Al jaren riepen mensen in mijn omgeving dat ik dit tempo van leven niet vol zou houden. Onzin, dacht ik, van hard werken gaat niemand dood. En eigenlijk vond ik het ook wel stoer om zo veel werk te kunnen verzetten in ons eigen bedrijf, daarnaast een gezin met twee opgroeiende kinderen , een hond, sporten, een druk sociaal leven, een zieke zwager om na te lopen, ieder weekend zeilen enzovoort.

Totdat ik in september 2012 echt op was. Ik lag alleen nog maar op de bank, geen enkele energie meer, en wilde maar één ding: rust. Ik wilde dit wel van de daken schreeuwen. Volledig opgebrand was ik. Ik besloot om op internet het woord burn-out eens in te typen, en daar kwam ik Bofit tegen. En vooral het wandelen in de natuur was iets wat mij wel wat leek.

“Ik heb vertrouwen gekregen dat ik het kan”

Toen ik Bofit belde, gaf ik duidelijk aan dat ik geen coach wilde die ik snel onder tafel kon praten. Alleen iemand die door mij heen kon prikken zou wat kunnen bereiken. Want ik ben goed in de façade ophouden. Ik werd al snel door Martinette gebeld en we spraken af in het bos.

Tijdens onze eerste ontmoeting was ik sceptisch. Martinette voelde dit haarfijn aan. Ze begreep mijn twijfels. Haar rust en persoonlijke noot overtuigden mij ervan om met haar in zee te gaan. En ze wist me het vertrouwen te geven dat het allemaal wel weer goed zou komen. Nou, daar heb ik nooit spijt van gehad. Wat een mooie vrouw is Martinette en wat een kunst om professie met menselijk gevoel te combineren.

In de weken die volgden op ons intakegesprek zijn we hard aan de slag gegaan. Vooral veel inzichten opgedaan. Met zo’n druk en vol leven is controle erg belangrijk. Maar de controle die ik in handen hield, was niet vol te houden. Daar ging ik zelf aan onderdoor.

En grenzen stellen is ook zo’n ding. Het was zelfs zo erg dat ik niet eens meer wist waar mijn grenzen lagen. Ik was in de veronderstelling dat ik die wel duidelijk stelde. Maar dit bleek totaal niet zo te zijn. Met een simpele oefening in het bos ging er een wereld voor me open. Martinette ging drie keer duidelijk over mijn grenzen heen en ik merkte het niet eens. Dit maakte een hoop emotie los.

Het wandelen in de natuur heeft me ontzettend goed gedaan. Met liggen op de bank knapte ik niet op, met naar buiten gaan wel. Dit levert zoveel energie. Het accepteren van het feit dat ik een burn-out had, was voor mij erg moeilijk. Ik durfde dit mijn omgeving niet te zeggen en vond het zelfs moeilijk om aan mezelf toe te geven. Maar naarmate de tijd vorderde, viel me dit steeds makkelijker. Het viel me ook erg mee hoe mijn omgeving erop reageerde. Eigenlijk alleen maar positief, tegen alle verwachtingen in.

Uiteindelijk zat er een heel duidelijk verloop in de sessies. Ik kreeg steeds meer inzichten en het was heerlijk om met Martinette te bespreken wat die inzichten veranderden in mijn leven. Die veranderingen zijn soms niet makkelijk (zowel niet voor mezelf als voor mijn omgeving) maar wel noodzakelijk. En vragen een hoop tijd en inspanning.

Zo bleek ik bijvoorbeeld (met een slechte, geopereerde rug) al jaren van mijn lichaam de signalen te krijgen dat het genoeg was. Maar daar luisterde ik niet naar. Het drong niet eens tot me door. Tijdens de sessies realiseerde ik me dat ik mezelf fysiek had uitgeput. Dus ben ik begonnen daar eens wat beter naar te luisteren door dagelijks meer fysieke rust te nemen. En daar pluk ik nu de vruchten van.

Het afscheid van Martinette viel me zwaar, maar was ook mooi. Ik weet waar mijn valkuilen liggen en door Martinette heb ik het vertrouwen gekregen dat ik het kan, en dat ik weet wat ik moet doen als ik weer een hobbel in de weg tegen kom. Het gaat me zeker lukken!