Opeens werd het zwart voor mijn ogen en zei een collega tegen me dat ik niet meer was te bereiken. Dat gebeurde rond december 2010. Er stonden 3 beurzen binnen 2 weken op stapel en er was nog niets geregeld. Normaal geen probleem, even doen toch. Nu was het op, het licht ging uit. Beetje oververmoeid dacht ik zelf. Na 2 weken maar weer eens proberen. Het lukte niet. Dan maar iets langer uitrusten, eind januari 2011 weer aan het werk en toen ging het echt mis. Slapeloze nachten en dagen (9 op een rij) en compleet op. Medicatie om te slapen. Een echte burn-out en erger. Psychische klachten, depressief en ga zo maar door en waarom? Het leven lachte me toe. Altijd opgeruimd, prachtig gezin, mooi huis, lieve familie en vrienden. 46 jaar oud, 60 uur werken (veel verantwoordelijkheid, onmisbaar zo vond ik). Masterstudie bijna afgerond, nevenfunctie als voorzitter in een bestuur. Marathons lopen en nog veel en veel meer. Tot nu toe geen last. Ik zou niet omvallen, zo besprak ik de week voorafgaande aan mijn eerste uitval met de directie. Alles moest, moest en moest. Geen moment rust en waar was het plezier, zo denk ik nu achteraf.

De werkgever was vol begrip en heeft alles gedaan ter ondersteuning. Toch moet je de hulp wel zelf zoeken. Eerst een psycholoog ingeschakeld, verder acupunctuur en kruiden. Ik kon echter niet uit mijn hoofd komen en zakte steeds verder weg. Veel over de onderwerpen gelezen (uit je burn-out in 30 dagen en ga zo maar door) tot dat ook niet meer ging. Altijd maar in het hoofd, de dingen zelf proberen op te lossen. BoFit ingeschakeld, de werkgever werkte mee. Een prachtig vooruitzicht, beter worden in de natuur met actieve momenten. Hardlopen/joggen was immers mijn ding. Het kwam voor mij te vroeg. BoFit-coach Daan hielp, maar ik werkte niet mee. Nog steeds in mijn hoofd, zonder gevoel. Als dieptepunt volgde in mei een klinische opname van 2 weken, ik zag het leven niet meer zitten. Ik?

 Daarna overeind gekrabbeld, het ging langzaam beter. Veel medicatie (ook verslavende), dat werkte een periode maar uiteindelijk steeds minder. Had echter nog steeds niet door waarom het allemaal gebeurde, hoe ik kon veranderen en zakte weer verder weg. Een belasting voor het gezin, wat zijn ze sterk geweest.

Half oktober 2011 via BoFit in contact gekomen met BoFit-coach Christina. De tijd was nu rijp en zij kon de gevoelige snaar raken. 2-3 keer per week wandelen, uit het hoofd raken en voelen. Natuur, bomen, de lucht, eenvoudige korte oefeningen die ik ook thuis kon doen. Eerst sceptisch, maar dat verdween. Cabaret in het bos en thuis voor de spiegel. Evenwicht van het lichaam herwinnen. Het vertrouwen groeide. Na 2-3 maanden kwam de ommekeer. Ik begon te voelen, emoties kwamen naar boven. Alles viel in een korte periode op zijn plaats. Niet diep graven over vroeger, ik heb een fantastische jeugd gehad zo herinner ik mij, maar er over praten op zijn tijd en dan valt alles automatisch goed. Alsof een kapstok met ervaringen (goed en minder goed) vanzelf wordt verhangen. Daarna ging het snel beter, wonderlijk. De afbouw van medicatie volgde, een ware hel maar ik was sterk genoeg. Mijn BoFit-coach hielp. De gesprekken werden later afgebouwd, de werkgever betaalde ook een volgend traject zodat we elkaar nog regelmatig konden spreken. Van 1 keer per week, naar 1 keer per 2 weken en zo terug.

Later begeleiding door mijn coach naar de werkplek, niet ter plekke maar gewoon door te wandelen en te praten/reflecteren. Dat loopt nog steeds, hoewel ik al weer fulltime werk. Het staat er zo kort, maar het betekende een totale ommekeer.
Natuurlijk hebben mensen mij gewaarschuwd dat het mis kon/moest gaan. Ik was daar doof voor. Natuurlijk had ik eerder aan de bel moeten trekken, dan was het misschien niet zo ver gekomen. Mijn ervaring is echter wel dat je door het dal moet om weer verder te komen. Je moet klaar zijn voor hulp anders werkt het niet. Zelf zoeken naar hulp is ook belangrijk, het komt niet vanzelf.



Mijn ervaringen:


1. Medicatie kan een zegening zijn, maar ook een hel. Wees terughoudend, hoewel ik geen expert ben en er gelukkig veel mensen zijn die er veel van weten om je zo te helpen. Voor hulp (voelen/ervaren) moet je echter wel bereikbaar zijn.


2. De GGZ is een prima instantie, er gaat wel eens wat mis maar ze hebben mij goed geholpen.


3. Ga zelf actief op zoek naar hulp.


4. Er over lezen is goed, maar maakt je soms ook gek/onzeker.


5. Het komt goed. Hoewel sommigen dat zeiden tijdens mijn diepste dal (later zul je dankbaar zijn, je komt er beter en sterker uit) en ik zoiets had van ‘wegwezen’, is het wel zo. Je gaat dood aan een ongeneeslijke ziekte, maar in dit geval neemt vooral je hoofd een loopje met je. Je ervaart levensechte dingen die er niet zijn. Veel mensen komen er weer boven op, vaak sterker inderdaad.


6. Je komt onderweg hulp tegen vanuit de meest onverwachte kanten. Neem deze aan en wees er dankbaar voor, ik kan mij er nog over verbazen.


7. Je raakt ook teleurgesteld in mensen, het zij zo.


8. Geloven en bidden heeft mij ook gesterkt. Hoewel dat tegenwoordig meer een uitzondering is, ben ik dankbaar voor mijn geloof.
 Ik ben niet een totaal veranderd mens, dat kan ook niet. Sta wel anders in het leven. Dat is het, ‘anders’. Ik heb ook leren voelen wanneer ik te veel heb gedaan, mijn lichaam geeft een signaal. Wonderlijk maar mooi.

Tot slot. Los van familie, vrienden en anderen die geholpen hebben heeft BoFit, in dit geval met Christina een echte ommekeer bereikt. Eenvoudig maar doeltreffend. Niet denken maar voelen. Vanaf de basis weer opbouwen, opnieuw leren lopen bijna. Wij mensen hebben de natuur en het gevoel met de natuur nodig om te aarden. Een belangrijke les ook voor de jeugd. Bomen betekenen niets als je ze op je tv ziet of als een plaatje, tenzij je er een echte ervaring mee hebt of hebt gehad. Mijn coach kon mij dat haarfijn laten voelen, maar heeft ongetwijfeld ook wel eens gedacht: ‘Hoe komt dit nog goed’. Het verleden komt nu tot rust. De toekomst is mooi maar geen werkelijkheid. Het nu, daar gaat het om.

 BoFit werkt voor mij, mijn coach heeft mij helpen herijken. Het leven is mooi, ik ben een dankbaar mens.