Midden 2015 ging bij mij bijna het licht uit. Bijna, want ik kwam net op tijd BoFit-coach Wout tegen. Naast mijn ondernemerschap en de drukte van een jong gezin, werd ik geconfronteerd met twee ernstig zieke ouders. Ik liep tegen mijn grenzen aan.

Ik had fysieke en mentale klachten. Ik had bijvoorbeeld veel last van migraineaanvallen en pijn in mijn nek. Ik kon nauwelijks nog (zon)licht verdragen, dus droeg ik altijd een zonnebril. Ook was ik gespannen en prikkelbaar. Stond kort achter de kar en kon niets hebben.

“Ik kon niets verdragen, zelfs geen licht”

Omdat ik vastliep klopte ik bij mijn arbeidsongeschiktheidsverzekeraar aan. Deze bood mij een personal coachingtraject bij BoFit aan en die kans heb ik met beide handen aangegrepen. Na de telefonische intake sprak de BoFit-filosofie van ‘actief herstel’ me wel aan. Dus maakte ik een afspraak voor een eerste sessie met BoFit-coach Wout. We spraken af in het park en voerden al lopend een kennismakingsgesprek. Het klikte en ik schatte in dat ik veel aan de coaching zou hebben.

Er was nog wel een dingetje: mijn coach begon over hardlopen… verschrikkelijk. Als er iets was dat ik echt verafschuwde dan was het wel hardlopen. Dus begonnen we met ‘gewoon’ lopen. Mijn coach was heel duidelijk over de opbouw van het coachingtraject. Het bestond uit vier fases: herkennen, erkennen, veranderen en eigen maken.

Ik ben al zo lang ik me kan herinneren een perfectionist. Wat ik doe, doe ik goed. Of dat nu gaat over een zakelijk project of het strijken van een theedoek. (Ja, ik streek theedoeken…) Het combineren van mijn rollen als zelfstandig ondernemer, moeder, partner en mantelzorger trok een zware wissel op mij. Ik kreeg het allemaal niet meer gedaan zoals ik wilde en ervoer veel stress.Mijn coach stelde tijdens de sessies eerlijke, prikkelende vragen. Ik werd mij ervan bewust dat ik veel deed op basis van aannames over wat anderen van mij verwachtten. Die aannames hebben me vaak gefopt, want ik checkte nooit wat de ander echt van mij verwachtte. Hulp vragen was ook geen sterke kant van mij. Zo had ik vooral mezelf in de tang, omdat ik zelf de lat zo hoog legde en mezelf voorbijliep.

Ondertussen boekte ik ook vooruitgang in het lopen. Tijdens de sessies liepen we ondertussen stevig door en tussen de sessies door ging ik thuis powerwalken. Ik merkte dat mijn hoofd daar heerlijk leeg van werd. Dus ging ik bewust niet samen met anderen of met een loopgroep lopen. En ik had bewust geen muziek of mobiel bij me. Just me myself and I in de polder.

Toen ik mijn valkuilen en automatisch gedrag eenmaal herkende, ging er een knop om. Richting mijn werk, maar ook richting mijn kinderen en partner. Ik maak nu bewust minder afspraken, skip ‘verplichte’ afspraken of feestjes en plan bewust tijd in voor mezelf en/of mijn gezin. Ik durf nu om hulp te vragen aan mensen om mij heen en check verwachtingen van anderen. Ik zie speelgoed niet meer als rommel en strijk alleen nog het hoognodige. Ik neem wat vaker een warm bad ’s avonds.

Alles bij elkaar een waardevolle omslag, die op elk aspect van mijn leven effect heeft.
Misschien nog wel het meest verrassende van alles: ik kan niet meer zonder hardlopen. Ik loop twee keer per week ruim een uur hard en merk het als dat erbij inschiet. Wie had dat gedacht?!

Eigenlijk zou iedereen zichzelf eens in de zo veel jaar zo’n verfrissend coachingtraject moeten gunnen. Het kan nooit kwaad als iemand je een spiegel voorhoudt. Ik ben trots op mezelf. En op mijn coach.