De oorsprong van mijn burn-out ligt in mijn kindertijd. Mijn omgeving kon onvoldoende inspelen op mijn emotionele behoeften. Daarnaast was ik een zeer gevoelig kind. Dit in combinatie met gepest worden en een moeilijke gebeurtenis in mijn puberteit, heeft ervoor gezorgd dat ik er emotioneel gezien vaak alleen voor stond. Ik leerde onvoldoende met emoties om te gaan. Ik voelde me niet gehoord en wist niet hoe me te uiten. Dat maakte eenzaam en onzeker.

Ook ging ik geloven dat ik er onvoldoende toe deed en ik ben er alles aan gaan doen om maar geliefd te zijn en gezien te worden. Ik heb het in mijn leven anderen steeds zo naar de zin willen maken dat ik het contact met mezelf ben verloren. Ik heb vaak het gevoel dat ik niets toevoeg en minder waard ben dan anderen. De pijn die ik voelde als kind zorgde ervoor dat ik in mijn hoofd ging leven en mijn hart afsloot. Dit is jarenlang goed gegaan, totdat mijn scheve ‘fundament’ te veel kreeg om te dragen.

Ik werd moeder en wilde het allemaal 200% goed doen. In de babytijd sliep ik jarenlang nauwelijks en was non-stop aan het voldoen aan alles wat ik dacht te moeten geven. Ik voelde me nooit voldoende en wilde alles perfect doen. Ons tweede kind werd geboren en overleed op de derde dag na zijn geboorte. Een dieptepunt in mijn leven. Ik ben gaan vechten om door te gaan en leerde mezelf mijn gevoel overdag ‘uit’ te zetten om te kunnen blijven functioneren en een vrolijke moeder te zijn.

Twee jaar later werd ik opnieuw zwanger. Deze zwangerschap was zwaar en tot overmaat van ramp is tijdens de geboorte ook dit kindje bijna overleden. Toen we goed en wel op een roze wolk zaten, kreeg mijn schoonzusje met wie ik een zeer goede band had kanker en overleed acht maanden later. Ik nam zorgtaken op me voor haar gezin en was emotioneel zeer betrokken.

Jarenlang heb ik alles gegeven om door te gaan voor ons gezinnetje, gelukkig te zijn en had ik een overlevingsstrategie aangenomen. Alles samen uit het leven halen, anderen helpen in hun rouw als een soort tegenreactie. In de avonden bezig zijn met mijn verdriet en overdag maar doorgaan en pijn wegdrukken om de kinderen een mooie kindertijd te geven. Het moest mooi zijn voor ze, ik moest een vrolijke moeder zijn.

Ik was ook ontzettend bang voor het verliezen van meer geliefden en dat was een grote last. Ik voelde me moe (maar welke jonge moeder is niet moe?), maar ik voelde me ook weer veel momenten gelukkig. Ik moest tegelijkertijd ook blijven functioneren met weinig slaap met de baby, zette ook hierin een knop om en voelde achteraf de signalen van mijn lichaam niet meer.

De coronacrisis brak aan, ik combineerde de zorg voor kleine kinderen, slapeloze nachten, thuisonderwijs en thuiswerken in mijn eentje met de kinderen. De reiswereld stortte in. Toen kwam de mededeling dat ik mijn vaste baan zou gaan verliezen. Hoewel dit een grote klap voor me was, ben ik toch direct op zoek gegaan naar een oplossing. Ik stond niet stil bij het verlies van mijn baan en begon direct aan een nieuwe opleiding (met een achterstand van zes weken) en had een stageplaats gevonden. Op hetzelfde moment zaten we al in de verbouwing van onze badkamer en werd mijn man onverwacht geopereerd en tijdelijk hulpbehoevend. Mijn eerste examen kwam eraan en ik moest studeren met een ziek kindje op schoot.

Mijn vriendin kreeg te horen dat ze kanker had en mijn ex-tante overleed aan kanker. Alles kwam tegelijkertijd. Het besef dat ik ontslagen was en mijn vertrouwde leven kwijt was kwam hierdoor ineens binnen. In april had ik toetsen en het lukte niet om de achterstand weg te werken. Ik kon het niet meer bolwerken. Mijn lichaam greep toen in. Het was op.

Ik heb het BoFit-traject als heel waardevol ervaren. Het voelt als een grote houvast in deze periode. Al snel kwamen we tot de kern van mijn probleem. BoFit-coach Vincent heeft me veel nieuwe inzichten gegeven. De humor, positiviteit en luchtigheid waarmee hij dit doet gaven mij lucht. Ik ben snel geneigd tot verstrikt raken in mijn vele denken. Na iedere wandeling voelde ik me wat lichter dan wanneer ik vertrok. Mijn coach kon al deze gedachten goed ordenen met me. Geen enkele keer kwam ik met een vol hoofd thuis en iedere keer had ik aan het einde van het gesprek weer een beetje meer vertrouwen in mijn herstel. Hetgeen ik geleerd heb kan ik verder door ontwikkelen in mezelf en ik ga daar zeker profijt van hebben de rest van mijn leven.

Wat ik geleerd heb van het traject is vooral dat ik nu begrijp waar de oorzaak zit. Ik weet nu waardoor ik een laag zelfbeeld heb. Waarom ik zo veel moet van mezelf.  Waarom ik zo hard ben gaan werken in mijn hoofd. En waarom ik het contact met mijn lijf en gevoel kwijt ben geraakt.

Het is een terugkerend patroon geworden in mijn leven. Uitgeput raken door mijn eigen denken, moeten/eisen en willen. Afstemmen op anderen ten koste van mezelf. Vechten tegen het gevoel nooit genoeg te zijn. Tegelijkertijd een soort zelfvertrouwen afdwingen bij mezelf, overal erkenning zoeken en dit onvoldoende vinden. Vervolgens daar verdriet om hebben en leegte voelen. Mezelf te veel vastklampen aan mijn geliefden omdat ik te weinig van mezelf houd. Er is onvoldoende basisvertrouwen in mijzelf.

Het feit dat ik dit nu weet en herken, maakt dat ik met meer mildheid naar mezelf mag kijken. Ik mag mezelf meer gunnen. Ik ben al wat beter voor mezelf aan het zorgen. Hoe ik meer van mezelf kan gaan houden en meer zelfvertrouwen/stevigheid in mijzelf kan ontwikkelen weet ik nog niet.

Wat ik ook geleerd heb is dat ik meer in het hier en nu mag gaan leven. Dat ik mezelf mag leren op te laden met energiegevers. Dat ik een betere balans mag vinden tussen de dingen die energie nemen, vreten en geven. En dat ik mijn energie leer verdelen. En dat dit noodzakelijk is voor een goede balans en energiebehoud.

Ook weet ik nu dat ik geneigd ben te zoeken naar een oplossing/uitkomst en deze direct te willen. Ik heb geleerd dat ik de tijd mag nemen dingen te leren. Dat het pad zich vanzelf zal ontvouwen en dat het sowieso nooit af is. Ook het ‘schaken’ met gedachten is veel besproken. Ik mag leren herkennen welke gedachten helpend zijn en niet.

Voor niet helpende gedachten mag ik bewust leren kiezen ze te laten gaan en niet alles te geloven. Ikzelf ben de blauwe lucht en mijn gedachten komen voorbij. Soms is het gewoon zwaarbewolkt en is het moeilijk rust te vinden in je hoofd. Accepteer dat en ga terug naar het hier en nu. Precies zoals het is, niet anders. Niet willen veranderen of bedenken: wat als of hoe straks? Niet schaken. Gewoon doen met hoe het is. Voelen. Laten gebeuren. De Cirkel van Invloed (oefening om erachter te komen wie er dicht bij je staan, red.) meenemen en niet willen veranderen wat je niet kunt veranderen. Ik wil vaak het mooiste, beste, leukste. Het hoogst haalbare. Daar mag ik mezelf van bewust maken en vervolgens naar een ‘het zou fijn zijn als’ gaan en ook echt leren tevreden te zijn met ‘goed is goed’.

Ik ben blij dat ik nog een nazorgtraject mag volgen. Dit omdat ik in de afgelopen weken echt het gevoel heb weer vast te zitten. Ik ben twee keer ziek geweest in de afgelopen twee maanden en mijn fysieke herstel heeft hierdoor een klap gekregen. Ik hoop dat we met het nazorgtraject kunnen zorgen voor een manier om van deze paniek af te komen en dat ik verder begeleid wordt in mijn fysieke herstel. Er is dus nog een weg te gaan, maar ik ben blij met hetgeen ik geleerd heb.