Op een gegeven moment zag ik door de bomen het bos niet meer. Ik was net afgestudeerd en klaar om in de sportbranche te gaan werken als coach. Totdat de coronacrisis om de hoek kwam kijken. Er was geen werk te vinden in de sport. Ik had het gevoel dat ik niet meer kon doen wat ik leuk vond.

Ik kwam achter de telefoon te werken in een call-centrum. Dit was in het begin oké. Totdat ik niet meer werd uitbetaald en zeker twee maanden aan het lijntje ben gehouden. In die tijd heb ik keihard gewerkt. Ik heb alles in perfectie willen doen om maar niet te falen. Uiteindelijk ben ik nooit betaald. En dat in de tijd dat ik net voor het eerst met mijn vriendin ging samenwonen. Geen fijne start als je meteen in de financiële problemen komt.

Ik kwam thuis te werken. Ook weer achter de telefoon terwijl ik eigenlijk iemand ben die moet bewegen om zich goed te voelen. Helaas bewoog ik niet meer. Ik was te druk om financiële zekerheid te creëren na deze periode waarin ik was opgelicht.

Op een gegeven moment kreeg ik erge hoofdpijnen en ik voelde me opgejaagd. Ik kreeg mezelf niet meer rustig en bleef maar piekeren. Hierdoor sliep ik slecht ofwel helemaal niet. Ik was supermoe en emotioneel. In deze ontwikkeling naar de burn-out toe kreeg mijn vriendin trombose in haar arm. Een erg onzekere situatie waar veel stress bij kwam kijken.

Ik probeerde door te werken. Opgeven was geen optie, dit heb ik al sinds ik een klein jongetje was ontwikkeld. Uiteindelijk lukte het me niet meer om op een normale manier te communiceren. Door de hoofdpijnen kon ik mijn werk niet meer doen. Ik faalde en nam het mezelf enorm kwalijk.

De eerste stappen die ik maakte naar herstel was zoals velen dat doen, namelijk via de huisarts. Die merkte als snel op dat ik in een burn-out verkeerde. Ik kreeg psychologische hulp en het advies om naar een psychosomatische fysiotherapeut te gaan. Om eerlijk te zijn dacht ik het zelf wel allemaal op te lossen. Het heeft het erg lang geduurd voordat ik hulp accepteerde en iemand kon vertrouwen.

Nog langer heeft het geduurd om te accepteren dat ik in een burn-out zat. Ik was namelijk nog maar 23. Veel te jong voor dit gedoe, dacht ik. Na deze adviezen van de huisarts heb ik meerdere dingen geprobeerd. Al met al was het een zoektocht. Ik wou het zo graag oplossen, ik kon het niet laten rusten. Uiteindelijk bleek dit één van mijn grootste knelpunten te zijn die aanleiding tot de burn-out gaf. Ik kon niet loslaten, me eraan overgeven.

Uiteindelijk ben ik bij BoFit terecht gekomen waar Karin mijn coach werd. Dit voelde meteen goed en ik kreeg meer en meer vertrouwen. Ik heb daardoor ervaren hoe het voelde om even de problemen uit m’n hoofd te zetten. Gewoon te focussen op andere dingen. Ook hoe ik met bepaalde problemen kon omgaan. En dat ik me alleen hoefde te richten op problemen waar ik daadwerkelijk iets aan kon doen.

De coachingsessies hebben mij ook een betere conditie gegeven. Ze hebben laten zien dat ik het rustig aan mag doen en dat ik geen haast hoef te hebben. Weer met twee benen op de grond staan, en in het hier en nu zijn.

Karin heeft mij vaak een spiegel voorgehouden waardoor ik situaties beter kon relativeren.  Waardoor ik nu vaak minder angstig en meer zelfverzekerd ben. Dit alles heeft mij sterker gemaakt! In kleine stapjes. Ik kijk nu weer meer om me heen en kan meer genieten van het moment.

Hoe ik het proces zelf zie: de boekenkast is omgevallen en ik zet nu boek voor boek terug. Ik merk dat het over het algemeen een stuk beter met me gaat nu. Er zijn nog wel down-momenten, maar ik doe het nu rustig aan. Ik geloof dat er weer licht aan het einde van de tunnel is.