Ik dacht: het overkomt mij niet weer dat ik alle controle verlies, niet meer weet wat ik moet doen, alleen nog maar kan huilen als iemand iets tegen mij zegt en niks meer zie zitten. Begin jaren 90 was ik namelijk zwaar depressief en dat zou mij niet meer gebeuren. De hormonen speelden toen een grote rol en de prikpil was toen een van de oplossingen.

In 1996 ben ik getrouwd. Later heb ik aan de kust een huis gekocht en verliep het leven in voor- en tegenspoed, met ups en downs. Mijn vrouw kreeg het zwaar met een aantal ingrijpende ziekten en uiteraard zorgden we voor elkaar. Achteraf gezien ben ik steeds minder tijd voor en aan mezelf gaan besteden. Ook in mijn werk heb ik mezelf helemaal weggecijferd. Geen vragen stellen maar gewoon dingen doen die gedaan moesten worden.

In 2019 werd ik mij bewust dat de overgang met mijn emoties speelde. Ik heb een tijd goed kunnen functioneren met extra vitamines en mineralen via een consulent. Even was ik weer in balans. Toch was het eind december 2020 anders. De herkenning was er op het moment dat ik tegen een boom wilde rijden en mezelf pijn wilde doen. Niet meer kon stoppen met werken in mijn vrije tijd, niet kunnen slapen en altijd moe. Ik zag overal tegenop.

Ik ben naar huis gestuurd en heb twee weken op de bank gehangen in de hoop dat rust en slapen mij zouden helpen. IJdele hoop, slapen deed ik al lang niet meer voldoende. Gedachten in mijn hoofd kwamen niet tot rust. Begin januari begon het traject met de huisarts, GGZ-praktijkondersteuner en arboarts. Een aantal tips zoals ‘ga naar buiten’ en ‘reken op lang herstel’ kreeg ik aangereikt. De realiteit was ver te zoeken. Allerlei verbanden heb ik gelegd en dingen gezegd die helemaal niet zo waren. Ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. Niet mogen werken, wel willen werken, maar inzien dat ik het niet kon. Wat doe ik dan met de onrust, gejaagdheid en vragen die ik heb met mijn volle hoofd en mijn vermoeide lichaam?

Eind februari heb ik van de huisarts toch medicijnen geaccepteerd en dat heeft mij doen slapen. Ik was er zeer tevreden over, even knock-out. Met de arboarts overleg gehad over een actief coachtraject en zij stelde BoFit voor. Na goedkeuring van de werkgever kon het wandelen direct beginnen. Dat was tenminste gelijk actie!

Nooit gedacht dat wandelen zo goed zou werken. Het weer zien hoe de vogels in de bomen zitten en hoe al het voorjaarsgroen tevoorschijn kwam. Ik heb staan luisteren in het bos, reeën gezien en toen ik eraan toe was, leuke mensen ontmoet op die wandelingen.

Met de BoFit-coach klikte het gelijk. Ik kon me openstellen en de humor kwam weer boven. Naast serieuze gesprekken, ervaringen vertellen en bespreken, conclusies trekken, ontdekken wat zou ik zelf willen, hebben we heel erg lekker kunnen lachen. Wat alles weer in goed perspectief zet. Zo zei mijn coach: “Ik ga je niets nieuws leren, de kennis zit al in je.”

Het hardlopen was een apart verhaal voor mij. Mijn coach stelde voor om dit toch echt te gaan doen, maar alleen als ik dit wilde. Ik had op dat moment overal pijntjes en klachten, maar we begonnen met 2 x 1 minuutje in dribbelpasje. Nou dat kon ik wel. Ik begon op mijn lichaam te letten. Wat voel ik, wat doet pijn et cetera. De link met mijn burn-outherstel ging ik inzien. Het helpt mij voelen en goed voor mezelf te zorgen.

Nu vind ik het echt heel erg leuk om 2 á 3 keer per week te hardlopen. Ik kan op een rustige manier bijna 3 km achtereen hardlopen. Ik heb nu een route van 4 km gevonden en dat is het volgende doel. Het is een inspannende maar ontspannende bezigheid. 

Steeds per twee weken ging ik via het re-integratieplan een paar uur meer werken. En ik blijf de juiste balans zoeken met werk en privé. Mijn coach zei: “Ook je partner heeft een boel te verwerken, neem hem/haar mee in je proces. Zij/hij moet wennen aan je nieuwe ik.”

In vijf maanden tijd heb ik weer genoeg proviand in mijn rugzak om alleen aan het werk te gaan. Met een gewijzigde structuur en samenstelling van het team op het werk, en één keer per maand een gesprek met de praktijkondersteuner, kan ik weer verder. En met de wetenschap waar en wie ik kan raadplegen, mocht ik de juiste richting weer even kwijt zijn.

Het was raar om van mijn coach weer afscheid te nemen, na zo’n intensieve periode waarin heel veel de revue is gepasseerd. Je loopt met elkaar op jouw manier je fases door en hoe en wanneer jij dat wilt. Met aandacht voor jou en jouw omgeving. Aan het strand hebben we geproost op een goed herstel.

Naar aanleiding van het geleerde en de hervonden inzichten, ben ik mijn creatieve bron weer gaan opzoeken (die was erg opgedroogd). Hierbij een haiku-gedicht van het doorlopen proces.

Grenzeloos

Overal volgen

Zonder grenzen

Zonder vragen te stellen

Waarom?

Muizen

Zijn grijs

Tot ze groeien

En ruimte durven innemen

Kleur!

Luisteren

Vogels fluiten

Hoor spechten hakken

Op het kleine bospad

Wandel!

Voel

De wind

Ruik de zee

Tenen in het zand

Geluk!