September 2015 was de maand waarin ik begon te merken dat ik vermoeid was en me niet lekker voelde. Hoog ademen, zweten, paniekaanvallen – het was behoorlijk overweldigend. Maar goed, ik ben geen klein kind. “Stel je niet aan, raap je zelf op en laat niemand zien wat er gebeurd is, dan waait het vanzelf over”, sprak ik mezelf toe.

In mei had ik nog meer pech. Ik had veel stress omdat mijn werkgever failliet ging en ik midden in een grote verbouwing zat die ik eigenhandig nog naast mijn werk deed. Resultaat: moe, opgebrand, geen energie en paniekaanvallen. Maar ik was nog steeds aanwezig op mijn werk en zelfs nog vaker dan normaal. Mijn stresslevel steeg naar 2.0 toen ik geen werk meer had en letterlijk ook geen dak boven mijn hoofd. Dat had ik namelijk tijdens het verbouwen er zelf afgehaald omdat deze vervangen moest worden. En nu? Ik had geen idee. En hoppa, ik had weer een paniekaanval en ging hyperventileren. “Goed jongen, raap je zelf op, kom op je bent een man, je hebt een gezin met drie kinderen en je moet door”, sprak ik mezelf weer toe. Dus pakte ik mijn laptop en ging gelijk solliciteren.

Yes, drie weken later had ik een nieuwe baan. Ik werkte zo’n 9 á 10 uur per dag. Gas erop, snel thuiskomen, met een bord eten in m’n hand vlug alles naar binnen schuiven, want ik had nog maar 3,5 uur voordat het donker werd. En ja, het dak moest dicht en de buitenwanden moesten nog geplaatst worden. Drie maanden later had ik het verkoopseizoen op mijn werk bijna achter de rug en ook de woning was bijna klaar. Maar ik stortte helemaal in, had een black-out, stond te trillen, te draaien, te zweten. Ik was alles kwijt, zag geen uitweg. Het was een diep, donker, misselijkmakend gevoel. Ik zat 20 heel lange minuten aan mijn bureau. Eenmaal een beetje op adem wilde ik mijn manager inlichten. Of nee toch niet? Jawel gewoon doen! Nee, wat moeten ze wel niet denken, dit kan ik niet zo melden.

Na vijf dagen wikken en wegen toch maar een mail gestuurd want praten, nee dat ging niet. Op naar de huisarts en door naar de psycholoog want “meneer, wij vermoeden dat u een burn-out heeft”. Eenmaal bij de psycholoog onder behandeling werd dit inderdaad bevestigd. Helaas kwam ik er achter dat er blijkbaar nog veel meer speelde en aan de hand was. Jemig, wat moet ik nou? Ik ga niet weg op mijn werk, straks zien mensen me zo. Of wat als het druk is? Ja, straks krijg ik een aanval of moet ik huilen. Nee, ik kan echt niet laten zien wat er allemaal met me aan de hand is (iedereen had dit allang zien aankomen behalve ik). 

Na vele behandelingen en onderzoeken was ik moe en down, zat ik aan de medicijnen en sliep ik weinig. Ik had geen zin om me in te zetten voor mijn gezin en onder druk te vechten tegen het UWV.  Na 1,5 jaar in de ziektewet kwam ik via het UWV in aanmerking voor een BoFit-traject. Poeh, moet ik dit gaan doen? Sporten en praten, nee dat is me te veel. Maar goed, ik moest toch zien en voelen hoe dit was. Ik ging vol spanning, stress en zenuwen naar de eerste afspraak in Amersfoort bij de vlasakkers. Het weer was gelukkig redelijk want anders was ik echt niet gegaan hoor!

Eenmaal aangekomen en voorgesteld gingen we wandelen in het bos en binnen vijf minuten was het ijs gebroken. Ik voelde me superveilig bij mijn BoFit-coach Ingrid. Geen idee hoe ze dat deed, maar goh wat fijn zeg! Veel praten, wandelen, rennen, opdrukken, planken enzovoorts. Ik sta weer met beide benen op de grond. Ik ben weer gaan sporten, heb haar advies in acht genomen en meegewerkt. Ik begin me fitter te voelen, veel sterker en meer bij mezelf. Op 8 juli is mijn laatste sessie en mijn doel is twintig rondjes trap op trap af. Dat ga ik halen. Dat is mijn mijlpaal om een nare, moeilijke maar ook zeer zeker leerzame tijd achter me te laten en weer vooruit te kijken. Positief zijn en plezier hebben, en uiteindelijk weer een mooie job aanpakken.