Juli 2017. Het begon met kijken. Ik merkte op dat ik moeite had met het lezen van mijn e-mails. Ik kon de woorden wel zien, maar de zin niet in één keer lezen. Het is een gek gevoel, het lijkt wel alsof je aangeschoten bent. Dit had ik wel eens eerder een dag of twee gehad. Ik weet het aan een sluimerende verkoudheid, iets met je evenwicht of iets dergelijks. Dit keer duurde het langer in plaats van dat het na een week of drie beter werd. En merkte ik dat ik ook moeite kreeg met het formuleren van zinnen. Nadat een collega mij in twee zinnen iets simpels uitlegde en ik aan het einde van de tweede zin het begin alweer vergeten was, wist ik dat er iets niet klopte. Ik meldde me de volgende dag af met het voornemen om een paar weken vakantie op te nemen en goed bij te komen. Ik voelde me ook wel moe. Zo gezegd, zo gedaan. Na drie weken thuis uitrusten ging ik weer aan de slag.

Op mijn werk gaf ik aan dat ik geen plezier meer haalde uit het grootste deel van mijn werkzaamheden. Dat kwam niet uit de lucht vallen, dit had ik al vaker aangegeven. Wat wel nieuw was, was dat voor mij duidelijk was geworden dat dit niet langer zo door kon gaan. Het kostte me te veel energie. Gelukkig bleek er ruimte te zijn om met taken in mijn pakket te schuiven, zodat ik meer dingen kon gaan doen waar ik voldoening uit haalde. En ik kreeg de mogelijkheid om een coachingtraject te volgen bij BoFit. Het concept van sessies volgen in de natuur en door fysieke oefeningen mentaal sterker worden, sprak me aan.

“Het voelde alsof alles wat ik ‘moest’ doen ook heel dringend was, een soort continue druk”

Ik nam contact op en kort daarna had ik al mijn eerste sessie. Het was pas na een aantal sessies en een paar weken halve dagen werken, dat ik merkte hoe moe ik echt was. De adrenaline was eindelijk uitgewerkt. Ik realiseerde me dat ik behoorlijk vergeetachtig was en dat het voelde alsof alles wat ik ‘moest’ doen ook heel dringend was. Een soort continue druk. Mijn hoofd wilde niet meewerken, het kon niet goed nadenken. Daardoor was alles overweldigend. Ik begon me af te vragen of dit wel de manier was om naar een goed herstel toe te werken. Hoorde het zo te gaan?

Het was erg fijn dat ik met mijn BoFit-coach kon bespreken wat ik ervaarde. Zonder daarbij bang te zijn voor een oordeel. En toen ik vroeg: “Zou ik anders nog maar een paar weken thuis blijven?”, zei ze: “Dat lijkt me verstandig. En anders zet je er nog geen deadline op maar ga je eerst gewoon thuis uitrusten en kijk je hoe het gaat”. Dat was precies wat ik nodig had, al had ik dat zelf nog niet helemaal door.

Uiteindelijk duurde het ongeveer twee maanden voordat ik zover was om weer te beginnen met werken. In die periode was het ontzettend fijn dat mijn coach me hielp om te ontspannen, beter te leren voelen waar mijn grenzen lagen en hoe ik mijn grenzen kon aangeven. Voor mij werkte het goed om dit te ervaren door middel van fysieke oefeningen. Ik gebruik de metafoor van fysieke inspanning en vermoeidheid nog steeds om mijn energie beter te doseren. En ik ben begonnen met een vechtsport om zo op een fysieke manier verder te oefenen met mijn grenzen bewaken. Als ik terugkijk op dit afgelopen half jaar dan kan ik me eigenlijk niet voorstellen hoe dit traject zonder BoFit was geweest. De coaching heeft me geholpen om oude patronen te doorbreken en me krachtiger te voelen. Zeker in een periode waarin je je erg kwetsbaar voelt, is dat ontzettend waardevol.