Knock-out op de vloer. Iemand buigt zich over me heen en zegt: “Je doet je best voor iedereen, behalve voor jezelf”.  Wat gebeurt er dan? Weet ik dat? Ervaar ik dat? Hoe is dat gelinkt? Hoe zet ik de onvrede om in (pseudo)voldoening? Ratio ratio, de reddingsboei omdat mijn onderbuik al lange tijd niet meer mijn vriend is. Mijn onderbuik die ik al lang niet meer als raadgever gebruik. Hooguit komt het tot: het voelt niet goed maar ik doe het toch. De uitweg is: weer vrienden worden met mezelf.

Het pad daarheen leidde over paden, die eerst bestonden uit stronken, slakken, mieren, kuilen, traptreden, herten- en konikpaardenpoep en vooral mijn eigen voeten. Maar gaandeweg uit hellingen, vogels, de herten en konikpaarden zelf, uitzichten (over Afrika) en Hollandse wolkenhemels. En weer zicht op een toekomst.

Leren om niet boos te worden als ik ‘het rationele pad’ volg. Wel manieren leren en durven gebruiken om zaken aan te pakken. Uitgaand van mijn eigen gevoel. Als iets niet goed voelt, dan is het dat ook niet. Het daar dan over hebben was een flinke uitdaging. Is nog steeds lastig en gaat steeds beter. En als het een keertje niet lukt, jammer dan. Leren dat het pad, de stap, de keuze die goed voelt, de juiste is. En dat ik deze keuze kan verdedigen omdat het de mijne is. Niet op basis van de hoop dat de ander het ook vindt, maar stevig voor mijn keuze staan.

Mijn BoFit-coach is hierbij van cruciaal belang geweest. Spiegelen, uitdagen, geruststellen, confronteren. Begrijpend en begripvol. Luisterend en lezend (“Als je van je auto naar hier loopt, dan zie ik al of er iets speelt”). En ook af en toe sparren over de BoFit-aanpak in de buitenlucht en methodiek. Ruimte, zuurstof, aarden, dicht bij de natuur, dichter bij de oermens in mezelf. De natuur als onderdeel van de aanpak.

Ik ben er weer!