Ik werk bij een luchtvaartmaatschappij en in 2013 werd ik tijdens een vlucht naar Shanghai onwel. Ik belandde daar in een ziekenhuis met een hypertensie crisis en werd meteen aan alle toeters en bellen gelegd. Volgens de arts bevond ik mij in een levensbedreigende situatie. Ik werd zorgvuldig nagekeken en keerde na een paar dagen met een stapel onderzoeksuitslagen huiswaarts. Mijn huisarts adviseerde mij twee weken rust en de bloeddruk meten.

“Ik herkende mijzelf niet meer”

Twee weken later weer òp naar Schiphol, maar ik werd ter plekke hondsberoerd. Dit bleek een paniekaanval te zijn. Ik was radeloos en niet in staat om een woord uit te brengen. Ik dacht: nu raak ik mijn baan kwijt, want ik had mij in vijf jaar tijd al drie keer een aantal maanden ziek gemeld. De laatste keer dus zelfs tijdens een vlucht. Mijn huisarts zei dat mijn werk in combinatie met de zorg voor mijn verstandelijk beperkte zoon dus te veel bleek te zijn. Zij sprak zelfs over de WAO.

Al jaren sliep ik uitermate slecht en had veel wisselende fysieke klachten. Het vliegen viel mij loodzwaar. Bij elke activiteit was mijn eerste gedachte: Hoe moet ik het bolwerken? Hoe kom ik de dag door? Ik moet iets doen, maar wat? Kortom: ik was aan het overleven. Mijn naaste omgeving werd steeds kleiner. Tot mijn grote verdriet hielden relaties niet stand en een aantal vrienden overleden. Thuis had ik geen gesprekspartner en ik kreeg geen noemenswaardige steun. Wat overheerste was chaos, twijfel, spanning, onrust en onzekerheid. Emoties vertaalden zich in spanning, stapelden zich op en hadden zich flink in mijn lijf vastgezet.

Ik voelde een enorme leegte en had het idee dat ik verdween in ‘het grote niets’. Het leek net alsof ik buiten mijzelf stond en geen deel uitmaakte van de wereld om mij heen. Ik herkende mijzelf niet meer. Ooit had ik veel energie, was ondernemend, onafhankelijk en had een zekere innerlijke rust. Waar was ik gebleven? Ooit was ik mijn beste compagnon, maar nu had geen houvast meer aan mijzelf. De onrust en chaos in mijn hoofd en lijf beletten mij om stappen in een gezonde richting te zetten.

Via Google vond ik BoFit. De aanpak sprak mij aan. Ik ben graag buiten en hardlopen is een verloren gegane passie door een ongeval. Het traject had een duidelijke opbouw en ik kon ook op korte termijn beginnen. Ik herinner me mijn eerste kennismaking met BoFit-coach Tineke nog goed. De autorit naar Heemskerk kostte mij al enorm veel moeite. Ik was angstig, het overzicht ontbrak om mij goed door het verkeer te banen. Ik had met haar te doen, dat ze zo’n suffe klant kreeg.

Gewoon lopen en staan gaf mij al behoorlijk wat pijnklachten. Tijdens de eerste weken rustig aan hardlopen schoten dag en nacht gemene zenuwpijnen door mijn been. Toen heb ik wel gedacht hoe ik zo stom kon zijn een behandelingstraject te gaan doen waarin bewegen een belangrijke rol speelt. Eén van de eerste opmerkingen van mijn BoFit-coach was dat mijn lijf al jaren in de overlevingsmodus staat. Overleven was het redmiddel, maar mijn lijf was verstandig. “Wees maar blij met die hypertensiecrisis en paniekaanvallen”, zei ze! “Je lijf kan niet altijd maar alert zijn en constant in actieve staat zijn.”

Je lichaam reageert hetzelfde op angst als op hardlopen: het hart klopt sneller, de ademhaling versnelt en de bloeddruk stijgt. Tot mijn grote verbazing merkte ik na zo’n zes weken dat de pijnklachten in mijn been minder werden. Vanaf die tijd ben ik steeds meer gaan hardlopen en liep volgens mijn BoFit-coach zelfs voor op het schema. Het gaf mij moed, energie, vertrouwen en vooral heel veel plezier. Ik ren zo graag! Wat zou het mooi zijn als ik drie keer in de week een half uur zou kunnen lopen. Het zou betekenen dat mijn hoofd en lijf in balans zijn.

Halverwege het BoFit-traject was ik dat half uur ruimschoots voorbij en heb ik mij zelfs aangemeld bij de plaatselijke atletiekvereniging. Inmiddels loop ik minstens drie keer per week een uur. Ook het vliegen heeft daarmee iets extra en iets nieuws gekregen. Op elke bestemming loop ik mijn rondje. Al rennend ontdek ik de plek en herstel ik van de vlucht. Ik voel mijn lijf en kom tot rust. Het hardlopen heeft effect op mijn hele gestel, maar ook op al mijn bezigheden. Al maanden heb ik geen fysieke klachten meer. Ik heb de rust om een boek te lezen en om piano te spelen. Als ik ergens tegenop zie denk ik: ach, ik ga vooraf of achteraf wel even rennen. Ik voel mij weer als heel veel jaren geleden: energiek, enthousiast, toegankelijk en met een zekere basis van innerlijke rust.

Een van de belangrijkste opdrachten voor mij was het terugschakelen van inspanning/spanning naar ontspanning. Verdriet toelaten en weer ‘terugkomen’ uit dat verdriet. Ik vind het nog steeds een hele klus om emoties toe te laten, maar ik boek zeker vooruitgang. Een goed hulpmiddel daarbij is de bodyscan. Durven voelen, oef! Tineke gaf mij kleine aanwijzingen die direct veel effect hadden bij mij, zoals op een rustiger tempo hardlopen. Ook wees Tineke mij op mijn rol als moeder. Door de vele rollen was de belangrijkste rol – sec moeder zijn – behoorlijk ondergesneeuwd geraakt.

Na de eerste atletiektraining in de avond was ik zo hyper van blijdschap en opwinding dat ik geen oog dicht deed. Ik vermoedde dat mijn coach zou zeggen “Is atletiek niet een beetje te veel”? Maar ze verraste mij wel vaker. Ze vond het juist een mooie uitdaging om weer tot rust te zien te komen. “Verleng de avond en geniet van het fijne gevoel!” Mijn BoFit-coach wist voor mij steeds de kern te raken en het eenvoudig te houden. Gestaag verbeterde mijn conditie, zelfvertrouwen en weerbaarheid. Ik leerde schakelen tussen inspanning en ontspanning door fysiek en mentaal in ‘het nu’ te zijn en verantwoordelijkheden los te laten die niet bij mij horen. Mijn coach leerde mij blij te zijn met signalen en erop te reageren in plaats van ze te negeren of mij eraan te ergeren.

Nu ik minder spanning en angstklachten heb, lukt het beter om bij mijn gevoel te komen. Mijn hoofd was altijd leidend, niet verdrietig zijn en doorgaan. Nu is mijn ziel leidend en loopt voorop. Ik kan nu de energie pakken en stappen zetten. Ik heb weer vertrouwen in mijn lijf en ben milder voor mijzelf. Het komt zoals het komt. Ik geniet van de herwonnen en opgebouwde energie en heb weer zin om dingen te ondernemen. Ik heb meer zelfvertrouwen, overzicht en moed en positieve gedachten overheersen. Emoties blijven minder vast zitten. Ik probeer niet meer alles dwangmatig onder controle te houden en zo is meer ruimte voor mijzelf ontstaan.

Na jarenlange overbelasting hebben Tineke en de BoFit-aanpak mij enorm goed gedaan. Ik zie weer perspectief, kan weer met een heldere blik om mij heen kijken. Ik beweeg, ervaar, ben milder. Ik heb de regie, geniet, voel mij vrij en maak weer plannen. Ik voel mij moeder en sta letterlijk en figuurlijk stevig op mijn eigen benen. Het allerbelangrijkste: ik herken mijzelf weer!