In december 2010 werd ik geconfronteerd met een wanbetaler. Hierdoor kwam ik in problemen en wist hier niet direct raad mee. Na de kerstvakantie werd ik ziek, ik kon niet meer functioneren en wist niet meer hoe de boel op te pakken. Als ik op kantoor kwam dan begon mijn hele lichaam direct te rillen en kreeg ik een soort aanval van hartkloppingen. De telefoon nam ik niet meer op en ik was gewoonweg niet meer in staat om nog iets op te ruimen. Simpelweg: het was echt een grote puinhoop geworden. In eerste instantie heeft mijn vrouw dit mee op orde gebracht maar al snel was het opnieuw een puinhoop. Door een eerder faillissement voelde het alsof ik in de herhaling viel en dat ik gefaald had. Ik wist me dan ook geen raad meer en was erg kwaad.

Ik kreeg het gevoel dat al het negatieve mij overviel en dat dit niet meer was om te buigen. Hierdoor werd ik erg kwaad en was boos op anderen die dit mij aandeden. Dit werd zo erg dat ik enge dingen begon te denken, ik wilde ze een lesje leren. Huis aansteken, kind ontvoeren, knokploeg op af sturen. Ik dacht: wat is er met me aan de hand, dit wordt wel erg gevaarlijk. Als ik zo doorga dan word ik nog een moordenaar en dat wil ik helemaal niet. Dit heeft me tot nadenken gezet en ben direct hulp gaan zoeken.

Ik heb me ziek gemeld en ben naar de huisarts gegaan. Hij heeft me bloeddrukverlagers meegegeven en slaaptabletten. De slapeloze nachten hadden me gebroken en ik was erg blij met de slaaptabletten. Echter de derde nacht knalde ik gewoon door de slaaptablet heen en kon ik maar heel kort slapen. De huisarts gaf me geen sterker middel omdat dit niet verantwoord was. Ik moest dit echt op een andere manier oplossen. Na meerdere bezoeken bij de huisarts en een verzoek om hulp aan mijn arbeidsongeschiktheidsverzekering kwam ik in contact met een arbeidsdeskundige. Deze stuurde mij direct door naar BoFit. Ik was hier heel blij mee, want zo kon ik naar mijn idee wel weer terug op de rails worden gezet. Bij BoFit-coach Martinette kreeg ik een kennismakingsgesprek. Dit klikte gelijk en daarmee was de behandelsessie in gang gezet.

In de eerste sessies heb ik mijn coach de oren van de kop gekletst, dit voelde voor mij echt als een leegloop van mijn emoties en boosheid. Zij heeft dit eerst aangehoord en daarop ingespeeld. Na verloop van tijd begon ik het licht te zien en zag weer wat positieve ontwikkelingen. Ik werd door mijn coach erg in strakke lijnen gestuurd om zo weer structuur te krijgen. Het belangrijkste was dat ik moest leren omgaan met reacties van anderen en hoe ik hierdoor niet langer meer werd geraakt zodat mijn eigen functioneren hierdoor niet in gevaar kwam.

Het leuke was dat we tijdens de sessies in de bossen van Oisterwijk waren. Ik werd door te gaan trimmen en door lichamelijke oefeningen te doen ook nog eens fysiek aangesterkt. Dit was in het begin wel even wennen en ik moet zeggen, ik vond mijn conditie niet tegenvallen. Tijdens dit sporten was ik in het begin erg enthousiast en wilde daar al vlug meer uithalen. Het werkte als een soort adrenaline en ik kreeg er weer energie van. Na de sessie reed ik naar huis en dan had ik er al echt baat bij. Alleen was dit van korte duur en was de volgende sessie alweer snel nodig. Ik had in het begin dan ook moeite om de handvatten om te zetten naar acties en wist hier nog niet goed raad mee.

Al snel werd het bouwvakvakantie en ik voelde me al een stuk beter. Ik ben met vakantie gegaan en heb hier genoten. Dit heeft me er een stuk bovenop geholpen. Toen ik terugkwam werd ik direct met allerlei negatieve prikkels geconfronteerd. Dit was zo sterk dat ik dreigde terug te vallen. Mijn coach heeft direct extra sessies aangevraagd om te voorkomen dat ik niet half behandeld de grote wereld werd ingestuurd.

En dat was maar goed ook, pas na de tweede extra sessie begon ik weer echt op de rit te komen. Ik zag in dat de slachtofferrol waarin ik was beland een killer is. En dat was dan ook waarom ik steeds terugviel. Ik wilde als het goed ging direct volle bak en als het dan te veel werd was ik het slachtoffer. Hier ben ik toen gaan inzien dat balans in je eigen vermogen ligt en de grenzen hiervan alleen door je zelf kunnen worden gesteld. En ja, vroeger kon ik meer op mijn hooivork dragen maar ik wil dat nu even gewoon niet meer.

Mijn coach is een pijler geweest waaraan ik me heb kunnen vasthouden. Dit voelde niet altijd zo; ik had soms de behoefte dat anderen problemen voor me wegruimden. Dat heeft ze echt aan mij zelf overgelaten, achteraf gezien is dat nu juist heel erg goed voor me geweest.

Martinette, bedankt voor je hulp!