Nu zit ik hier, weer terug op de werkvloer. Wat een mijlpaal, eentje waarvan ik dacht deze niet te bereiken.

De fut was eruit, de energie was op. Het plezier waarmee ik jaren voor de klas had gestaan, was weg. Ik begon mezelf te verliezen, had het idee dat ik mijn vak niet meer verstond. Ik deed zoveel moeite, maar het lukte niet meer. Ik schaamde me dat ik hulp aan collega’s moest vragen. Ik schaamde me dat ik op een dag gewoon niet meer de energie kon opbrengen om naar school te gaan. Ik schaamde me voor mijn collega’s en mijn naasten, mijn vrienden en kennissen. Dat dit míj overkwam. Ik was toch altijd zo sterk en ging maar door? Daar zat precies het probleem.

En nu? Gesprekken met de arboarts, met mijn huisarts. Doorverwezen naar een maatschappelijk werkster. Ik wist dat dit niet de oplossing zou zijn voor mij. Dat bleek ook zo, na twee gesprekken tegenover elkaar in een benauwd kamertje. “Dit past niet bij jou, hè?”  Ik gaf aan dat ik iets anders nodig had en ging op zoek.

Zo kwam ik bij BoFit terecht. Het sprak me gelijk aan. Naar buiten, oefeningen doen, ervaren, praten, lopen, spiegelen, handvatten. De eerste kennismaking met mijn BoFit-coach Carina was fijn, het klikte. We gingen op pad, letterlijk en figuurlijk. Kleine stapjes, acceptatie. De eerste stap was voor mij de belangrijkste. Zodra die er was, ging het veel beter met me. De andere stappen volgden gestaag door een goede begeleiding waarin alles kon. Er werden lastige vragen gesteld, geoefend, gevoeld, gehuild, maar ook veel gelachen. We raakten af en toe letterlijk de weg kwijt, maar Carina is echt mijn kompas geweest, in dit hele traject.

Ik kan wel stellen dat de burn-out weg is. Wel moet ik me sommige oefeningen nog meer eigen maken. Ze moeten nog meer in mijn systeem gaan zitten. Ook hier heb ik alle vertrouwen in.

Nu zit ik hier, weer op de werkvloer, weer voor de klas. En met plezier.