Burn-out ervaring van Suzanne | hooggevoelig en stressklachten
In januari kreeg ik de griep. Althans, dat dacht ik. Mijn lichaam voelde zwaar, ik had koorts en hoofdpijn. Alles was te veel en mijn lichaam wilde alleen maar slapen. Ik sliep wel 12 uur per dag. En dan hield ik mezelf nog wel wakker uit angst voor een verstoord dag- en nachtritme.
Ik sliep al jaren slecht. Ik had dagelijks last van nekklachten en concentreren ging steeds moeilijker. Te veel impulsen zoals fel licht of erg aanwezige muziek verdroeg ik niet meer. Ik leefde niet, ik werd geleefd en had geen ruimte om rustig adem te halen. Ik had niet in de gaten dat dit stressklachten waren. Ik dacht: ik ben hooggevoelig en moet een manier vinden hiermee om te gaan.
Na een week op bed liggen besloot ik dat het tijd was om weer te gaan werken. De koorts was weg dus geen reden meer om ziek te zijn, toch? Ik heb het nog 1,5 week volgehouden. En toen stortte ik echt in. Ik stond na een korte wandeling in de lunchpauze bij een klant te huilen van vermoeidheid.
Ik wist natuurlijk al dat de dingen anders moesten, maar hoe? Ik wist dat mijn verleden, opvoeding en hooggevoeligheid een rol speelde, en was altijd driftig op zoek naar een oplossing. Mijn wilskracht had me veel kennis gebracht, maar nog steeds lukte het me niet er verandering in te brengen.
Dankzij BoFit-coach Maartje die de juiste vragen stelde en de inzichten die dit opleverde, kregen mijn (opgekropte) emoties steeds meer de ruimte. Mijn gedachtes veranderden langzaam van ‘ik moet’ naar ‘ik wil’. Ik kreeg de juiste handvaten om met mezelf aan de slag te gaan. Ik durf nu emoties te voelen en laten bestaan.
Ik heb geleerd te durven kijken naar wat mij beweegt en hoe ik mezelf kan ondersteunen wanneer valkuilen de kop op steken. Eerder signaleerde ik het niet. Nu ik meer in contact ben met mezelf wel. Ik haal weer adem. Mijn slaappatroon is weer gezond. Ik ben nog steeds gevoelig, dat hoort ook bij me. Maar ik kan op kantoor weer genieten van de muziek. En wanneer het even te veel wordt geef ik mijn grenzen aan in plaats dat ik iets moet kunnen van mezelf.
Mijn verleden zal altijd mijn verleden blijven. Het is een verhaal geworden in plaats van dat het een gevecht is om door te gaan. Het heeft het een plek gekregen: in het verleden! En het beïnvloedt mijn keuzes niet meer.
Ik leef weer vrij! En dat maakt alles zoveel makkelijker.
Wil jij ook voorkomen dat je overspannen of burn-out raakt?
