Ik werkte hele dagen van 8 tot 18 uur, meestal nog langer. Toch had ik het gevoel dat ik nergens echt aan toe kwam. Ik was als de dood een foutje te maken en controleerde elke mail wel tachtig keer voordat ik het verstuurde. Ik was vreselijk onzeker en voelde me doodongelukkig. Ik voelde me als een konijn dat met grote angstogen in de koplampen kijkt, niet in staat om iets te doen. Ik kon niet meer helder nadenken, voelde me een echte loser, had gefaald en had het idee dat iedereen van me af wilde. Ik moest veel huilen en had veel last van stress. Ik had veel paniek en was continu bezig met: hoe heeft dit kunnen gebeuren en hoe moet dit verder? Of: Oh god nee, we moeten het huis verkopen.

Ik voelde me doodmoe en werd elke ochtend om 5 uur wakker met een gevoel van stress en paniek. Ik had druk op de borst en zenuwen in mijn buik. Iedere ochtend was heftig, ook toen ik al thuis was en niet meer werkte. Ik had een bijna depressief gevoel. Ik zette mezelf onder druk: ik moest aan de bak. Ik kon toch niet zomaar thuis zitten, geld vangen en niets doen? In juni heb ik me toch ziekgemeld.

Voordat ik bij BoFit begon bleef ik het gevoel houden dat ik aan mijn leidinggevende moest laten zien dat ik echt bezig was met mijn herstel en dat ik wel weer wat werk kon gaan doen. Ik zag heel erg op tegen de gesprekken met de bedrijfsarts en met mijn leidinggevende en was dan erg gespannen. Ik was ook boos op mijn leidinggevende, het bedrijf en op mezelf niet te vergeten.

Pas na de eerste gesprekken met BoFit-coach Simone kwam, na de tranen, de acceptatie: ik ben ziek en uit balans en dat is ok. De sessies en ondersteuning van mijn coach hielpen me met het leren in het moment te zijn, mijn adem te gebruiken en me te realiseren dat het ok is. En dat ik niet meer bezig hoef te zijn met wat er gebeurd was en wat er aan mij mankeerde. Ik leerde ook niet meer bezig te zijn met of het wel goed zou komen. Ik kon gewoon ziek zijn en genieten van iedere dag.

Wat ook hielp was dat, mede door de hulp van mijn coach, de druk er bij mijn leidinggevende af ging. Waar ik eerder het gevoel had dat ze het beëindigen van mijn contract even snel wilde regelen, gaf ze me wat meer ruimte. Ik kon op dat moment namelijk iets beslissen en de emoties waren nog te rauw.

De oefeningen hebben me erg geholpen en ik vond ze fijn om te doen, evenals de wandelingen. Alleen of met een vriend/vriendin. In de vakantie in augustus heb ik volop kunnen genieten. Goed geslapen en ik was heel ontspannen. Het alleen in het nu zijn lukte me heel goed. Ik kon echt uit de grond van mijn hart zeggen dat ik had genoten van mijn vakantie. Ik ontdekte na de vakantie mijn woonomgeving eigenlijk voor het eerst goed door te wandelen. Ik verbaasde me over het feit dat er zoveel moois vlakbij is wat ik al die jaren niet heb gezien. Sporten, lezen, wandelen , klussen en zelfs joggen heb ik de afgelopen tijd opgepakt.

Na de vakantie kon ik op een volwassen manier het gesprek voeren met mijn leidinggevende over een afscheidsregeling. Ik vond op eigen initiatief een leuke opdracht om te re-integreren. Mijn zelfvertrouwen nam weer wat toe door de opdracht die ik kreeg, maar het was nog wel wiebelig.

De echte zin in werk was er nog niet en ik vond het ook heel lastig om te bepalen wat ik nu wilde. De vacatures spraken me niet meer aan en ik wilde ook zo graag een andere draai geven aan mijn leven en aan mijn werk. Maar behalve randvoorwaarden kon ik nog niet aangeven hoe het er inhoudelijk uit moet zien. Wel weet ik dat het communicatievak op strategisch niveau me nog steeds boeit. En ik lijk er goed in te zijn.

Wat ik thuis nog wel lastig vond en nog steeds wel vind is een vaste structuur houden, buiten de zaken die gewoon vaststaan zoals sporten en de honden uitlaten. Na een tijdje kwam er ook wel weer af en toe een dip. De opdracht liep af en ik had geen idee hoe nu verder. Het erop vertrouwen dat het weer goed komt en niet piekeren of het wel gaat lukken, vind ik soms lastig. Maar de oefeningen en tips van mijn coach helpen me dan weer om meer rust te vinden en iets makkelijker de situatie te aanvaarden.

Ik ben milder geworden naar mezelf en kijk zonder veel rancune terug, omdat ik het gevoel heb dat voor een groot deel mijn werk de oorzaak is geweest. In het begin was ik vooral bezig met het werken aan wat ik aan mezelf moest veranderen of wat er aan mij mankeerde. Nu vind ik mezelf ok, zoals ik ben. En ik ben nu klaar om naar de diepere lagen te kijken.

Ik slaap goed en voel me over het algemeen ontspannen en uitgerust. De winterperiode blijft voor mij lastiger dan de zomer. Het sollicitatieproces, ook met afwijzingen erbij, is soms lastig. Maar accepteren en met mededogen naar mezelf kijken lukt al beter.

Wat ik fijn vind is dat ik nu weer echt met aandacht dingen doe en niet mijn lijstje afwerk zoals eerder. Ik doe minder, maar beleef meer. En heel langzaam merk ik dat het weer moeten werken me minder angst aanjaagt.

Bedankt Simone, voor alles.