Enkele weken geleden had ik mijn laatste afspraak met BoFit-coach Ninka. We hebben ons contact op een goede manier kunnen afsluiten omdat het nu – eindelijk – weer goed met mij gaat. Hiermee kwam en komt langzaam het besef wat er de afgelopen tijd allemaal is gebeurd. Dit is mijn verhaal.

Inmiddels bijna zeven jaar geleden overleed mijn vader aan de gevolgen van kanker. Ik zag van dichtbij hoe de ziekte hem langzaam deed aftakelen met het onvermijdelijke tot gevolg. Veel tijd om hierbij stil te staan had ik niet; het leven wachtte immers op mij. Ik was net begonnen aan mijn opleiding en pakte de mogelijkheden die deze studie en het studentenleven mij boden, met beide handen aan.

Achteraf bekeken hield ik weinig rekening met de Pfeiffer;
het kwam me simpelweg niet goed uit

Zo heb ik onder meer een bestuursjaar gedaan waarin ik fulltime werkte voor een studentenorganisatie en tevens mijn bachelor scriptie afrondde, aangevuld met vele feestjes en gezelligheid. Tijdens dit jaar kreeg ik voor het eerst serieuze gezondheidsklachten. Al vrij snel werd duidelijk dat ik de ziekte van Pfeiffer had. Ik probeerde mijn agenda iets minder vol te plannen. Maar achteraf bekeken hield ik weinig rekening met de Pfeiffer; het kwam me simpelweg niet goed uit. Al bleef mijn weerstand vrij laag en was ik regelmatig ziek/verkouden, ik was er niet erg van onder de indruk.

Kennelijk had mijn lichaam in de gaten dat er meer voor nodig was om mij te remmen. In de zomer van 2013 bezorgde het mij dan ook een ziekbed van twee maanden. Het bleek de ziekte van Cogan, een auto-immuunziekte waarbij ontstekingen ontstaan bij ogen, oren en evenwichtsorgaan. Wederom had ik niet heel veel tijd om hier bij stil te staan, want na de zomervakantie wachtte mij een mooie stage waarbij ik bovendien moest verhuizen naar een andere stad. Het contact met mijn stagebegeleider was goed en er werd mij de ruimte gegeven om mijn uren langzaam op te bouwen. Wegens een grote wil om de stage goed te volbrengen is dit gelukt en heb ik een fantastisch en leerzaam jaar gehad. Ik kreeg er echter wel steeds meer klachten bij: bulten in mijn hals, haaruitval, buikpijn. Ook was ik bij vlagen labiel, wat waarschijnlijk voortkwam uit pure vermoeidheid en verdriet om het verlies van mijn vader. Ik heb de klachten niet genegeerd maar ik heb ze ook niet zo serieus genomen als eigenlijk zou moeten.

Mijn bestuursjaar en langdurige stage waren bewuste keuzes van mij om tijdens mijn studie al zoveel mogelijk werkervaring op te doen. Dit leek zijn vruchten af te werpen. Ik begon met meerdere projecten die uit mijn stage waren voortgekomen. De wereld lag aan mijn voeten! Maar mijn lichaam werkte niet mee omdat het zag hoe ik mezelf voorbij holde. Uiteindelijk trok het opnieuw aan de bel, waardoor ik een tijd in het ziekenhuis heb gelegen in verband met een ernstige darmontsteking. Hiermee was een tweede auto-immuunziekte een feit (Crohn).

Deze ziekenhuisopname is voor mij, fysiek gezien, het breekpunt geweest. Mijn lichaam was op, kon niet meer. Opnieuw kreeg het een flinke klap te verduren. Mentaal kon ik dit destijds nog redelijk aan. Maar toen het me niet lukte om goed te herstellen wegens een zwaar verminderde weerstand, maar ook vanwege die andere auto-immuunziekte en de daarbij horende klachten die aanhielden, brak ik ook mentaal. Het zo vaak ziek zijn putte me uit, zowel lichamelijk als geestelijk.

Ik zag mijn toekomst waar ik de afgelopen jaren hard voor had gewerkt aan me voorbij gaan en wist niet wat ik hiermee moest. In het ziekenhuis werd gesuggereerd dat ik een ‘medische burn-out’ had. Opgebrand van alle fysieke en mentale klappen die hiermee gepaard gaan. Dit nieuws kwam hard aan en ik durfde het nauwelijks te vertellen aan mijn omgeving, bang om te falen. Wel zag ik in dat ik dit niet alleen kon oplossen, ook niet met de onvoorwaardelijke steun en liefde vanuit mijn omgeving. Daarom ben ik op zoek gegaan naar professionele hulp. Zo kwam ik in de zomer van 2015 terecht bij BoFit.

Aan BoFit-coach Ninka vertelde ik mijn verhaal. Al snel kwam ook het over het overlijden van mijn vader ter sprake. Want, zoals Ninka uitlegde: een burn-out ontstaat niet zomaar. Wanneer ingrijpende gebeurtenissen elkaar snel opvolgen lijkt het alsof het ene al afgerond en verwerkt moet zijn, omdat het volgende zich alweer aandient. Voor haar was het vanaf het begin af aan duidelijk dat mijn burn-out niet alleen door stress rondom mijn ziektes was veroorzaakt maar dat ik ook daarvoor al een roerige tijd achter de rug had. Dit was iets wat ik diep van binnen wel wist, maar waar ik tot dusverre niet echt aan had willen toegeven. Simpelweg omdat het teveel pijn deed. Niet dat ik eerder nooit huilde. Maar de ergste druk eraf halen, maakt de emmer nog niet leeg, zo leerde ik al snel.

Door middel van praktische oefeningen werd mij inzichtelijk gemaakt wat er speelde; wat ik voelde, wat ik dacht, wat ik als waarheid zag maar wat niet zo hoeft te zijn. De werkwijze van BoFit typeert zich door duidelijke en toepasbare ideeën in combinatie met veel praten en tegelijkertijd bewegen in de buitenlucht. Doordat ik niet lijnrecht tegenover Ninka zat, zoals bij mentale therapieën gebruikelijk is maar naast haar door de natuur liep, durfde ik open te zijn en me kwetsbaar op te stellen.

Na een half jaar met haar te hebben afgesproken bleek dat onze gesprekken niet afdoende waren voor mijn herstel. Naast een burn-out had ik ook twee chronische aandoeningen die me bleven plagen. Uiteindelijk kwam de mogelijkheid om een revalidatietraject te volgen op mijn pad waarbij ik op een intensieve manier en met multidisciplinaire begeleiding zou kunnen werken aan herstel. Tijdens de wachttijd hiervoor bleef ik afspreken met Ninka, wat een fijne ondersteuning bood. Onze gesprekken zijn een zet in de goede richting geweest. Ninka heeft me veel inzichten gegeven over hoe ik het beste om kan gaan met een lijf dat niet doet wat ik wil en de conflicten met mezelf waarin ik vervolgens terecht kwam.

Ik ben enorm dankbaar dat BoFit op mijn pad is gekomen. De betrokkenheid die Ninka voor mij heeft getoond, vind ik bijzonder. Nu het, na het volgen van het revalidatietraject, eindelijk beter met mij gaat kan ik langzaam terugblikken op alles wat er is gebeurd. Dit is nog moeilijk want onzekerheid en twijfel blijft; ik ben nog altijd bang voor een zware terugval. Maar dat is, gezien alles wat er gebeurd is, denk ik onvermijdelijk. De komende tijd is mijn doel om mijn zelfvertrouwen nog meer te laten groeien. Te accepteren dat er dingen veranderd zijn en ook te vertrouwen op vooruitgang. En dat kost tijd.

Tegen anderen die in een soortgelijke situatie zitten, zou ik willen zeggen: wees niet bang om los te laten. Dat wat werkelijk telt, zal altijd blijven (uit: Mine Vaganti).