Het is niet alsof ik veel uren maak, de drukte valt mee. De projecten waaraan ik werk geven gewoon geen energie. En al helemaal niet nu we door corona continu videobellen. “Het is niet dat ik in het rood zit, het is gewoon al heel lang oranje”, zeg ik tegen collega’s als ze vragen hoe het gaat. Over een paar weken is het vast weer goed.

Ik ga nog een tijdje zo door totdat mijn vriend me doet inzien dat het niet meer gaat. En ook dat het niet zo snel goedkomt. De hoofdpijn en misselijkheid, het uitstelgedrag en schuldgevoel – dat is niet normaal. Dan pas komt het allemaal binnen. Dan pas geef ik op. Ik ben moe, zo moe, en ontzettend emotioneel. Ik zeg alles af en spreek af met mijn manager.

Al snel spreek ik BoFit-coach Ingrid. Het klikt en ik kan alles met haar bespreken. Dat BoFit-coaching altijd buiten is, werkt voor mij goed. De wandelingen, het hardlopen en de oefeningen helpen om dingen onder woorden te brengen. De oefeningen zijn simpel, maar maken een hoop duidelijk over je houding en het aangeven van grenzen. Ze zijn soms ook confronterend. Ik voel me net een hond als mijn coach me keer op keer een tennisbal op laat halen. Of ze loopt continu voor m’n voeten als we hardlopen. Ik laat het gebeuren en heb niet eens door wat ze hiermee wil zeggen.

“Het is gewoon al heel lang oranje.” Het zijn mijn eigen woorden maar ook een signaal dat ik negeer omdat ik al een tijdje niet meer echt voel hoe het met mezelf is. Mijn coach heeft me ontzettend geholpen om weer te leren ontspannen, te leren voelen en te leren kiezen voor mezelf. Daarbij is het ook heerlijk om zoveel buiten te zijn.

Het is nu ruim negen maanden later. Ik heb de tools van mijn coach gekregen die ik nodig heb om er te komen. Rustig aan, even ademhalen, en doen wat goed voelt. En als het licht weer op oranje springt, dan rem ik dit keer af.