Ik werk al 32 jaar met heel veel plezier bij dezelfde werkgever. In diverse functies in de leidinggevende sfeer, de laatste 16 jaar binnen het facilitaire vakgebied. In de loop van de jaren kwamen er steeds meer kantoren bij en het werkaanbod steeg. Dus werkte ik nog even harder, jarenlang. In 2011 kreeg ik last van nekklachten, vreselijk.

“Mijn bloeddruk kwam boven de 200″

De nekklachten begonnen zodra ik bijvoorbeeld vakantie had. Dus maar niet te veel snipperen en lekker in het werkpatroon blijven. Heel vroeg beginnen en ook in de avonden nog even in de mail duiken. In 2013 kwamen er meer klachten bij en dat resulteerde in een voorzichtige burn-out. Ik kreeg via mijn werkgever een coachingtraject aangeboden en ben gewoon blijven werken. Na een half jaar zo aanmodderen voelde ik me toch wat beter. In die periode ging ik dagelijks 2 uur eerder naar huis (ziektewet) om vervolgens ‘s avonds weer in de mail te duiken. Dag en nacht was ik met het werk bezig. In november van dat jaar was ik er wel weer klaar voor, dacht ik. Voorzichtig opgebouwd en weer volledig aan het werk. Nog harder, nog meer.

En toen kwam in januari de klap als een slag bij heldere hemel. Ik werd niet goed op mijn werk, had een bloeddruk van boven de 200. Goh wat voelde ik me beroerd. Direct naar de huisarts en aan de medicijnen. De dag erna natuurlijk toch gewoon weer proberen te werken, maar het ging niet meer. Ik zakte verder weg, sliep slecht en kreeg last van angstaanvallen. Ik kon niet meer eten, was volledig in paniek. Heel veel last van duizelingen. Ik kan niet vertellen hoe vaak ik bij de huisarts ben geweest of heb gebeld. Er is van alles nagekeken, cardioloog, neuroloog, noem het maar op. Maar er is niets gevonden.

De hele dag alleen thuis. De minuten kropen voorbij, ik wist me geen raad met de tijd. Wat moest ik in godsnaam doen? Mijn man was mijn steun en toeverlaat. Op een dag zag hij bij een benzinepomp een tijdschrift over ontspanningsoefeningen liggen en dat hebben we meegenomen. Achterin stonden adressen met coachingmogelijkheden, daar heb ik het adres van BoFit gevonden. Ik heb gebeld en kreeg contact met Bo Bogaard. Hij heeft me de BoFit-aanpak uitgelegd en het sprak me enorm aan. Ik heb direct via mijn werkgever toestemming gevraagd om een BoFit-traject te mogen volgen en binnen enkele dagen konden we van start.

Wat een verademing, ik had twee keer per week een afspraak staan met Bo. Dus keek enorm uit naar de sessies. De eerste keer voelde vreemd, zomaar de duinen in en praten over jezelf. Maar door de rust die Bo uitstraalt, de vragen die hij stelt, volgen de gesprekken zelf. Korte stukjes hardlopen, het ging prima. Maar eenmaal thuis kwam ik weer in een gat terecht. Wat keek ik uit naar de volgende sessie. Na een aantal keer hardlopen kreeg ik een achillespeesblessure, dus vanaf dat moment werden het wandelsessies. Dat werkte ook prima.

Ik heb veel aan de BoFit-sessies gehad. Het heeft me uiteindelijk geleerd om keuzes voor mezelf te maken. Na diverse sessies besloot ik om niet meer in mijn oude functie terug te willen keren. Ik kon dat besluit best snel nemen. Begin maart startte ik met het BoFit-traject en zeven weken later in april wist ik het zeker: ik wil dit niet meer. Ik had het gevoel dat als ik weer terug zou gaan, ik het misschien niet meer zou kunnen navertellen. Dit moest stoppen in het belang van mezelf en mijn gezin.

Het was eigenlijk geen tijd om mijn functie neer te leggen, maar ik wist dat ik geen keus had. Moeten kiezen tussen je gezondheid of je werk maakt het makkelijker. Dit hebben we tijdens een sessie met Bo en mijn leidinggevende besproken. Er viel een last van mijn schouders. Maar ja, wat nu? Ik vond het erg belangrijk om er wel bij te blijven, zodat ik onder de mensen zou komen. Dus heb ik vanaf mei voor mezelf een werkplek ingericht op een klein ander kantoor. Drie ochtenden in de week ging ik op de fiets naar het werk. Had ik wat te doen? Niet echt. Beetje mail wegwerken, opschonen en vooral netwerken. Dit heb ik maanden volgehouden. In september ben ik toen een stage gaan doen binnen het bedrijf, gewoon om te kijken welke functie bij me zou kunnen passen. Ik kreeg alle vrijheid van mijn werkgever. Heb wel alles zelf geregeld, maar kreeg altijd groen licht.

Inmiddels zijn we een heel stuk verder. Sinds 1 februari zit ik in een opleidingstraject voor een geheel andere functie bij dezelfde werkgever. Ik werk nu in teamverband met een gedeelde verantwoordelijkheid. Het voelt prima! Ik heb de rust in mezelf gevonden, geen stress meer. Ik kan nu genieten van de momenten dat ik niets te doen heb. Gewoon het moment pakken, want je weet nooit wanneer dat volgende moment weer komt. Na het opleidingstraject word ik definitief ‘overgenomen’ door de nieuwe afdeling.

Ik zie de toekomst vol vertrouwen tegemoet. Ik durf terug te kijken op een periode waarin ik voor mijn gevoel wijze besluiten genomen heb. Burn-out is born again geworden!