Achteraf had ik al vaker momenten dat ik niet lekker in mijn vel zat. Dan sliep ik ‘s nachts slecht en had ik een soort steen in mijn maag. Dat kwam omdat ik wat te druk was geweest en het ging vaak snel weer over als ik even rustig aan deed. Mijn vriend en ik kochten eind 2006 een huis en verbouwde dit een jaar lang. Daarnaast volgde ik in die tijd een HBO-studie en werkte ik ook nog gewoon vijf dagen. Nadat de verbouwing nog maar net was afgerond raakte ik zwanger. In augustus 2008 werd onze zoon geboren die geen goede start had en midden in de nacht vlogen we met de ambulance naar het VU in Amsterdam. Gelukkig is dit allemaal goed afgelopen, maar het had een enorme impact. Na mijn verlof ging ik vier dagen werken, net als mijn vriend. Goed verdeeld toch?

Maar na een aantal maanden heb ik toch besloten drie dagen te gaan werken. Het was teveel voor mij. Ik vond dit een tegenvaller van mezelf, sommige anderen konden het namelijk wel. Toen ik eenmaal drie dagen werkte dacht ik dat ik er eindelijk weer was. Maar toen gingen we in juli 2010 met vakantie naar de Veluwe. Ik werd overvallen door angst- en paniekaanvallen. Allerlei nare gedachten schoten door mijn hoofd, ik at niet meer, viel in snel tempo af, ik was mezelf compleet kwijt. Bij thuiskomst direct een bezoek aan de huisarts gebracht en medicijnen gekregen om rustiger te worden. Elke nacht zat ik beneden in paniek, hyperventilatie, soms kruipend de trap weer op uit angst dat ik eraf zou vallen. De ochtenden waren zo mogelijk nog heftiger, trillend zat ik beneden.

Mijn vriend ging na de vakantie weer naar zijn werk en ik had natuurlijk de zorg over onze zoon, wat ik niet aankon. Mijn moeder of schoonmoeder kwam dan of ik ging naar hen. Vreselijk vond ik het dat ik niets meer zelf kon, totaal geen vertrouwen in mezelf en als ik naar mijn zoontje keek dan werd ik enorm verdrietig. Wat deed ik hem allemaal aan? Laat staan mijn vriend, die kreeg ook veel te verduren. Wat was er met me aan de hand?

“Ik heb geleerd dat tijd voor mijzelf echt niet pas komt 

als al het werk gedaan is”

Ik schreef veel op om het maar kwijt te zijn en struinde veel op internet om te achterhalen wat ik had, maar dat laatste werkt eerder averechts. Was ik overspannen, depressief? Ik had een afspraak gemaakt bij een psycholoog, ik had echt hulp nodig. Ook slikte ik op advies van de huisarts anti-depressiva, omdat de rustgevende medicijnen verslavend werkten en ik deze inmiddels te lang gebruikte. Na een aantal gesprekken met de psycholoog kwam ik er echter achter dat ik niet op het juiste spoor zat. Door mijn werkgever werd ik geattendeerd op BoFit. Een aantal collega’s in soortgelijke situaties hadden daar veel aan gehad.

Dus half september had ik mijn eerste afspraak met BoFit-coach Tineke. We spraken af in Egmond, heerlijk in de buitenlucht. De eerste twee keer werd ik gebracht en gehaald omdat ik zelf geen auto durfde te rijden door de vermoeidheid; ik sliep nog steeds erg slecht. Maar daarna ging het langzaamaan beter met me. Ik sliep beter waardoor ik mij overdag ook beter voelde. Ik ondernam zelf steeds meer, ik ging weer boodschappen doen, winkelen en kon weer gewoon alleen thuis zijn met onze zoon. Geen hulp meer nodig van moeder of schoonmoeder, het vertrouwen groeide weer. Na verloop van tijd ging ik voorzichtig weer werken. Dat heeft me nog wel wat nachtrust gekost, aangezien ik niet wist hoe ik in hemelsnaam drie dagen, twee uur per dag moest gaan werken. Nu kan ik daar gelukkig weer een beetje om lachen, maar toen gaf dat echt paniek.

Ik heb enorm veel gehad aan de gesprekken met mijn coach. Op elke vraag had ze een antwoord, of dit nu over werk of privézaken ging. Ze leerde me weer voelen wat ik vond in plaats van de dingen te doen ‘zoals het hoort’. Ook liepen we hard en bouwde ik langzaam weer conditie op. Nog nooit heb ik hardlopen zo lekker gevonden. Het voelt nu echt als ontspanning, even in mezelf.

Mijn BoFit-coach heeft me geleerd dat tijd voor jezelf echt niet pas komt als al het werk gedaan is. Nu heb ik daar een veel betere balans in kunnen vinden. Het is niet erg alle dingen te doen die je graag gedaan ziet als je daarin ook tijd voor zelf (ontspanning) inroostert en niet maar doorraast. Want dat deed ik altijd; de tijd die ik had zo efficiënt mogelijk indelen zodat ik zoveel mogelijk kon doen. Achteraf gezien denk ik dat ik dit mezelf heb ‘aangeleerd’ in het jaar dat we verbouwden. En als je het niet te lang doet kan het best, maar ik ben er gewoon mee doorgegaan. En dan trekt je lichaam aan de bel, zo kan het niet langer. Het is een wijze les, maar wel een hele harde. Ik heb het echt als mijn ergste nachtmerrie ervaren, maar nu kan ik er gelukkig positief op terugkijken. Als mensen toen tegen mij zeiden dat ik er sterker uit zou komen, vond ik dat klinkklare onzin. Nu moet ik echter toegeven dat dat echt zo is.

Inmiddels heb ik zestien sessies gehad en het is omgevlogen. Ik heb veel geleerd, met name over mijzelf natuurlijk en dat is erg fijn. Ik heb geleerd om te gaan met verschillende eigenschappen van mij, goede handvatten gekregen en door middel van dingen op te schrijven inzicht te krijgen in mezelf. Als het eenmaal op papier staat wordt het pas echt duidelijk heb ik gemerkt. Ik werk weer volledig (drie dagen) en ook dat gaat goed. Ik heb nu nog één heuveltje te gaan en dat is stoppen met de medicijnen (deze moet je minimaal een halfjaar slikken). Met nog zes nazorgsessies te gaan heb ik daar alle vertrouwen in.