Ik ben al een paar jaar succesvol ondernemer met een bedrijf dat ik vanaf het begin heb opgebouwd. Alles steek je in zo’n bedrijf. Het groeit maar door, het is druk, druk, druk. Natuurlijk probeerde ik op tijd te ontspannen, besteedde ik tijd aan m’n gezin.

“Ik ben in krap een jaar tijd een ander mens geworden”

Stiekem negeerde ik steeds vaker signalen van m’n lichaam dat het af en toe wat rust nodig had. Tot ik ze helemaal niet meer opmerkte. Ik ging het normaal vinden om door te gaan. Je bent toch geen watje. Ik liep echter steeds vaker op reserve. Zondags even een paar uurtjes op de bank, bijtanken. Het ging weer.

Ik zag niet dat het rendement van m’n werk terugliep, de concentratie achteruit ging. Ik ging nog harder werken, begon kortaf te worden tegen collega’s en medewerkers, het interesseerde me niet, want ik had immers geen tijd voor dat sociale gezeur, ja, de cirkel is bijna rond.

En na een jaar of twee zo gewerkt te hebben zit ik op een dag achter m’n bureau en begint de wereld te draaien voor m’n ogen. Ik haal vreemd adem, wordt duizelig, iedereen kijkt me vreemd aan, maar ziet er ook vreemd uit, hartslag in een ritme waarvan ik denk, dat was het dan (met dito bloeddruk bleek even later). Dokter erbij en ja hoor, vanaf dat moment dreig ik bij de club van mensen te gaan horen die het kalmer aan moeten doen, die ademhalingstherapie moeten volgen, die pilletjes krijgen, die wekelijks bloeddruk moet laten controleren.

Thuis vertel ik nog ff niks, ik wil ze niet laten schrikken. Maar wat ik eigenlijk al een tijd wist, kon ik niet langer negeren. Ik was aan het opbranden, of al bijna opgebrand, burn-out. Je bent dan 44 jaar. Knap gedaan, eigen schuld.

Wat doe ik met de wijsheid? Luisteren naar de dokter? Zekers, dat doen ondernemers altijd, maar ik ben er nooit meer geweest. Ik zou te horen hebben gekregen wat ik al lang wist. Ik ging het internet op, iemand er bij zoeken op steekwoord: burn-out. Wat je dan tegenkomt…

Kom ik bij BoFit terecht. Zit dat te lezen, en denk: verrek, daar staat mijn situatie. Daar moet ik toch eens mee praten. Na nog eens een maandje aarzelen, (ik wou het eerst nog alleen proberen!) toch maar bellen en afspraak maken.

Ik heb nooit gesport. Kon wel snel een trap op rennen, maar eigenlijk kon ik dat maar 1 keer. Conditie: oh,oh. Wilde ook geen psychiatrische of psychologische benadering. Niks voor mij. Kennis gemaakt met BoFit-coach Bo en de BoFit-methode. We lagen elkaar wel. In het begin was ik knap wantrouwig en terughoudend. Hij wil toch wel wat dingen van je weten opeens. Dan vertrouw je de boel en vertel je wat er echt aan de hand is, hoe je in elkaar steekt en hoe het zo gekomen is. En dan begint het opeens te werken.

Na zo’n twee maanden merkte ik opeens dat ik minder moe was, ik werd rustiger, ik had geen tijd om aan m’n bedrijf te denken, want mijn coach liet me soms met mijn tong over de grond slepen en dus heb je wel wat anders aan je hoofd. Het lichaam begint te reageren. Ik voel me stukken beter. Mentaal kom ik ook niets te kort. Het is daar niet alleen maar rennen. Het is echt coachen.

De mensen om mij heen die niet weten waar ik mee bezig ben, maken opmerkingen van ‘joh, wat is er met jou aan de hand?’. Ik kan weer een normaal rustig gesprek voeren en houd tijd over, ondanks dat ik er elke week 4 uur voor uittrek, met opzet midden in de week, midden op de dag. Op de zaak waren ze er na 3 weken aan gewend. Het rendement van m’n werk schoot omhoog. Ik kan me weer concentreren en neem betere beslissingen. Ik neem weer tijd voor een praatje en kan weer relativeren. Ik ben er naast gaan sporten, zwemmen een paar keer per week, hardlopen er bij. Ik begin het leuk te vinden want ik zie de indirecte gevolgen van het bezig zijn. De cirkel is doorbroken. Ik zie nu dat je tijd moet nemen voor een pauze, en dat je die tijd vanzelf terugkrijgt. Even een paar minuutjes van je bureau weg is vaak al voldoende.

Zonder BoFit weet ik niet wat ik had gedaan. Ik durf met recht te zeggen dat ik erg veranderd ben, ik ben in krap een jaar tijd een ander mens geworden. Ik ben nooit meer moe! Moe in de zin van het foute moe zijn. Ik ben een andere vent thuis. Mensen worden jaloers op me, want als je goed kijkt zie je bosjes mensen om je heen die dezelfde stommiteiten uithalen als ik deed. Je praat er wel eens met ze over dat je 1,5 km in ruim een half uur zwemt. (Waar je vroeger nog niet van durfde te dromen!) Dat je tijdens een zakenreis ergens in een grote stad om 6 uur ’s ochtends even een half uurtje gaat rennen, en dat je dag daardoor fantastisch begint. Beter dan die van de meeste anderen. Je ziet ze denken…

Bij mij heeft de BoFit-methode absoluut effect gehad. Zoveel zelfs dat ik kan stoppen met BoFit op de huidige manier. Ik denk dat ik het nu zelf kan, maar blijf nog een tijdje 1 x per maand een uurtje lopen met BoFit. Ik zou het eigenlijk niet meer willen missen. Ik heb van Bofit geleerd de rem er op te zetten, waar m’n grens ligt. Je mag wel hard werken, maar geef jezelf tussendoor even tijd om bij te komen van de inspanning. Ik ben dankbaar voor het feit dat mijn coach Bo negen maanden naast mij naar mijn geklets heeft geluisterd. Daar is hij natuurlijk ook voor beloond, maar toch… dat is het dubbel en dwars waard geweest. Ik ben gelukkig NIET opgebrand.