Eind december 2010 was het eindelijk zover: alle voorbereiding zijn getroffen, ik ben er helemaal klaar voor, laat de pup maar komen. Al vijf jaar zijn mijn man en ik aan het bedenken of we een hond in huis nemen en zo ja wat voor hond. Al jaren verheug ik me op extra gezelligheid in huis en hoopte dat in een hond te vinden.

In eerste instantie hadden we het op de lange baan geschoven, maar na een verhuizing, overname bedrijf van mijn ouders, verbouwing op de zaak en een inbraak, was de knoop toch doorgehakt. 27 december hebben we haar opgehaald. Op de terugreis lag ze lekker op mijn schoot, maar op een of andere manier bleef een raar gevoel in mijn buik hangen. Een soort zenuwachtig gevoel.

Eenmaal thuis aangekomen begon het opvoeden, werken, paard et cetera. Alles ging natuurlijk gewoon door. Het zindelijk maken ging nog niet zo gemakkelijk. Je hoort altijd dat het bij een ander veel sneller gaat, dus je vraagt je af: wat doe ik toch fout? Er braken rare dagen/weken aan. Ik was de hele dag zenuwachtig, at niet, dronk niet, sliep niet. En als klap op de vuurpijl barstte ik bij ieder klein dingetje in tranen uit. Zomaar, op niets af.

Zo kende ik mezelf niet en de mensen om mij heen ook niet. Er hing een donkere wolk boven mijn hoofd en ik had het gevoel dat ik het allemaal niet goed deed, verkeerd aanpakte, faalde. Bij een eerste gesprek bij de hondentrainer was zijn eerste vraag: ben je een strebertje? Dat had me al een beetje aan het denken gezet, maar niet voldoende. Mijn man, ouders en vrienden waren heel geduldig en behulpzaam. Na een goed gesprek met mijn man en mijn vriendin, wees het er toch op dat ik tegen overspannenheid aanzat. Ik overspannen? Burn-out? Nee, dat kan niet. Ik kan de hele wereld aan? Toch bleef het rare gevoel hangen en het ergste waren de huilbuien. Zodra maar iemand aan me vroeg hoe het ging… je raadt het al.

Ik werk in de verzekeringsbranche en was bekend met BoFit doordat een cliënt ook een traject bij BoFit had gevolgd. Uiteraard eerste even gebeld om te vragen wat de ervaringen waren en dat klonk heel positief.

Na een bezoek aan de huisarts, een kennismaking aangegaan om te kijken of dit wat voor mij is en wat ze voor me kunnen betekenen. Intussen had de huisarts mij wel kalmerende medicijnen voorgeschreven voor rust en een goede nachtrust.

Het eerste gesprek met mijn BoFit-coach Stephan was het meteen raak; dit was voor mij een stap in de goede richting. De weken zoals ik ze nu had meegemaakt, wilde ik nooit meer! Bij het ingaan van het traject had hij mij aangeraden mijn werkuren flink te schrappen. En dat ik heb ik ook gedaan en daardoor werd al een enorme rust gecreëerd.

Gaandeweg de sessies werd mij steeds duidelijker dat het niet de hond was waardoor ik mij zo rot voelde, maar dat ik een behoorlijke roofbouw op mijn lichaam had gepleegd de afgelopen jaren. Hard werken, ’s avonds naar afspraken of paard, huishouden, sporten en dan ook nog twee verhuizingen met flinke verbouwingen. Nooit eens tijd voor mezelf.

Tijdens de sessies heeft mijn coach mij een spiegel voorgehouden, wat niet altijd even leuk was. Waarom doe je dit, waarom reageer je zo, waarom zeg je dat? Allemaal vragen waar ik eigenlijk geen direct antwoord op had. Natuurlijk zijn er veel dingen in mijn leventje gebeurd die mij hebben gevormd en die ik met me meedraag, alleen het gaat om de manier waarop. Het boekje over de 4 G’s (gebeurtenis, gedachtes, gevoel, gedrag – red.) heeft mij ook geholpen. Hier staan vele herkenbare dingen in. Je leert op een andere manier reageren in bepaalde situaties.

Door de sessies met mijn BoFit-coach heb ik geleerd meer orde in mijn leventje aan te brengen en ook ‘nee’ te durven zeggen. Meer vanuit mijn eigen standpunt te denken en te werken in plaats van te denken voor een ander. En belangrijk, de planning. Niet alles meer aannemen en/of zelf willen doen.

Inmiddels ben ik twee maanden (na de laatste sessie) verder en het gaat nog steeds goed. Woensdag is mijn vrije dag, op vrijdag komt de schoonmaker en mijn afspraken zijn beter ingedeeld. Af en toe merk ik dat ik weer in een oud patroon wil terugvallen, maar door de ervaring met BoFit herken ik direct weer wat ik niet moet doen. O ja, het zindelijk maken van mijn hond is uiteindelijk toch goed gekomen; ze had een blaasontsteking. Dat verklaarde een hoop.

Mijn dank naar mijn BoFit-coach Stephan is groot en ik ben bevoorrecht dat hij mij heeft kunnen begeleiden in dit proces. Daarnaast zijn mijn man, ouders en vriendin een grote steun voor mij geweest. Heerlijk om zulke goede mensen om je heen te hebben.