In mijn werk heb ik vaker perioden gehad dat het zo druk was dat ik niet wist hoe ik er doorheen moest komen. Ik ben altijd vrij goed door die periodes heen gekomen. Er volgde eigenlijk altijd wel weer een moment/periode dat ik even weer bij kon komen. Ik heb mensen om me heen zien uitvallen en zag dat het vaak heel moeilijk was om weer terug te komen. Daarom dacht ik altijd: ik moet zorgen dat dit mij niet overkomt. Er was ook een periode dat ik dacht: nu heb ik alles wel gehad, ik ben hier goed doorheen gekomen, dus nu overkomt dat (een burn-out) mij niet meer.

Achteraf kan ik een beetje zien wat er gebeurde en hoe het kwam dat het toch ‘mis’ ging. Op het moment zelf was het een grote verrassing. Van de een op de andere dag kon ik het niet meer. Ik kon niet meer naar mijn werk, ik had zo’n enorme weerstand. Toen ik daar eenmaal aan had toegegeven, werd het in eerste instantie nog erger. Ik kon helemaal niets meer. Ik kon geen harde geluiden verdragen. Ik kon nauwelijks een gesprek voeren. Ik vergat halverwege een gesprek waar ik het over had. Ik kon niet meer lezen en geen muziek luisteren. Ik heb lange tijd grote delen van de dag een soort van verdwaasd voor me uit zitten kijken. Alsof ik in een wolk zat. Op dat moment was ik vooral opgelucht dat ik even niets meer hoefde. Als ik terugdenk aan die tijd dan ben ik nóg onder de indruk dat een burn-out dit met je kan doen. Dat je fysiek, emotioneel en verstandelijk gewoon volledig uitgeschakeld bent.

Als ik nu terugkijk dan zie ik een beetje beter hoe dit nu allemaal kwam. Maar een moment bepalen waarop het ‘verkeerd’ ging is onmogelijk. Het is niet één moment geweest, maar vele. Naast een baan die ontzettend veel van me vergt, waren er zo veel situaties die niet oké en veilig waren op mijn werk.  

De schuld kan ik niet bij anderen leggen, daarvoor moet ik voor een groot deel naar mezelf kijken. Door alle complexiteit, door de te grote hoeveelheid ballen die ik in de lucht moest houden, dacht ik dat ik wel een stapje harder kon lopen. Ik heb ergens onbewust bedacht dat het makkelijker zou zijn om alles met mijn verstand op te lossen en mijn gevoel buiten beschouwing te laten. Uiteindelijk denk ik dat dit het is geweest en dat kon ik niet eindeloos volhouden.

En dan is er ineens iemand die vraagt hoe je je voelt en wat je in je lichaam ervaart. Haha, geen flauw idee, daar heb ik al zo lang niet bij stil gestaan!  

Een van de belangrijke dingen die ik tijdens het BoFit-traject met coach Jolanda geleerd heb, is dat iets wat ik goed kan (strategisch denken) ook mijn grootste valkuil kan zijn. Ik kan goed mooie plannen uitdenken, goed beredeneren waar ik heen wil, hoe ik er wil komen en dergelijke. Maar ik ga zo makkelijk voorbij aan mijn gevoel. Mijn gevoel is soms nog steeds een verrassing voor me. Maar dat weet ik nu. Ik heb geleerd meer op mijn gevoel te vertrouwen, het er te laten zijn en het uit te spreken.  

Ik dacht toen ik net thuis kwam te zitten, dat ik nooit meer plezier kon hebben in werk en dat ik maar beter met pensioen kon gaan. Gelukkig merk ik dat ik weer met plezier kan werken. Ik zal niet terugkeren naar mijn oude functie, maar ik kan weer enthousiast worden en energie krijgen voor de toekomst.