Een jaar geleden was het donker: buiten door de kortere dagen én donker in mijn hoofd. Nadat ik de beslissing had gemaakt om het even wat rustiger aan te doen, werkte ik net voor kerst weer 28 uur. De vrijdag voor de kerstvakantie stuurde ik mijn paper naar de coauteurs voor feedback. Ik had de controle weer. Dácht ik.

Achteraf gezien begon mijn lichaam tijdens de kerstvakantie echter de noodklok te luiden. Maar ik hoorde het nog niet. Onze asielhond kwam bij ons wonen. Dat was fijn en ook heel intens. Ik kreeg buikgriep en at een paar dagen slecht.

Na de vakantie ging ik weer aan het werk. Ik at nog steeds slecht. Het was alsof er een propje in mijn maag zat. Ik had simpelweg geen eetlust. Toen ik gewicht bleef verliezen trok ik bij de huisarts aan de bel. Ik werd doorverwezen naar de internist, maar lichamelijke onderzoeken toonden niks afwijkends aan. Niks aan de hand, dacht ik dus. Toch bleef mijn eetlust weg en bleef ik afvallen. Ondertussen was ik aan een loopbaancoachingstraject begonnen. Het werd steeds duidelijker dat ik te weinig dingen deed die me energie gaven.

Toen ik nog maar 48 kilo woog, raakte ik in paniek. Als dit zo doorging wat zou er dan nog van me over blijven? Wat probeerde mijn lichaam mij te vertellen? Even helemaal op de rem dan maar. Een paar weken helemaal niet werken. Dat gaf wat rust en ruimte.

Maar zodra werk weer aan de horizon verscheen, kwam het propje in mijn maag terug. Ik had (en heb) een hekel aan het woord, maar zou het dan toch? Ben ik nu echt over het randje gegaan? Heb ik een burn-out? De bedrijfsarts raadde een BoFit-traject aan.

En zo ontmoette ik BoFit-coach Simone. Wat een wereld van verschil, nu zes maanden later! Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat mijn coach me de dag voor het intakegesprek nog een keer de locatie en tijd ter bevestiging appte. Daar kreeg ik de kriebels van. Ik trok het me persoonlijk aan en voelde me gemicromanaged. Maar tijdens ons eerste gesprek realiseerde ik me dat ze me écht kon helpen. Met praktische handvatten om terug te komen bij mezelf, en te luisteren wat mijn lichaam me te vertellen had.

Ik heb de afgelopen maanden geleerd om niet in mijn hoofd te zitten en niet in emoties te blijven hangen. Emotie = energie in beweging. Ik ga nu naar mijn adem. Vanuit daar is het zoveel makkelijker om te luisteren naar mijn lichaam. Ben ik moe? Dat is oké, dan doe ik het vandaag rustig aan. Ben ik onrustig? Dat is ook oké, dan kom ik in beweging.

Ik ga ook veel meer de natuur in. Ik probeer, bijvoorbeeld als ik boodschappen ga doen, de natuur om me heen bewuster in me op te nemen. Ik creëer overzicht als ik daar behoefte aan heb. En probeer de dingen waar ik geen directe invloed op heb los te laten. Ik trek dingen me minder persoonlijk aan. Eigenlijk dus wel heel fijn dat mijn coach de dag van tevoren een appje stuurt met de locatie en tijd van onze sessie.

Per 1 februari begin ik aan een nieuw avontuur. Wat ben ik daaraan toe, merk ik nu ik de knoop heb doorgehakt om te stoppen als wetenschappelijk onderzoeker. Ik sla een nieuwe weg in, de weg naar ondernemer. En dat vind ik ontzettend spannend en een beetje eng, maar ook dat is oké. Mijn anker – mijn adem – heb ik altijd bij me. De natuur is altijd binnen handbereik. En mijn coach is maar één appje van me verwijderd.

Nu ik dit schrijf is het ook donker; alleen buiten, niet in mijn hoofd. Mijn maag knort, ik heb trek. Controle is overzicht geworden. Ik mag dingen, ik moet niks. En ik ben me bewust van de balans die ik nodig heb. Een nieuwe fase staat voor de deur. Ik ben er klaar voor!

Dank je wel Simone!