Dinsdag 24 november 2020, een presentatie in een hotel. Een project waaraan ik heel veel had gedaan, maar wel buiten mijn normale werktijden. Overdag was ik te druk met andere gaten dichten. De presentatie ging prima. Wel was ik gezond gespannen. Tijdens het afscheid nemen kreeg ik hartkloppingen, zweethanden, en voelde ik me opeens totaal niet lekker. Het zal wel aan de broodjes gelegen hebben. Ik had nogal exotische broodjes besteld met zalm en carpaccio. Misschien was er iets verkeerd gevallen.

Het was 15:00 uur en ik dacht: laat ik lekker naar huis gaan. Onderweg bedacht ik me nog even iets op te pikken in Rotterdam, maar kwam in de file terecht. Ik ging me steeds beroerder voelen en wat paniekerig. Uiteindelijk, stilstaand in de file, belde ik mijn vriendin en brak ik. Huilend en met verbazing dat dit gebeurde. Vanaf dat moment werd mijn leven een rollercoaster van emotie.

Achteraf gezien had ik het moeten zien aankomen, zeker gezien mijn eerdere burn-out in 2012. Ik ben 28 jaar werkzaam bij dezelfde werkgever en daar doorgegroeid, maar heb ook altijd de gaten tussen mijn functies gedicht. Was ik werkvoorbereider, dan deed ik ook het werk van de projectleider. Was ik bedrijfsleider, dan deed ik het werk van de directie en de projectleiding. Ik dichtte overal de gaten en was er nog trots op ook. Ik had een veel te hoog werktempo overdag en in de avond in alle ‘rust’ deed ik mijn eigenlijke werk. Daarnaast deelde mijn directeur veel frustratie over de commercieel directeur met mij. Ik leverde de prestatie en hij was de directeur. Hoe krom was en is dat?

Privé was het ook zwaar. Mijn vriendin had ik in een kliniek gezet. Met het alcoholgebruik was ik gestopt, maar daardoor begroef ik mezelf in werk. Tot overmaat van ramp werd mijn vader ook nog ongeneeslijk ziek, met wie ik de dag na de bewuste 24 november onderweg in de auto een gesprek had over zijn naderende einde.

Er volgden nachten van weinig slaap. Donderdag op vrijdag sliep ik niet meer. Vrijdag onderweg naar een training ‘Adviserend Verkopen’ heb ik mijn vriendin gebeld en barste ik in woede en tranen uit. Huilend heb ik mijn trainer gebeld. Het ging niet meer. Vervolgens heb ik nog een week doorgemodderd en uiteindelijk jankend mijn collega gebeld. Ik besefte me toen keihard: ik zit weer in een burn-out en het mijzelf beschuldigen was begonnen. Hoe kon ik dit laten gebeuren?

Gelukkig heb ik daarna snel BoFit ingeschakeld. Uiteraard totaal zonder vertrouwen begon ik met BoFit-coach Simone aan de wandelingen. Ik praatte voor mijn gevoel veel te veel, dat was namelijk in 2012 mijn manier met mijn toenmalige coach. Mijn BoFit-coach stak veel in op ademhalingsoefeningen, rustgevende oefeningen en training, waarmee ik in het begin best veel moeite had. Ook ben ik begonnen met omega-3-capsules, wat me (voor mijn gevoel) wat meer rust gaf.

Ik heb vier maanden lang veel gelopen, gewandeld, hardgelopen en veel met de oefeningen gedaan. In het begin moest ik me er echt toe zetten en merkte ik, vooral als ik alleen was, niet heel veel vooruitgang. De sessies met mijn coach waren daarentegen altijd een verademing en merkte ik zo erg vooruitgang! In april 2021 ben ik weer een paar uur gaan werken en ben blijven bewegen en oefenen.

Inmiddels ben ik weer 100% aan het werk. Ik ben veel bewuster van mijn valkuilen, taken en werk-privébalans. Er zijn best nog wat zaken die ik beter kan aanpakken: meer bewegen en voor het werk in huis heb ik niet altijd de energie. Maar ik besteed wel meer tijd aan leuke dingen, het bezoeken van mijn ouders en het begeleiden van en praten met mijn zieke vader. Ik ben een blijer persoon en weet welke tips ik kan oppakken als ik ze weer nodig heb.

Dank je wel voor alles wat je me geleerd hebt, Simone/BoFit!