Op een vrijdagochtend, februari 2020, zat ik in gesprek met twee naaste collega’s op kantoor. Opeens voelde ik iets in mijn waarneming veranderen en lukte het mij niet meer me te concentreren. Mijn denkproces was van het een op het andere moment veel slomer dan normaal. Mijn collega’s hadden dit ook in de gaten. Die dag heb ik nog samen met collega’s en leidinggevende geluncht, de werkdag afgemaakt en ben ik gewoon met de motor naar huis gereden. Bij thuiskomst merkte mijn vriendin op dat ik er ontzettend terneergeslagen uit zag. Dat trof mij, want hoewel ik niet per se emotioneel was, was het exact hoe ik me voelde: langzaam, moe en terneergeslagen. Ik was overspannen.

Mijn vriendin adviseerde mij om me ziek te melden en goed te herstellen. Ik zag dit niet zitten, omdat ik erg bang was dat mijn dagelijkse structuur zou wegvallen. Hier speelt mee dat ik sinds mijn puberteit depressieve perioden heb meegemaakt die ik door eenvoudige medicatie op mijn 30^e eindelijk heb overwonnen. Tegenwoordig ken ik goede en slechte dagen, maar geen depressies mee. Dit heeft mijn leven echt fijner gemaakt. Structuur blijft hierbij belangrijk. Als onverwachte bijvangst van de medicatie kon ik – met erg veel plezier – steeds meer werk en druk aan. Die extra energie en belastbaarheid leidden tot meer zelfvertrouwen en intensievere banen. Tot mijn lichaam het dit voorjaar genoeg vond.

Gelukkig had ik geen moeite om mijn nieuwe leidinggevende en naaste collega’s te informeren over mijn overspannenheid. Zij waren erg schappelijk en wij besloten dat ik op rustig tempo de transitieperiode waar we als bedrijf toen in zaten zou afronden.  Daarna zou ik opnieuw met de nieuwe baan zou beginnen. Ik werkte als het ware op een laag pitje door, zonder me ziek te melden.

Na een mooie vakantie (letterlijk aan de vooravond van de corona lockdown) stroomde ik weer in, in mijn nieuwe job en werkte gewoon 40 uur op een trager tempo. Ook startte ik weer met sporten. Maar de sloomheid was nog lang niet weg. Fysiek en qua denksnelheid had ik een flinke tik gekregen en ik voelde dat herstel maanden in beslag kon nemen. Geluk bij een ongeluk was de lockdown waardoor ik gedwongen thuis moest werken en veel tijd had om te slapen en uit te rusten naast mijn werk. Zo krabbelde ik langzaam maar zeker op en als mijn energie het toeliet werkte ik over omdat ik dat leuk vond. En als ik te moe was ging ik suf op de bank zitten.

Voor mijn vriendin, zelf ervaringsdeskundige van een burn-out, was dit erg vervelend. Zij had me herhaaldelijk doch vruchteloos gewaarschuwd. Zelfs nu verviel ik in mijn ongezonde werkpatroon, terwijl zij door mijn uitputting bij belangrijke beslissingen niet volledig op mij kon rekenen. Hier speelde ook mee dat wij samen een huis wilden kopen en dit naast ons werk in een overspannen huizenmarkt moesten regelen (zij is als arts aan strikte werktijden gebonden). In een pittige maar terechte interventie heeft zij mij overtuigd dat ik niet op de juiste weg zat en dat mijn onstuimige manier van werken niet in balans was met mijn privé- leven.

Mijn bedrijfsarts adviseerde mij een coachingstraject bij BoFit aan. Hij zag goede resultaten bij collega’s door de combinatie van gematigd werken aan fysieke fitheid en tegelijk leren omgaan met stress. Het bedrijf keurde een preventietraject goed en daarna werd ik al snel door BoFit-coach Simone benaderd voor een afspraak in een nabijgelegen natuurgebied.

In een aantal sessies leerde ze mij eenvoudige maar effectieve ontspannings- en andere technieken. Ik ben wars van zweverigheid maar kan – al wandelend of als ik ga slapen – hiermee tot rust komen. Ook kan ik onderliggend gepieker en emoties herkennen, waardoor deze minder snel met mij op de loop gaan. Dit gebeurt wel als ik gedachteloos doorga.

Hoewel mijn coach naar mijn voorgeschiedenis vroeg, richtten onze sessies zich vooral op wat ‘nu’ speelt. Kan ik hier zelf invloed op uitoefenen? En zo ja hoe, moet ik het accepteren zoals het is? De technieken die ze aanreikte hielpen me hier mild naar te kijken en zijn even praktisch als waardevol. Als we praktijksituaties bespraken kon mijn coach mij ook op aanstekelijke manier tegengas geven, wat mij waardevolle inzichten gaf.

Daarnaast heeft ze me geleerd enkele malen per dag een korte stop in te lassen, om de beslommeringen even los te laten en na te gaan hoe ik me voel. Hierdoor bemerk ik sneller hoe ik echt over zaken denk en ook stop ik tijdiger met werk. Het is natuurlijk een open deur maar toch het is voor mij een ‘openbaring’ dat ik de volgende ochtend daarna veel fitter en effectiever ben. Hiermee heeft het traject me absoluut geholpen beter in de balans te zijn en biedt het praktische handvaten voor de toekomst.