Begin december 2015 ben ik helemaal ingestort. Ik kon niet meer. Dat klinkt dramatisch maar ik was op. Ik sliep niet meer en moest leren slapen. Met medicatie waar ik absoluut weerstand tegen had. Maar ik begreep toen nog niet wat het betekent als je maanden slecht tot niet slaapt.

Ik kon het me ook niet permitteren om te rusten. Mijn baan stopte eind december, ik zat midden in een dure opleiding, ik had daarnaast mijn stageplek ook hard nodig en ik moest een berg kosten betalen als alleenstaande moeder in een particuliere woning. Terwijl ik dan lag te slapen op de bank ging het met mijn kinderen ook steeds slechter; zo kenden ze mij niet en ze waren erg bezorgd.

We waren net verhuisd en dat was ook een grote verandering voor ons. Er moest nog veel geklust en ingericht worden, mijn huishouden moest weer lekker lopen, ik wilde weer sporten en schilderen en lekker feesten en stappen! Ik zat altijd vol ideeën en leuke plannen. Ik had een leuke vriend en ik begreep niet waarom ik niet door kon, want ik was juist blij met alles en ik wilde verder.

In die maanden ging ik elke week naar mijn huisarts. Dan bespraken we hoe het slapen ging. Maar ik werd steeds onrustiger, kreeg last van soort paniekaanvallen en ik had het gevoel dat de begeleiding van mijn huisarts niet voldoende voor me was. Dus ik ging googelen.

“Mijn kinderen kenden mij zo niet en waren bezorgd”

En zo kwam ik bij BoFit uit. De omschrijving op deze site over burn-out was zeer herkenbaar. Ik kon snel een afspraak maken en zo ontmoette ik Ingrid. We hadden een goede klik, dus daar was ik heel blij om. Want ik praat wel heel open en makkelijk, maar eigenlijk geef ik me niet echt bloot. Dat heeft met vertrouwen te maken, maar is ook voor mezelf heel eng.

Nu zijn we een half jaar verder en het traject wordt afgerond. Ik heb bij Ingrid geleerd mijn gevoelens zonder angst te benoemen en die ook eens serieus te nemen. Mijn onzekerheid is niet meer iets waar ik me voor doodschaam. Met allerlei oefeningen zag ik in dat ik geen grenzen stel en ik ook niet weet hoe dat moet. Ik vond het normaal dat mensen mij als voetveeg gebruiken en ik ben dan zo boos op mezelf dat ik mezelf er nog een trap achteraan geef. Ik zat altijd in mijn hoofd, mijn gevoel onderdrukte ik al jarenlang en ik was altijd boos op mezelf dat ik niet wist wat ik wilde. Ik was zo vreselijk wispelturig, bedacht steeds weer nieuwe projecten maar had voor mezelf uiteindelijk niets bereikt.

Dat overspannenheid, burn-out, slapeloosheid, verslavingen en paniekaanvallen allemaal nodig zijn om te stoppen jezelf over te slaan heeft niet zozeer met allerlei omstandigheden te maken. Eerder met de harde les die nodig was om mijn ogen te openen. Ik had het schijnbaar allemaal nodig om te leren voelen. Om op mijn 48e totaal verloren te zijn en te leren, eindelijk, wat je waard bent. En dat het schadelijk is als ik mezelf vergeet en straf en niet luister naar mezelf. En dat ik toch echt de enige ben die dat beter kan doen, of wil doen. En hoe je dat dan doet, dat leer ik nog.

Mijn burn-outsessies met Ingrid zijn helaas voorbij. Voor mij is het helder dat ik vluchtgedrag heb in allerlei projecten, ik bedoel, nu nog steeds ben ik weer in allerlei interessante onderwerpen gedoken, wil ik er alles over weten en ga ik te lang door. Ik verzin altijd weer onderwerpen die me meeslepen. Maar het zijn steeds dezelfde rondjes, ik blijf het wiel opnieuw uitvinden en ik ben lastig te stoppen. Misschien is er een term voor zoals shopaholic of junkie. Ik ga in het najaar naar een therapeut die me speciaal hiermee mogelijk verder kan helpen.

Ik denk nu terug aan een hele prettige tijd met Ingrid. Ik was zo dankbaar dat ik gewoon mijn idiote gedachtes en ‘tics’, controlefreak schemaatjes en andere uitgewerkte projectjes van mij met haar kon delen. Want dat durfde ik anders nooit te vertellen aan mijn omgeving. We hebben er ook om gelachen ondanks dat ik me ervoor schaamde. En we hebben nog veel meer bereikt. Ik vond het hartstikke fijn dat zij er was.