Nu ik erop terug kijk begon het allemaal zo’n vier jaar geleden. Onrustige nachten, slecht slapen, gevoel van stress. Maar als partner in een bedrijf negeer je dat al snel want je ‘moet’ verder. Aan de slaappillen wilde ik niet dus zocht ik naar een alternatief. Via via hoorde ik van een arts in België die voeding en chronische klachten met elkaar in verband bracht. Een lastig dieet als gevolg. Het leek te helpen.

“Ik had geen huilbuien, was positief ingesteld, alleen mijn lijf werkte niet mee”

Na enige tijd viel ik toch weer terug en hadden de slapeloze nachten ook z’n consequenties overdag. Slechte concentratie, er leek te veel tegelijk te gebeuren, een beetje zoals je eerste autorijles. Maar ik ‘moest’ verder. Tot ik letterlijk van het ene op het andere moment, terwijl ik zat te eten, enorm duizelig werd. Dit was net nadat ik hersteld was van een fikse keelontsteking. Met als gevolg: twee weken mijn bed bijna niet uit kunnen komen, 5 kg afgevallen, zo slap als een vaatdoek.

Maar de beurzen kwamen eraan dus vermande ik mezelf. Ook omdat mijn partner in het bedrijf maar bleef roepen: “Het zit tussen je oren!”. De duizeligheid bleef en ik heb als gevolg het hele scala van MRI’s, scans en allerlei onderzoeken doorlopen. Hier moest iets uitkomen. Ik heb iets fysieks dat opgelost moet worden.

Mijn klachten kwamen volgens mijn bevindingen enorm overeen met de ziekte van Lyme. Vol verwachting voor de oplossing had ik dan eindelijk het gesprek met mijn arts. “Mevrouw, alles ziet er perfect uit.” Ik ontplofte bijna van ongeloof, dit kan niet! “Hoogstwaarschijnlijk bent u zo zwaar over uw grenzen gegaan en kampt u met een enorme burn-out.” Ik riep meteen: “Wat gaat u daar dan aan doen? Dit kan ik er met mijn bedrijf en twee grote dochters voor wie ik de zorg heb er niet bij hebben”.

In de auto naar huis kwam het bij me binnen. Burn-out, echt nooit bij me opgekomen. Dan zou ik toch wel emotioneel uit balans zijn? Ik had geen huilbuien, was positief ingesteld, alleen mijn lijf werkte niet mee. Toch gaf het me een opgelucht gevoel. Ik moet hier iets mee. Ik kon een oplossing niet bedenken tijdens de drukte van alle dag. Dus boekte ik 10 dagen voor mij alleen naar een klein ayurvedisch centrum in het Atlasgebergte. De eerste dagen wist ik met mezelf geen raad. Probeerde op allerlei manieren toch een internetverbinding tot stand te brengen. Dag vier heb ik me maar overgegeven en heb ik de rest van de dagen op een plank bij een riviertje gezeten. Hier kwamen ze mijn thee brengen, hier kreeg ik mijn eten, ik keek naar de kikkers, de mieren, hoe het water om de stenen zijn weg vond. En er kwam inzicht. Zo kon ik niet doorgaan. Ik ga mijn deel van het bedrijf verkopen.

Thuis gekomen sloeg het nieuws in als een bom. Je hebt er zo hard voor gewerkt! Wat ga je dan doen? Dit was eigenlijk helemaal nog niet bij me opgekomen. Het enige wat ik wilde is weer in mijn energie komen. Maar aan een tafel bij een psycholoog zag ik mezelf nu ook weer niet zitten. Hier kwam Bofit op mijn pad. Er werd kordaat gereageerd en de week erna had ik mijn eerste afspraak met Ingrid. Het klikte. Ook het buiten zijn in de natuur gaf al zoveel rust. De hardste dobber was wel de acceptatie en durven uit te spreken naar mensen om me heen dat het niet zo goed met me ging. Want de schijn ophouden was zo’n beetje mijn tweede natuur geworden.

Hierna konden we mijn stappen gaan bekijken, stap voor stap en niet zoals ik gewend was, namelijk: hoe bereik ik zo snel mogelijk mijn doel. Dat ik hier de tijd voor mocht nemen voelde als een cadeautje. Later zag ik pas in dat het ook niet anders had gekund. Liever zijn naar mezelf toe zodat ik energie kon gaan opbouwen. Voelen waar ik gelukkig van wordt, ik mag zelf de regie nemen. Het mooie weer hielp ook mee dus ben ik veel buiten gaan bewegen. Het zwemmen in natuurwater wat ik heerlijk vond, wandelen, yoga. Soms draafde ik er wat teveel in door, maar ik voelde me fitter worden en begon weer plannen te maken.

Net toen we zo op tweederde van onze sessies waren kwam de duizeligheid weer terug. Ik voelde me weer grieperig, enorm moe. Dit kon niet! Zelfs tijdens mijn vakantie lag ik drie dagen op mijn bed. Via de huisarts zat ik weer bij een internist. Deze noemde fibromyalgie en Chronischvermoeidheidssyndroom (CVS). Er werd bloed afgenomen en ik mocht over een maand terug komen. Ik had er nog nooit van gehoord dus ben ik gaan googelen. Verbijsterend veel overeenkomsten, maar toch. Lyme lijkt voor mij nog niet uitgesloten. Echter als het niet in je bloed af te lezen is stopt in Nederland ook het onderzoek ernaar. Binnenkort ga ik daarom een onderzoekstraject in in het buitenland. Om dingen uit te sluiten, hopelijk op te lossen maar vooral zeker te zijn dat wat ik doe bijdraagt aan herstel. Dit kan in mijn optiek alleen maar als je weet wat het is.

Toch heeft Bofit mij hier ook enorm bij geholpen. Ik beheers nu de tools die ik kan toepassen in de komende periode. Dus grenzen stellen, niet meer van mezelf vragen dan ik aankan. Rust nemen als mijn lichaam dat vraagt, blijven bewegen om conditie te behouden maar ook om even uit te blazen van alles wat je bezig houdt. Kleine doelen stellen en niet direct naar de eindstreep willen.

Nog altijd twijfel ik aan de diagnose burn-out maar zelfs als dit niet zo zou zijn heeft het mij enorm geholpen en sta ik door de coaching van Ingrid anders in het leven.Ik zie het als een grondig onderhoud aan jezelf. In een gejaagd leven waarin veel gebeurt is het goed stil te staan en te voelen wat er werkelijk gebeurd als je jezelf durft af te pellen. Een mooi en leerzaam proces dat ik iedereen kan aanbevelen! Met of zonder burn-out!