In januari 2020 heb ik me ziekgemeld, na al een tijd tegen klippen opgelopen te hebben. Ik had gehoopt dat de kerstvakantie en een weekje Barcelona zouden helpen, maar het tegenovergestelde gold. Ik werd juist steeds vermoeider, waarschijnlijk omdat ik eindelijk toegaf aan mijn lijf en geest.

Het jaar daarvoor, en al langer, waren een uitdaging geweest. Ik voelde me steeds minder adequaat op het werk met allemaal jonge briljante honden. Ik heb de bijzonder ingewikkelde afhandeling van de nalatenschap van mijn plotseling overleden familielid in februari 2019 een jaar lang gedaan. Al denk ik dat ik me daar onder andere zo in heb gestort juist om wat anders omhanden te hebben dan mijn overkokende ketel.

Mijn eerste stap was ziekmelden, en aangeven dat het weleens lang kon duren. Dat was een eerste, maar kortstondige opluchting. Toen zakte ik in een gat. Ik kon niets, deed niets, en werd daar wanhopig van.

De dokter verwees me naar de POH-GGZ (Praktijkondersteuner Huisartsenzorg, red.), een aardige mevrouw waarmee ik een zelfbeschouwingstraject inging. Ik pikte best wel nuttige dingen op, zoals rust en eenzaamheid zoeken, maar de oplossing was dat niet. Dit duurde tot juni, toch nog een paar maanden waarin ik vooral rust nodig had.

Ik werd gewezen op BoFit. Mijn werk wilde daar wel (deels) aan meebetalen, dus ben ik met BoFit-coach Simone een traject ingegaan. In juli de eerste stappen gezet (niet rennen, dat was wel duidelijk voor me), 2 sessies per week. Bij Simone had ik eindelijk het gevoel iemand te zien die wist hoe ik me voelde, en het zelf had meegemaakt. Dat was een opsteker!

En toen de praktijk. De eerste sessies waren de eerste kijkjes in mezelf. Leren lopen, met aandacht voor het lopen en focussen, dat was een opgave op zich. De eerste bodyscans, waar ik vooral van buitenaf met verbazing toekeek wat ik aan het doen was. Ik voelde me eindelijk eens vrij om mijn gedachten met iemand te delen, die het ook nog eens snapte. En me wees op mijn gedachtepatronen en hoe ik die kon veranderen.

De focus kwam na een sessie of 4. De bodyscan thuis doen, dat was verhelderend en ik leerde zo mijn adem te volgen. Oefeningen doen, dat geduld had ik toen nog niet zo. Door het scannen van mijn lichaam echter leerde ik al snel heel snel in slaap te vallen. Een trucje dat me nog altijd van pas komt. Voor het eerst na jaren ’s nachts wakker liggen en piekeren heb ik dit kunnen omvormen in: rug liggen, adem volgen, slapen. Prachtige life hack.

Tijdens mijn wandelingen netjes op de passen letten. Zo kwam ik er (na zeker 8 sessies) achter dat ik mijn hele leven achter iets had aan gejaagd, altijd zo snel mogelijk naar die stip op de horizon. Dat was een openbaring! En het sloot precies aan bij wat mijn coach me verteld had. Daar had ik naar geluisterd, maar nu begon ik het ook te snappen.

Ondertussen was ik met re-integratie op het werk begonnen, stapje voor stapje. Eerst eens een uurtje of 2, 2 per week. Dat was dan ook meer dan voldoende. Corona en thuiswerken hielpen daar niet bij. Alhoewel ik het door die burn-out het eerste (halve) jaar van de pandemie wel best vond, het kwam me wel uit.

De sessies met mijn coach gingen van tweemaal per week naar eenmaal per week, en uiteindelijk naar eenmaal per maand. Die twee keer per week waren hard nodig, die een keer per maand op het laatst waren op dat moment goed. Dat waren een soort prettige ijkmomenten waar ik weer even tot rust kwam, en er weer een poos tegenaan kon.

Ondertussen had ik van ‘werk moeten doen en moeten bijblijven’ het nieuwe inzicht gekregen dat ik helemaal niets moet, maar vooral moest zoeken naar wat ik zelf wilde. Hoewel ik dat nog steeds niet weet, weet ik vooral dat ik niet alles moet willen doen. En dingen mag zoeken die ik kan, en leuk vind.

Ook in de privésfeer geldt: ik let wat meer op mezelf. En zoek ‘alleen zijn’ op als ik dat nodig heb. En dat is best vaak. Dingen naast me neer leggen, in plaats van alles willen sturen, werkt ook heel verhelderend. Ik moet niets.

Qua werk ben ik er nu bijna, nog een uurtje langer per dag en dan is de ziektewet voorbij. Op het werk doe ik alles in overleg, zeg wat ik wel en niet wil. Uiteindelijk hoef ik nog maar vier jaar te werken, laten we kijken of dat zo prettig en mindful mogelijk lukt. En desnoods komt er iets anders op mijn pad, we zien wel.

Uiteindelijk zie ik in dat die eerste constatering ‘een jaar en misschien wat langer’ inderdaad ‘wat langer’ was. Ik denk dat ik sinds ik me kan herinneren dingen najaag in plaats van uit het raampje te kijken en van de reis te genieten. Wat ik nu wel doe, en hopelijk blijf doen.

De sessies met mijn coach heb ik niet meer nodig, ik heb een hoop over mezelf geleerd. Ik zal het wel missen, want na een woelige start (in mijn brein) waren vooral de laatste 8 sessies fijne her-ijkmomenten. Geen nieuwe inzichten, maar verdieping. En ook fijne wandelingen in de natuur.

Simone, je bent een prettig mens, snapt wat niemand daarvoor heeft gesnapt. Jouw inzicht en sturing hebben me een nieuwe start gegeven. Bedankt!