In oktober meldde ik me ziek vanwege nek- en rugklachten. Ik wilde meteen bespreken dat ik het zo druk had op mijn werk, dat ik met hoofdpijn thuis kwam en dat ik vaak de dingen niet meer op een rijtje kon zetten. De dokter gaf toen aan dat mijn nek- en rugklachten te wijten waren aan spanningsklachten. En ik last had van een burn-out. Dat kwam toch wel even hard binnen omdat ik in het verleden een paar keer goed overspannen ben geweest. En nu dan weer een burn-out.

Ik werd gebeld door een arboarts aan wie ik vertelde wat de dokter mij had gezegd. Dit voelde voor mij toch een beetje als een teken van zwakte en ik baalde er enorm van. Gelukkig was ik niet de eerste op kantoor die dit mee maakte. Wat nu? Weer in therapie? Nee toch? Ik was er echt een beetje klaar mee en voelde me radeloos.

De arboarts gaf aan dat ze dit heel vervelend voor me vond en kwam eigenlijk meteen met twee alternatieven om toch het genezingsproces te verbeteren. De eerste was om e-learning te doen en hierbij, dacht ik, ook persoonlijk contact. En de volgende optie was persoonlijke begeleiding in het dichtstbijzijnde bos of duinen. Had ik nog nooit van gehoord. Ik ging de website van BoFit maar eens bekijken.

“Tot mijn verbazing begon ik me al vrij snel beter te voelen.

Ik had eerlijk gezegd nooit verwacht dat het zo snel zou gaan”

Nou, dit klonk toch al iets beter als bij een psycholoog in zo een deprimerende kamer –  daar had ik in het verleden al regelmatig gezeten – of zo’n onpersoonlijk e-learning. Ondanks dat ik wat sceptisch bleef ben ik dit toch maar aangegaan. Want ja, na zo veel therapie in mijn leven dacht ik: wie gaat mij nu nog wat vertellen?

We spraken af in de duinen vlakbij waar ik woon en ik moet zeggen dat het niet eens echt aanvoelde als therapie. In de duinen voel je je toch een stuk vrijer; je loopt naast elkaar en zit niet tegenover elkaar. Alleen dat scheelde al enorm om niet continu aangekeken te worden. Verder is het ook erg anoniem want meestal waren er weinig tot geen mensen in de omgeving. En als dat wel zo was dan namen we een andere route.

Omdat we af en toe wat gingen hardlopen – niet te lang – werd ik ook gecorrigeerd op mijn ademhaling. Dat verbaasde me want ik liep privé ook veel hard. Wat weet hij er van, dacht ik met mijn stomme kop. En ja hoor, hij had nog gelijk ook! Ik ademde niet diep genoeg. Dit paste ik ook toe op het werk en op de fitness waardoor ik vaak rustiger bleef.

Eerst heb ik verteld wat ik heb meegemaakt in mijn leven en waar ik nu last van had. Hierop gaf mijn persoonlijke BoFit-coach Berry mij aan hoe hij het wilde aanpakken. Hij stelde me gelukkig meteen op mijn gemak omdat ik me toch wel wat schaamde. Ik kreeg ook een notitieboekje mee om de dingen die besproken waren in de duinen te noteren als we terug bij de auto waren. Hiermee kon ik aan de slag en ik probeerde de dingen die besproken waren toe te passen in mijn leven.

En tot mijn verbazing begon ik me al vrij snel beter te voelen. Eindelijk! Er was licht na de tunnel. Maar omdat het moeilijk was om dit vast te houden en ik echt een star persoon ben, viel ik iets terug. Dit bleek heel normaal te zijn volgens Berry. Hierdoor ervoer ik echt dat ik wel moest veranderen. Al mocht ik het woord ‘moeten’ niet meer gebruiken omdat dit mijn valkuil was. Dus ben ik er vol tegenaan gegaan en heb ik een aantal patronen in mijn leven veranderd, waardoor ik mezelf meer tijd geef om te genieten en ik meer rust heb.

Het waren in totaal zestien sessies waarin ik enorm veel heb geleerd. Ik had eerlijk gezegd nooit verwacht dat het zo snel zou gaan omdat ik in het verleden vaak langer in therapie zat. Mijn BoFit-coach gaf verder ook aan dat mocht ik nog hulp nodig hebben of er even niet meer uitkomen, ik hem altijd kon bellen voor advies. Dat gaf toch wel rust.

En hoe gek het ook was, de laatste dag van de reeks sessies was het heel mistig. De mist trok in de ochtend op en het werd erg mooi weer. Ik voelde me als herboren. Alsof het zo had moeten zijn.

Via deze weg wil ik BoFit en natuurlijk mijn persoonlijke coach Berry bedanken voor deze ervaringen – met z’n ups en downs – die me verder geholpen hebben om weer sterk in het leven te staan.

Groetjes van een sterkere persoonlijkheid.