Automatische piloot, gewoon domweg gaan, elke dag hetzelfde verhaal, van het ene in het andere schieten. Daarnaast ben ik een harde werker, ga voor de volle 100% aan het werk, tussendoor nog even de kinderen naar school brengen, weer ophalen, speelafspraken maken, huishouden regelen, lekker koken voor iedereen in het gezin, hond uitlaten, agenda van weken vooruit uit mijn hoofd kennen en voor anderen zorgen. Tja voor mezelf zorgen staat dus niet in het rijtje. Praktisch of onhandig?

“Ik dacht: dat doorsta ik even, los ik wel

even op met een therapietje”

Nou, ik kan je zeggen dat dit heel onhandig of ook wel funest is met burn-out als gevolg. En nu? Hoe pak ik dat aan? Ik sta nog steeds op de automatische piloot want dat kan ik het best, is vertrouwd toch? Ik dacht: dat doorsta ik even, los ik wel even op, therapietje hier, cursus daar en ik kan weer door. Nou ik heb nu met keihard vallen en weer opstaan wel geleerd dat dit zo echt niet werkt.

Na twee keer een poging tot re-integreren op mijn werkplek ging het alleen maar meer bergafwaarts. Ik kreeg het niet voor elkaar om weer op te krabbelen. De klachten werden alleen maar erger. Ik moest er wat aan doen. Het roer omgooien en iets anders proberen. De natuur, ik moest iets met de natuur en beweging. Zo kwam ik uit bij BoFit.

Meteen gebeld, werd gehoord en begrepen en dezelfde dag had ik al contact met BoFit-coach Ingrid. Wow, ze snapte wat ik doormaakte, het mocht er zijn.

Stap voor stap is Ingrid met mij aan het werk gegaan. Met moeite volbracht ik de afspraken maar Ingrid motiveerde me elke keer weer om te komen. Toch kreeg ik na een jaar aanmodderen nog een keer een flinke klap te verwerken rond oktober 2018.

De angstaanvallen werden dermate erg dat ik alles moest staken. Re-integratie op mijn werk, BoFit, maar ook zeker die automatische piloot.

Wekenlang heb ik medicatie opgebouwd, want daar kon ik helaas niet meer omheen. Ondertussen was ik de nodige bijwerkingen en inzinkingen, een mindfulness cursus, toch ook wel een aantal inzichten en een verhuizing verder. Eind januari 2019 kon ik langzaam aan rustig ademhalen en er gewoon weer zijn. De draad weer opgepakt met Ingrid en later ook met werken. Wel alles rustig aan. Op MIJN tempo, wat voor MIJ goed voelt en wat IK wil. Gewoon stap voor stap. Dag voor dag. Niet op zaken vooruit lopen maar gewoon zijn in het moment van NU. Jeetje wat voelt dat lekker zeg.

Dankzij Ingrid, haar adviezen, haar luisterende oor en de inzichten die ik door haar kreeg, ben ik weer bijna mezelf. Ik ben wie ik ben, maar dan net even ietsje anders. Beter. Iemand die zichzelf voorop zet, heeft leren vertrouwen op haar intuïtie en gevoel, en deze ook durft te volgen. Automatische piloot. Weg ermee! Die agenda, nou ik weet soms niet eens wat ik ‘s middags heb staan aan afspraken of planning. Dat zie ik op dat moment wel. En mijn werk. Dat ga ik over een andere boeg gooien. Ik ga werk zoeken waarin ik mezelf niet hoef te verliezen maar waaruit ik toch voldoening haal, waarbij ik mezelf kan zijn en ook vooral goed voor mezelf kan blijven zorgen.

Ruimte, dat is wat dit alles mij heeft gegeven.

Lieve Ingrid. Bedankt voor de pittige maar ook zeker gezellige en leerzame tijd die wij samen hebben mogen doorbrengen. Je gaat zeker nog vele andere mensen de goede weg op helpen.

Bedankt!