In de eerste week van oktober 2020 was de maat vol. Mentaal en fysiek. De drukte van een project van de afgelopen drie jaar kwam eruit. Het was een project waarin ik me volledig gaf om tegen de stroom in meer resultaten neer te zetten. Tevens heb ik te veel gegeven in de kerk om de online kerkdiensten neer te zetten vanwege de coronapandemie. In dit alles heb ik grenzen overtreden en niet naar mijn lichaam geluisterd. En ook niet naar mijn vrouw. Die week was het begin van een pijnlijke, maar leerzame periode. Lessen die ik voor het leven geleerd heb.

De eerste paar weken van de overspanning waren erg zwaar. Zeer veel verwijten aan mijzelf gericht. Ook twijfels. En zeer weinig zelfvertrouwen met betrekking tot de toekomst. Door gebed kon ik het kwijt bij mijn Hemelse Vader. Ik besprak de overspanning kort even met de dokter omdat ik er toch was voor een andere klacht. Hij gaf aan: zie het van de positieve kant, deze les vergeet je nooit meer.

Ondertussen startte ook de coaching onder leiding van BoFit-coach Ingrid. Mijn ogen zijn echt opengegaan betreft de invloed van fysieke fitheid op de mentale gesteldheid. Het was erg goed om het traject te doen. Vooral voor het herkennen van overspanningssignalen. Het begrijpen van hoe dat nou werkt met je lichaam als je overspannen bent. Het heerlijk lekker actief zijn in een bos. En, toch ook alvast aan het nadenken gezet worden over hoe je straks weer aan de slag gaat.

Minister-president Rutte heeft het spreekwoordelijk wel eens gehad over een teer en broos Nederland dat als vaasje zomaar kapot kan vallen als we het met zijn allen niet goed vasthouden. Nu is hij niet degene op wie ik stem normaliter, maar het beeld spreekt me wel aan. Mijn ‘zijn’, mijn lichaam en geest, zijn ook een teer en broos vaasje dat zomaar kapot kan vallen als ik het niet koester.

Tot zes maanden geleden hield ik hier nul rekening mee. Ik ging maar door en door. Zonder grenzen. Vanuit een drive. Vanuit, toch ook wel, een moeten. Vanuit enthousiasme. Vanuit een resultaatgerichtheid. Allemaal niet verkeerd. Maar door de sessies met mijn coach zijn mijn ogen echt opengegaan. Je lichaam en geest zijn dingen die je moet beschermen. Je moet je dus soms echt inhouden en gewoon stoppen, sporten en ontspannen. Wat dat betreft waren de afgelopen zes maanden een heel leerzame periode.

Ik heb de lessen van de afgelopen zes maanden samengevat in een onepager. Als ik het moet samenvatten dan gaat het om lessen met betrekking tot het koesteren van je fysieke gesteldheid, je mentale gezondheid en je valkuilen vermijden op de werkvloer.

Ten aanzien van de fysieke gesteldheid leerde ik hoe enorm belangrijk het is je lichaam en spieren te trainen. Gewoon voor je fysieke gezondheid, maar ook voor je mentale weerbaarheid. Hardlopen, voetballen en krachttraining zijn niet zomaar momentjes van luxe of vertier. Nee, het zijn noodzakelijke bezigheden die net zo belangrijk zijn als spelen met mijn kids.

Wat betreft mijn mentale gezondheid is het belangrijk om ontspanning te plannen. Ik kon dit niet, en nog steeds merk ik dat ik het lastig vind om ontspanning te ‘doen’. Ook als ik er tijd voor heb. Wat ga ik dan doen? Wat vind ik leuk? Zeilen, ja! Maar hoe doe je dat in de winter? Tevens, wees niet zo streng voor jezelf. Geef niet zoveel kritiek op jezelf. Begeleid jezelf meer op een positieve manier.

Tenslotte de lessen met betrekking tot valkuilen die ik op de werkvloer beter kan voorkomen. Ik hoef echt niet harder te lopen als er onzekerheid is of als anderen niet (kunnen) leveren. Ik mag dat adresseren in het proces, maar het hoeft niet allemaal op mijn schouders terecht te komen. Tevens mag ik altijd bedenken: is dit iets waar ik iets aan kan doen (circle of influence), of is het iets waar ik geen invloed op heb (circle of concern)? In het laatste geval mag ik het ook loslaten. Het schitterende van het hele traject is dat ik een beter beeld heb van mijn ambitie op het werk.