Ik weet nog wat ik dacht toen ik met BoFit begon: als ze mij vertellen hoe het traject gaat verlopen, dan tik ik het even af en dan is dit ook weer gedaan. De sessies voelden in het begin als extra werk, toegevoegd aan een berg die voor mij al niet meer te overzien was.

“Ik sliep niet, mijn hoofd zat vol”

Destijds kon ik alleen nog maar denken in hoeveelheden werk en het moest allemaal af. Doordeweeks en op zondag sliep ik niet, omdat mijn gedachten maar door bleven gaan. Daardoor had ik al mijn vrije tijd nodig om te slapen en bij te komen van alles wat er gedurende de week gebeurde. Mijn hoofd zat vol en mijn lichaam wilde niet meer.

De eerste paar weken waarin ik BoFit-sessies was ik gesloopt. Ik mocht die dagen vrij nemen van mijn werk. Hoewel ik er in het begin niet aan toe wilde geven, was dat achteraf gezien goed. De dagen waarop ik sportte sliep ik naderhand nagenoeg de hele dag.

Na verloop van tijd merkte ik dat ik fitter werd en na het sporten zin kreeg om mijn huis op te ruimen of alvast avondeten te koken. Ik wilde op dat moment heel graag vooruit. Emotioneel was ik er nog niet, dat merkte ik en ook mijn omgeving geregeld. In gesprekken werd ik snel emotioneel en boos. De eerste teleurstellingen op de werkvloer en lichamelijk wogen zwaar. Toegeven dat niet altijd alles gaat zoals ik wil en vervolgens een stapje terug doen, vond (en vind) ik moeilijk. Dat was voor mij een van de grootste persoonlijke hindernissen.

Tijdens het bewegen kreeg ik handvatten om beter met het dagelijks leven om te kunnen gaan. Af en toe werd me een spiegel voorgehouden. Met genoeg stof tot nadenken was de zomervakantie een goede onderbreking in het BoFit-traject. Gevoelsmatig was het een bijzondere vakantie. Ik ging er nog vreselijk gehaast in en kwam er goed ontspannen uit. Het waren drie waardevolle weken waarin meerdere dingen op hun plek vielen.

Tijdens het BoFit-traject heb ik veel geleerd. Daarbij ligt voor mij de nadruk op het tijdig legen van mijn emmer. Ik merk dat als ik dat doe ‘de rest’ redelijk vanzelf volgt. Dan vind ik de rust om beter over dingen na te denken, herken ik de dramadriehoek eerder en stap ik daar makkelijker uit. Dan vind ik het niet erg als het een keer een puinhoop is thuis en vergeef ik het mezelf makkelijker als er een keer wat fout gaat. Ik ben een stuk relaxter geworden.

Nu er wat ruimte in mijn hoofd zit heb ik alweer heel veel plannen. Tijdig op de rem trappen zal altijd nodig blijven. Voor de toekomst heb ik het voornemen om mijn ervaringen opgedaan bij BoFit nog wat te laten bezinken. Ik ben benieuwd of ik nog wat intensiever kan sporten en welk effect dat zal hebben op mijn hele gesteldheid. Iets om te ontdekken. Nu ik fitter ben, kan ik op een dag al veel meer doen dan ik een poos geleden voor mogelijk hield.

Wat me voor altijd bij zal blijven, is hoe ik in het begin hard liep: met mijn hoofd naar beneden. Nu loop ik met mijn hoofd omhoog! Dat zegt alles.

Dank je wel Esther!