Toen ik ‘eindelijk’ thuis kwam te zitten en niets meer voor elkaar kreeg, stortte mijn wereld in. Hoe kan dit nu? was de zin die iedere keer weer door mijn hoofd galmde. Er raasde om eerlijk te zijn de laatste tijd heel veel door mijn hoofd, vooral veel gevoelens en verwarrende gedachten.

Ik wilde op alle fronten iedereen tevreden houden. Op het werk mijn baas en mijn collega’s door bergen met werk te verzetten en niet te klagen als ik langer door moest werken als dat nodig was. Of door ervoor te kiezen om mijn collega’s te helpen zodat het voor hen niet te laat werd. Thuis was ik er voor mijn twee kinderen, een van net 1 jaar oud en de ander al lekker in de peuterpubertijd. Plus een man die als zzp-er onregelmatige werktijden had. Het huishouden moest ook allemaal gebeuren met als gevolg dat ik na een lange werkdag en het verzorgen van het thuisfront pas om 22.00/22.30 ’s avonds op de bank plofte en helemaal op was. Maar ja hè, dat hoort erbij, daar hebben meer mensen mee te maken.

Maar langzaamaan begon mijn lichaam en geest steeds meer vermoeid te raken. Mijn lichaam begon erg veel pijn te doen, voornamelijk veel spierpijn in mijn bovenbenen en tussen mijn schouders. Ook zag ik er erg vermoeid uit. Volgens anderen dan, ik vond het wel meevallen. De grens van 100% inzet was meerdere malen ver overschreden en dat begon zich ernstig te wreken. Geluiden, gevoelens, gedachten, andere mensen die aan het praten waren. Alles was intussen erg storend geworden en ik kon me nergens meer op focussen.

“Ik ben in een half jaar tijd veranderd van een

huilend wrak in een sterkere vrouw”

Op het werk had ik me al een keer ziek gemeld met klachten van hoofdpijn, duizelig zijn en misselijkheid. Toch ging ik weer na een paar dagen aan de slag met als gevolg dat ik in de middag mijn ‘breekpunt’ had. Ik kon niet meer denken en me concentreren, en brak in tranen uit. Een collega heeft me gezegd dat ik nu echt thuis moest blijven. En dat advies heb ik opgevolgd, al was het met tegenzin want ik had toch geen burn-out.

Na een paar weken als een vaatdoek op de bank te hebben gezeten, ik na het douchen al geen energie meer had en met een gevoel alsof ik niets meer waard was, ben ik voor mezelf de beste oplossing gaan zoeken. Zo zou ik weer zo snel mogelijk ‘normaal’ kunnen functioneren.

Ik kwam toch iedere keer de website van BoFit tegen. Na het lezen van de recensies van diverse mensen op de site heb ik gelijk het formulier ingevuld en zou ik teruggebeld worden. Al de volgende dag werd ik gebeld en in een gesprek met Bo Bogaard bleek het inderdaad dat mijn klachten sterk leken op die van een burn-out.  

Intussen moest ik me ook melden bij de arboarts die moest bekijken hoe de situatie was. Toen ze zei dat ze twijfelde of ik echt wel een burn-out had, barste ik in tranen uit. Hoe moest ik nu duidelijk maken dat ik echt niet deed alsof? Dat deed me het meeste pijn op dat moment; dat ik niet gelijk geloofd werd. Nadat ik mijn emoties een beetje onder controle had, heb ik aangekaart dat ik graag het BoFit-traject wilde volgen om zo snel mogelijk weer mijzelf op de rit te hebben. Ze kende het niet en was er in de eerste instantie een beetje sceptisch over. Het zou misschien niet vergoed worden door de werkgever. Dat maakte mij niet uit. Ook al moest ik het zelf betalen, ik wilde hoe dan ook dit traject volgen. Nadat er informatie met mijn verzoek om het BoFit-traject te volgen naar de arboarts en mijn leidinggevende is gegaan, is er uiteindelijk ingestemd.

Bo heeft ervoor gezorgd dat ik in contact ben gekomen met Simone. Een heel fijne, wijze en rustige coach die mij al wandelend, joggend en rennend weer heeft teruggebracht tot een niveau waarop ik weer kan werken, kan zorgen en als allerbelangrijkste kan zorgen voor mijzelf.  Ze heeft me bepaalde inzichten gegeven die een lichtpunt voor mij waren. Ze leerde me dat ik niet zo streng voor mezelf moet zijn en dat ik mezelf mag accepteren zoals ik ben. Daarnaast, ook heel belangrijk, leerde ik hoe over de dag mijn balans te bewaren tussen wat mij energie geeft en wat energie wegneemt.

Door dit traject kan ik veel sneller signaleren als het niet goed gaat. Dan moet ik dus een stap terug doen. En dat dit okee is en mag. Met liefde naar mijzelf kijken en daardoor kan ik er ook weer zijn voor anderen op een nieuwe manier. Ik leerde veel dingen los te laten en dingen te laten zijn zoals ze zijn, al blijft het op zijn tijd echt wel werken om alles in balans te laten zijn.

Ik ben BoFit en Simone erg dankbaar voor dit traject. Ik ben in ongeveer een half jaar tijd van een huilend wrak veranderd in een sterkere vrouw die meer haar grenzen aangeeft als ze weet dat ze daar overheen gaat. En ik weet nu dat ik het belangrijkste ben. Ik bepaal wat er gebeurt in mijn leven en niet de mensen of de dingen eromheen.

Leef je leven, ook al is de weg vol met gaten en plassen, je vindt wel een manier waardoor je toch op de goede weg kan blijven lopen.