Begin december 2013 begonnen de lichamelijke klachten bij mij. Vooral erg moe, duizelig, lusteloos en somber. Ik dacht eerst dat ze veroorzaakt werden door de ontstekingsremmers die ik al een hele tijd slikte voor een hardnekkige peesontsteking in mijn schouder. Ik was al met de derde antibioticakuur bezig en stopte er toen acuut mee, ervan overtuigd dat mijn klachten dan weer zouden verdwijnen.

Helaas was dit niet het geval, er kwamen alleen maar meer klachten bij, zoals maag- en darmklachten en mijn schouderpijn kwam natuurlijk weer net zo hard terug. Toch probeerde ik om zo ‘normaal’ mogelijk te blijven functioneren in de drukke decembermaand. Vol gas gewerkt, zowel op de zaak als thuis en gewoon doorgegaan met ‘leven’. Mijn motto was toen: gewoon doorzetten, het is bijna kerstvakantie en dan kan je even lekker twee weken bijkomen en daarna weer fris beginnen.

Het ging helaas heel anders. Werken ging niet door vreselijke duizelingen en extreme moeheid. Ik besloot daarom helemaal vanuit huis te gaan werken, vooral omdat ik mijn collega’s niet te veel met mijn werk wilde belasten. Achteraf gezien had ik dat nooit moeten doen. Thuis gebruikte ik mijn laatste restje energie op, zat bevend achter de computer en bleef toch maar gewoon doorgaan…

Het lukte mij niet om de draad weer op te pakken na de kerstvakantie en het verplichte leuk doen met de feestdagen. Ik sprak met mijn werkgever af dat er iemand aangenomen zou worden om mij te assisteren. Ik had gedacht haar in te kunnen werken, maar ook dat is er niet van gekomen. Om toch iets te blijven doen ben ik weer thuis gaan werken. Dat ging aardig totdat begin februari – na een vervelende opmerking van een directe collega – bij mij het licht helemaal uitging.

Toen werd mij duidelijk dat ik voor mezelf moest gaan kiezen. Ik herkende mezelf totaal niet meer. Normaal was ik superpositief, blij met kleine dingen, bezig met het welzijn van anderen en altijd bereid iemand te helpen. Dat was ik allemaal niet meer en ik vond dat heel moeilijk. Ik kon niet accepteren dat ik veel dingen niet meer kon. Dat ik al 18 jaar met veel plezier naar mijn werk ging, overal bij betrokken was en meer dan 40 uur in de week kon werken en dat ik dat nu niet meer kon. Noodgedwongen moest ik afstand gaan nemen.

Ik heb toen besloten dat ik op zakelijk gebied helemaal geen contact meer wilde. Anders doe je toch maar voor de helft mee en word je weer belast met onbelangrijke dingen. Dat was voor alle partijen niet gemakkelijk, maar ik had het idee dat het noodzakelijk was.

Ook privé heb ik wat veranderingen moeten doorzetten. Onder andere in het contact met mijn ouders. Helaas is er bij mijn moeder enkele jaren geleden Alzheimer ontdekt, een verschrikkelijk proces waar je niets aan kunt doen maar dat je toch zult moeten accepteren.

Ik heb ook meteen hulp gezocht. Gesprekken met een psycholoog in een stoffig kamertje zag ik niet zitten. Gesprekken en bewegen in de buitenlucht leken mij een beter plan, daarom heb ik mij direct aangemeld bij BoFit. Ik had een intakesessie met BoFit-coach Martinette en de klik was er direct. De sessies konden beginnen…

Een van de eerste dingen die mijn coach tegen mij zei was: het wordt beter. Dat was iets waar ik me aan vastgehouden heb, hoe slecht het vaak ook ging. Ik moet toegeven dat het soms niet meeviel, vooral omdat ik voorheen nooit sportte (vanwege diverse knieoperaties) en al heel wat jaartjes een zittend beroep had gehad. De intensiviteit en frequentie van de sessies hebben mij wel weer in de goede richting gebracht. Ik heb zelfs hele sportoutfits aangeschaft.

Vooral het toegeven aan de extreme vermoeidheid (je mag gewoon rusten) heb ik kunnen accepteren en in de praktijk gebracht. Al blijft het tegennatuurlijk voelen, want je hoort eigenlijk gewoon op je werk te zitten. Goed voor jezelf zorgen was ook iets wat ik weer moest leren inzien. Ik was vooral teleurgesteld in mezelf en vond mezelf ook niks waard. En vooral ook eens ‘nee’ zeggen tegen dingen die je niet wilt doen of waarbij je over je eigen lichamelijke of mentale grens heengaat.

In de tussentijd heb ik nog wel diverse onderzoeken in het ziekenhuis gehad. Daaruit bleek dat er poliepen in mijn maag zijn ontstaan door langdurig gebruik van ontstekingsremmers. Ook zit ik nog eens in de overgang, dus ook daar kunnen bepaalde klachten aan gerelateerd worden. Allemaal vervelend, maar ik had voor mezelf de beslissing genomen om alles zonder medicijnen te doorstaan. Dit was zeker tijdens de sombere momenten en periodes niet gemakkelijk. Na een paar maanden als een kluizenaar geleefd te hebben, was er voor mij ook nog de uitdaging om weer zorgeloos overal naar toe te kunnen gaan.

Onafhankelijkheid. Ook dat heeft mij enorm veel energie gekost (en nu nog steeds), maar gaat steeds makkelijker. Ik weet zeker dat het eens goed zal komen. Gelukkig heb ik een enorm begripvolle partner die mij overal mee helpt en vooral mijn eigen tempo laat bepalen. Wij hebben geen kinderen en besloten daarom een pup aan te schaffen (mijn partner werkt sowieso vanuit huis). Dat besluit heeft voor mij heel positief uitgepakt, hij is een echte therapiehond. Ik heb iets om voor te zorgen en ben niet meer continu met mijn eigen gesteldheid bezig. Ook ‘moet’ ik ermee naar buiten en heb veel meer contact met andere mensen. En een hond erbij is vooral leuk en gezellig.

In augustus ben ik gestart met re-integreren op mijn werkplek. Eerst heel rustigaan een paar uurtjes per week en langzaamaan wat opbouwen. Tijdens deze periode heb ik nog 4 extra BoFit-sessies gehad ter ondersteuning. Het werken voelde heel onwennig, maar ook dat slijt langzaam. De ene keer gaat het beter dan de andere keer, het is maar net hoe ik me voel die dag.

Steeds vaker mag ik ervaren dat het – zowel lichamelijk als geestelijk – goed kan gaan. Ik kan weer lachen en voel me steeds vaker blij en zekerder. Niet meer zoveel bezig met wat anderen wel niet van me zullen vinden, want ook het onbegrip van bepaalde mensen heb ik leren accepteren. Je gaat voor jezelf toch een schifting maken in personen die belangrijk voor je zijn en niet. Ik hoef ook niet door iedereen aardig of leuk gevonden te worden, dat vind ik tenslotte ook niet van iedereen!

Achteraf gezien is het afbraakproces dat vooraf ging aan mijn burn-out al vele jaren geleden begonnen. Toen had ik ook al last van maag- en darmklachten, vermoeidheid, enorm gewichtsverlies en nog heel wat andere klachten. Na heel wat onderzoeken bleek de oorzaak een vitamine B12 tekort te zijn en na een injectie knapte ik heel snel weer op. Ik was zo opgelucht dat er niets ernstigers aan de hand was, dat ik meteen weer vol gas verder ben gegaan. Ik had er toen meer rekening mee moeten houden dat mijn lichaam aardig verzwakt was.

Ik weet zeker dat het nog weer beter zal gaan als straks het voorjaar aanbreekt. Ondanks dat het een vreselijke tijd is geweest, heeft het mij ook een andere en positievere kijk op mijn leven gebracht. Zeker als het gaat om de voor mij belangrijke en onbelangrijke dingen. Het was een harde en misschien ook wel een heel welkome leerschool voor mij.