Vanaf mei 2021, nog volop in coronatijd, werd het steeds drukker op het werk. Ik spendeerde steeds meer tijd alleen achter het scherm, al dan niet in digitale meetings. Vóór corona ging ik lekker op mijn fietsje ’s ochtends om acht uur naar het werk om om kwart voor negen aan de slag te gaan (na een eerste kopje koffie en bijkletsen met collega’s). Vervolgens ging ik rond half zes weer op mijn fiets naar huis. Mijn vrije dagen waren ook echt vrij, met sporadisch een telefoontje.

Met corona kwam het thuiswerken. Steeds minder contact met collega’s en overleg (telefonisch of met een videoscherm ertussen) ging alleen nog over werkgerelateerde onderwerpen. De dagen werden steeds langer (om 8 uur laptop open, om 6 uur dicht, geen gezellige koffiepauzes, korte lunch in mijn eentje). Daarnaast was het ook niet ongewoon om nog even (digitaal) aan te schuiven bij een overleg, makkelijk te doen vanuit huis. Mailtjes lezen en afwerken kon ook ’s avonds nog wel. En hoe meer werk ik verzette, hoe meer erbij kwam.

En op een dag in het voorjaar van 2022 weigerde mijn lichaam dienst. Opstaan was een marteling. Energie om de trap op te lopen had ik niet. Ik kon alleen nog maar huilen. Terugkijkend had ik dat kunnen zien aankomen. Ik sliep al een poosje slecht, piekerde veel, kreeg concentratie- en motorische problemen, sportte niet meer en kreeg een permanente soort van ruis in mijn hoofd. Ik zag op tegen de meest simpele huishoudelijke taken. Ik had continu het gevoel achter de feiten aan te lopen, op het werk en thuis. En ik voelde me schuldig daarover. Ten opzichte van mijn werk, maar ook ten opzichte van het thuisfront.

Van de één op de andere dag kwam ik thuis te zitten. Vrij snel kwam via de praktijkondersteuner van de huisarts BoFit op mijn pad. Met behulp van coach Vincent leerde ik inzicht krijgen in wat er met mij gebeurde. Zoals welke mechanismes ik zelf in stand hield, en hoe ik dat patroon weer kon doorbreken. Hij legde de vinger op de zere plek door de juiste vragen te stellen, een spiegel voor te houden en open en eerlijk met mij in gesprek te gaan.

Het was een traject met vallen en opstaan, hard werken aan mezelf, beetje bij beetje leren accepteren dat het tijd kost om weer in balans te komen. De wandelingen in het bos met de coach waren soms moeilijk en emotioneel, maar wel altijd fijn. Het voelde veilig en vertrouwd. Hij gaf me altijd het gevoel dat het wel weer goed zou komen. En daarnaast hadden we ook nog eens altijd mooi weer!

Mijn coach leerde me over energiebalans, gaf me inzicht in de kracht van gedachtes en emoties, leerde me stil te staan en met verwondering om me heen te kijken. Hij gaf me inzicht in mijn kwaliteiten en valkuilen en leerde me weer trots te zijn op mezelf. Hij reikte mij theoretische achtergronden en methodes aan, en praktische handvatten om mee aan de slag te gaan. Ichigo-ichie bijvoorbeeld, de kunst van het koesteren van het moment.

Nu, negen maanden nadat ik thuis kwam te zitten, ben ik weer gedeeltelijk aan het werk. Ik weet waar ik goed in ben, waar ik blij van word en waar ik energie van krijg. Ik heb geleerd de signalen van mijn lichaam te herkennen, en wanneer ik een stapje terug moet doen en energieslurpers moet mijden. En dat doe ik vervolgens dan ook. Ik ben trots op wie ik ben en wat ik kan, trots op wat ik bereikt heb. Ik besef nu veel meer dan voorheen dat ik zelf aan het roer sta. Ik bepaal zelf de route die ik afleg. Ik heb weer vertrouwen in wat de toekomst mij brengt.