Ik was net terug van een welverdiende vakantie toen het gebeurde. Twee jaar daarvoor was ik gevraagd om mee te werken aan de implementatie van een nieuw administratiesysteem voor de service afdeling waar ik werk. Ik voelde me vereerd, zo lang werkte ik daar immers nog niet. Ik moest het wel combineren met mijn eigen (net gereorganiseerde) beneluxfunctie als contractmanager. Een hele kluif, want mijn perfectionistische ikje wilde zowel de projectmanager als de (nieuwe) afdelingsmanager tevreden houden. De druk om de implementatiedatum te halen was erg hoog. Lange dagen van soms wel 12 uur. Het laatste jaar kreeg ik hulp van een uitzendkracht, maar die behoefde ook begeleiding. Mijn man, twee kinderen en mijn vriendinnen stonden op de laatste plaats, maar dat begrepen ze best. Toch?

Voorafgaand aan de implementatie moesten alle medewerkers nog worden getraind op het nieuwe systeem. De gebruikers zaten helemaal niet te wachten op al die veranderingen en waren negatief en kritisch. Ik voelde me hiervoor verantwoordelijk en nam ieder punt van kritiek persoonlijk op. Ik sliep slecht, slikte aan één stuk door paracetamol, maar nam geen extra rust. Sterker nog; thuis werkte ik vaak ook nog door. Ach, na de implementatie zou het allemaal wat rustiger worden, dacht ik. Terwijl het de bedoeling was dat ik weer volledig zou terugkeren naar mijn eigen functie, bleken er zoveel issues te zijn dat het me niet lukte om me los te maken van het project. Boven mijn hoofd brak een getouwtrek om mijn beschikbaarheid uit. Zelfs mijn vakantie bracht niet de nodige rust.

En toen werd ik op die dinsdagochtend in augustus 2012 wakker en de wereld draaide letterlijk om mij heen. Hartkloppingen, koud zweet en vooral duizelingen. Ik wist niet wat me overkwam. Het ging niet goed met me. Ik heb me ziek gemeld, ben weer naar bed gegaan en ik heb 24 uur achter elkaar geslapen. Daarna heb ik de huisarts gebeld en zij stelde de diagnose: overspannen. Misschien zelfs wel burn-out. Ik weet nog dat ik begon te lachen. Ik? Alles, maar dát niet! Ja, ik had wel wat hard gewerkt, maar overspannen? Maar mijn lichaam en mijn hoofd spraken niet dezelfde taal. Ik sliep veel en kon me tot weinig zetten. Op het internet heb ik toen maar eens opgezocht wat dat nou inhield, zo’n burn-out. En ik herkende mezelf direct.

Op datzelfde internet kwam ik langs de site van Bofit. Mijn huisarts had al aan me gevraagd welke hulp ik wilde inschakelen. De methode van Bofit sprak me direct aan, omdat het zich in de natuur afspeelt. Ik wilde niet het zoveelste nummer in de wachtkamer van de psycholoog worden en het leek me daarnaast erg prettig om mijn verhaal te kunnen doen, zonder dat iemand mij zat aan te staren en notities maakte.

Mijn werkgever ging akkoord zodat ik Bofit kon inschakelen en twee dagen later belde coach Karin Roijers mij al op voor mijn eerste afspraak. Op weg naar de Rhoonse Grienden klonk een nummer op de radio met de tekst: “…what do I stand for? Most nights, I don’t know anymore…”. Hoe toepasselijk. Het klikte direct met Karin. Wat een fijn mens. De eerste sessie liet ze me vooral praten over alles wat ik had meegemaakt. Alles kwam eruit. Werk, privé…. alles. Langzaamaan zijn we toen alles gaan adresseren; mijn zelfbeeld, mijn angsten, mijn perfectionisme, mijn gebrek aan zelfvertrouwen. Door middel van metaforen uit de natuur, inspanning én ontspanning kwam ik steeds dichter bij mezelf en mijn gevoel. Ze liet me inzien hoe krachtig ik ben en waar ik allemaal toe in staat ben. Ze ging de confrontatie niet uit de weg, maar altijd steunde ze me onvoorwaardelijk. Ook tussen de sessies door stond ze voor me klaar via telefoon en e-mail. Ik kreeg handvatten voor situaties die ik nog vaker zal tegenkomen. Ik leerde mezelf kennen en waarderen voor wie en wat ik ben. En nu ben ik geen passagier meer, maar de kapitein op het schip dat ‘Mijn Leven’ heet. Het zijn soms nog woelige baren, maar ook met tegenwind kan ik nu laveren op de golven, met het roer stevig in de hand.

Voorjaar 2013. Ik rij naar huis van mijn laatste sessie. Op de radio klinkt een lied: “….I’ll never be perfect, but at least now I’m brave…..Now my heart is open and I can finally breathe….Don’t be mad, it’s just a brand new kind of me…” Hoe toepasselijk. Een traan rolt over m’n wang. Ik had nooit gedacht dat een burn-out het beste kon zijn wat me ooit is overkomen. Dankjewel Bofit, dankjewel Karin…