met wie ik direct een klik mee had. In overleg met mijn werkgever kon ik het BoFit-traject starten. Op dat moment in april 2017 toen we hiermee wilde starten, kregen we HET telefoontje. De adoptiestichting belde met een voorstel en na zes jaar wachten werden we beloond met een gezonde zoon van vier jaar uit Slowakije die we in augustus op mochten gaan halen.

Ons geluk kon niet op. Maar er was ook werk aan de winkel. Vier maanden om met Esther dit allemaal aan te gaan, de burn-out en het vooruitzicht om moeder te worden van een adoptiezoontje. Esther en ik zijn elke week gaan wandelen in de bossen en langzaam kwam ik uit mijn schulp. Esther drong diep door tot mijn zwakke punten, ze kwam echt bij mij binnen. Hierdoor had ik weer de kracht om in te zien wat belangrijk was voor mij.

En toen in augustus waren we een maand in Slowakije bij onze zoon Erik. Wat was het een bijzondere reis, maar zeker ook zwaar. Van de ene op de andere dag heb je ineens een vierjarige zoon met een eigen verleden en eigen taal. Eenmaal thuis ging het snel. Erik sprak binnen drie maanden Nederlands en hij hechtte zich aan ons allebei. Hij is dol op ons en blij om bij ons te wonen. Op school doet hij het heel goed.

Al met al heel bijzonder en goed. Maar doordat ik meer rust kreeg nu Erik naar school was, kwam bij mij de ontlading van negen jaar knokken eruit. In combinatie met de burn-out en de komst van Erik kwam er echt teveel op me af. Mijn hoofd zat zo vol, ik voelde me schuldig, heel moe en verdrietig. Ik zag de mensen al denken: je hebt nu toch wat je wil met je zoontje? Hierdoor raakte ik ontzettend onzeker en lukte het niet meer om te kunnen genieten en een band op te bouwen met Erik.

Ondertussen weer loopsessies met Esther waar ik erg naar uitkeek. Esther spoorde me aan om niet te streng voor mezelf te zijn, dit gevoel mag er zijn. Samen zochten we naar handvatten om de balans te vinden die nodig is om stap voor stap verder te kunnen.

Esther spiegelt, confronteert en stimuleert om dingen te doen die me energie geven in plaats van energie kosten. Ik moet mezelf nu voorop zetten en dat lukt me steeds beter. Ik besef dat het eerst goed met mezelf moet gaan, voordat ik goed voor andere kan zorgen. Ondanks dat ik er nog niet ben, voel ik wel de kracht om situaties te aanvaarden en er aan te werken Ik ben Esther heel dankbaar dat ze me heeft doen inzien dat ik veel meer kan dan ik zelf denk en ik zou iedereen een Bofit-traject aanraden om jezelf weer terug te vinden.