Al een aantal jaar zat ik in een baan waarin ik het niet meer naar m’n zin had, maar wat ik wel wilde doen wist ik niet. Helaas is het er nooit van gekomen om uit te zoeken wat ik echt wilde doen.

In Juni 2011 besloot ik om van fulltime naar parttime te gaan en drie dagen te gaan werken. De tijd die ik extra vrij zou hebben wilde ik besteden aan hobby’s maar vooral om uit te gaan zoeken wat ik echt wilde doen. Op het werk hield ik hetzelfde klantenpakket en hoeveelheid werk. Ja, dat was teveel voor me. Maar collega’s hadden het ook druk en dus dacht ik het ‘wel even’ zelf te doen. Natuurlijk ging dat niet, en zo had ik in november, het begin van een van de drukste periodes op ons werk, mijn vrije dagen steeds meer nodig om bij te tanken. Ik vond het erg vervelend dat ik moest werken met logge systemen, bureaucratische bedrijfsvoering, in een lawaaiige omgeving. Dat frustreerde me enorm, maar dat liet ik op mijn werk zo min mogelijk blijken en dus nam ik deze frustraties mee naar huis. Ik werkte veel over, want ik wilde m’n werk gedaan krijgen. Ik vond niet dat klanten of collega’s de dupe moisten worden, dus ik ging door en door. Zo bleef ik gespannen en deze spanning ging niet meer weg. Klachten als hoofdpijn, continue vermoeid zijn, vergeetachtig, lusteloos, neerslachtig, huilbuien en ga zo maar door, werden erger.

Een weekje vrij in februari deed mij ook niet beter voelen en mijn vriend vond dat het zo niet langer kon en dat ik me ziek moest melden. Maar ik was toch niet ziek? Toegeven was voor mij geen optie, dus ik ging door en door. Half maart 2012 ging het echt niet meer. Het was inmiddels wat rustiger op het werk en ik meldde me ziek. De huisarts constateerde overspannenheid en schreef rust voor. Rust, dat woord kon ik niet meer, ik vond het ook erg moeilijk om eraan toe te geven. Thuis ging alles daarom nog door. We waren druk bezig met de herinrichting van onze tuin, maar ik merkte dat ook dat heel moeizaam ging. Ik bleef het gespannen gevoel houden, kon me niet meer ontspannen en ook de andere klachten verdwenen niet.

“Eindelijk werd het piekeren minder”

Na een vakantie eind mei voelde ik me nog steeds niet beter. Mijn bedrijfsarts adviseerde me om met een psycholoog te gaan praten. Dat zag ik niet zitten, want in een stoffig kamertje je verhaal ‘moeten’ doen en doorgezaagd worden waar het fout is gegaan, is niks voor mij. Ondertussen realiseerde ik me wel dat ik inmiddels al bijna drie maanden thuis zat, en me geen haar beter voelde. Sterker nog, misschien zelfs slechter. Thuis deed ik inmiddels ook niks meer. Ik bleef het liefst thuis en ging niet graag weg. Ik voelde me erg onzeker, eigenlijk was ik het spoor behoorlijk bijster. Ik herkende mezelf helemaal niet meer, zo wilde ik toch niet verder? Dus er moest wat gebeuren.

Via Google kwam ik op de website van Bofit en deze methode sprak me direct al aan. Geen stoffig kantoortje, maar lekker buiten in de natuur. En wat waren de ervaringsverhalen herkenbaar! Ik ben zelf graag buiten en was ooit begonnen met hardlopen. Het leek me dan ook een extra luxe, zo’n persoonlijke hardloopcoach. Aangemeld via de website en binnen een dag werd ik gebeld door Bo. De dag erna zat ik bij de bedrijfsarts en ik legde hem dit traject voor. Hij was enthousiast en alles werd in een sneltreinvaart geregeld, binnen twee dagen had ik akkoord van mijn werkgever, en werd ik gebeld door mijn coach Anneke. De dag daarna, 8 juni, stond onze eerste afspraak.

Ik was best zenuwachtig; want hoe herken je elkaar en hoe gaat zoiets dan? Eigenlijk ging alles heel natuurlijk en zo liepen wij door een prachtige omgeving om kennis te maken. Ik weet nog dat ik dacht, goh ze zal wel denken deze meid mankeert helemaal niks! Ja, ik bleef ontkennen dat ik ziek was. Maar ondertussen deed ik mijn verhaal. Het feit dat ze meteen al met ademhalingsoefeningen begon was voor mij wel een bevestiging dat ik misschien toch echt ziek was. Het klikte goed met haar en meteen de volgende afspraken gemaakt. Ik ging wat doen om me beter te voelen! Alleen al dit idee voelde als een stap in de goede richting.

De eerste paar weken spraken we twee keer per week af. We liepen dan een stuk en Anneke liet me oefeningen doen die me inzicht gaven over hoe ik met bepaalde dingen omga en wat ik er aan kan doen. Daarnaast kreeg ik ook ontspanningsoefeningen en ademhalingsoefeningen. Hoewel ik over het laatste best sceptisch was in het begin moet ik toegeven dat ik daar heel veel aan heb gehad, tijdens alle dagelijkse dingen maar ook tijdens het sporten. Deze oefeningen hielpen me ook om weer beter in slaap te komen. Eindelijk werd het piekeren minder!

Na zo’n zes weken werd het tijd om weer contact op te nemen met mijn werk waar ik enorm tegenop zag. Het liefst wilde ik helemaal niet meer terug. Het was de plek waar ik ziek was geworden en wat zou iedereen daar wel niet van me denken? Ik had gefaald, vond ik. Maar het viel 100% mee. Ik werd goed opgevangen, kreeg veel begrip en kon rustig aan re-integreren op mijn werk.

Ik keek steeds weer uit naar de sessies met Anneke. Als ik me wat minder voelde, trok ze me weer omhoog met tips en adviezen die ze me gaf. De sessies werden later teruggebracht naar een keer per week en langzaamaan voelde ik me steeds een stukje beter worden. Heerlijk vond ik dat, maar het kwam met pieken en dalen. Een achtbaan leek het af en toe wel, er gebeurde van alles. Soms erg moe, soms weer wat energie. Maar wat was het heerlijk om weer energie te ervaren, ook al was het een klein beetje. Ook het hardlopen pikte ik aardig op dankzij de tips van Anneke. Op mijn werk ging het steeds beter, de werkuren werden langzaam uitgebreid. En ook thuis ging ik weer wat meer doen. De sessies waren nu zo’n een keer in de drie, vier weken.

Inmiddels is het eind november en heb ik de laatste sessie gehad. Hoe Anneke het heeft gedaan weet ik niet, maar ze heeft me weer op het goede spoor gezet. Ik voel me weer rustig, kan me weer ontspannen en ik ben weer volledig aan het werk. Daarnaast heb ik me ingeschreven voor een opleiding waar ik begin volgend jaar mee start. Een opleiding waar ik ontzettend veel zin in heb. Hoewel aan alles een eind komt, en ik nu zonder Anneke weer verder kan, zal ik haar ontzettend missen.