Al op jonge leeftijd ben ik mij verantwoordelijk gaan voelen voor de dierbaren om mij heen. Als jong meisje is er veel gebeurd in mijn toenmalig gezin dat bestond uit mijn vader, moeder, broertje, zusje en ik. Ik wilde mijn broertje en zusje behoeden voor hetzelfde verdriet en focuste mij op het zorgen voor anderen.

“Ik cijferde mijzelf weg”

Ik ging de opleiding Medewerker Maatschappelijke Zorg (MMZ) doen en kwam mijzelf in het eerste jaar flink tegen. Als schoolopdracht moest ik mijn levensloopverhaal op papier zetten, mijn ontwikkelingen en wat mij als mens had gevormd tot wie ik ben. Na de presentatie daarvan dacht ik alles goed te hebben afgesloten. Ik was tenslotte al vanaf groep 3 in therapie.

Ik kreeg een fantastische baan in de zorg aangeboden bij de organisatie waar ik als stagiaire was begonnen. Op mijn werk was ik net als in mijn privéleven erg ijverig, ik deed graag meer. Ik was gevraagd om ondersteuner te worden op een andere locatie en dat deed ik allemaal graag. De tweede keer dat ik daarvoor gevraagd werd, waren ook op mijn vaste werkplek veel wisselingen van diensten, invallers en extra taken doordat twee vaste krachten tijdelijk wegvielen.

Ook in mijn privéleven was ik erg druk in die periode was. Ik maakte mij veel zorgen om de oma en opa van beide kanten van onze familie, hun gezondheid ging achteruit. Ik deed en doe altijd veel voor mijn opa’s en oma’s, vooral die van mijn moeders kant. Alles wat mijn moeder niet oppakte in haar leven heb ik van haar overgenomen, zoals zorgen voor haar ouders en voor mijn broertje en zusje. Ik had een vakantie naar Bali voor de boeg waar ik veel zin in had, maar waar ik ook tegenop zag. Hoe kon ik nou drie weken op vakantie gaan terwijl ik ook mijn opa en oma moest steunen en voor hen moest zorgen? Wat als er iets met hen of en ander familielid gebeurde, wie zou dat dan oppakken? Ook was ik toen bezig om mijn rijbewijs te halen waar mijn faalangst steeds bij om de hoek kwam kijken.

Toen had ik nog maar één kleine aanvaring met een collega nodig. Dat was de druppel die de emmer deed overlopen. Twee weken voordat ik mijn rijbewijs zou halen en ik drie dagen erna op het vliegtuig naar Bali zou stappen, ben ik op mijn werk in huilen uitgebarsten en stopte die dag niet meer met huilen. Ik was ziek geworden van alle spanningen en emoties die ik in mij voelde. Ik was qua energie helemaal op, had het gevoel dat ik niets meer aankon en helemaal uit balans was. Na een week ziek thuis en na overleg met mijn teamleidster, heb ik nog één dienst voor mijn vakantie gewerkt. Het gaf mij een beter gevoel om nog een prettige dienst te hebben en niet met een rot gevoel op vakantie te gaan. Ook voor mijn cliënten was dit duidelijker, anders dachten ze misschien dat ik een maand ziek was.

Afgesproken was dat ik na mijn vakantie met mijn teamleidster in gesprek zou gaan over welke vorm van therapie voor mij geschikt was. Het leek een terugkerend proces: lange perioden gaat alles goed en zet ik mij 200% in, maar als ik privé veel emotionele druk ervaar dan wordt dit ook zichtbaar op het werk. Omdat ik al verschillende therapievormen had gehad, is mijn werkgever op zoek gegaan naar een andere vorm die beter bij mij en mijn situatie aansloot. Zij stelden mij voor een BoFit-traject te volgen.

Na de intake met BoFit-coach Tineke besloot ik om door te gaan. Dit traject leek mij leuk. Al gauw merkten mijn coach en ik dat ik verder uit balans was dan ik zelf wist. Dat was best schrikken, ik was zo gewend om op mijn overlevingssysteem over te gaan. In de eerste fase van het BoFit-traject was ik daar ook nog steeds mee bezig. Ik heb de neiging om een masker met een grote smile op te zetten en zo door het leven te gaan. En op momenten dat ik voel dat ik vermoeid raak en minder goed in mijn vel zit, ga ik juist veel leuke dingen doen en mij juist meer inspannen dan ontspannen.

Tijdens het BoFit-traject heb ik geleerd een ritme te vinden tussen inspanning en ontspanning. Eén van de eerste sessies ademde ik in rust net zo vaak in als iemand die aan het hardlopen was. Ik had het nooit zo op sporten. Omdat ik niet luisterde naar mijn emotionele gesteldheid, kreeg ik ook vaak lichamelijke klachten zoals continu rugpijn en een terugkerende blaasontsteking. Maar door het hardlopen in de prachtige duinen in Castricum kreeg ik toch lol in sporten. Zeker omdat ik heb ervaren dat het een kick geeft om een steeds betere conditie te krijgen.

Wat vooral wennen was, was om na de inspanning van een stukje hardlopen tijdens het rustiger uitlopen of stil staan de ontspanning te ervaren. De eerste sessies heb ik alleen maar naar de grond gestaard. Mijn BoFit-caoch wees mij erop om mij heen te kijken en te genieten van de omgeving. In het begin van het BoFit-traject had ik 2 sessies per week. We werkten aan het afnemen van mijn symptomen van een verhoogd stress-systeem. We werkten aan het opbouwen van conditie, zelfvertrouwen en weerbaarheid. En we werkten aan alles dat ik nodig had om mijn werk weer goed te kunnen doen.

Ik leerde schakelen tussen inspanning en ontspanning door fysiek en mentaal in ‘het nu’ te zijn en verantwoordelijkheden los te laten die niet bij mij horen. Ik leerde eigen keuzes te maken. Dit deed mijn coach door middel van de methode voelen, denken en doen. En dit ook tijdens de therapie te benoemen. Wat ik een lastig punt vond en blijf vinden is het niet gaan invullen voor een ander en dat als uitgangspunt nemen. Als ik in de praktijk in gedachten iets invul voor een ander, dan probeer ik nu om die gedachtes weg te nemen.

In het BoFit-traject zit een duidelijke opbouw. Ze werken met je aan 4 verschillende fases; wennen, herkennen van eigen vaardigheden, gedrag, karakter en patronen, erkennen en doen (blijven doen) het traject doorlopen. Normaal wil ik snel bij de eindstreep zijn en dat kwam ik in het BoFit-traject ook tegen. Dan was ik al bezig met volgende stappen en gedachtes die niet bij de fase van dat moment hoorden. Zo moest ik aan de fase ‘wennen’ ook echt wénnen, omdat ik al bezig was met het herkennen van mijn eigen gedrag en patronen enz. Later in de BoFit-traject werd mij geadviseerd om mijn leefstijl om te gooien. Om een hobby en sport op te pakken en niet meer dan twee dingen op één dag te doen, werk inbegrepen. Dit kostte mij heel veel moeite en het duurde lang voordat ik dit ook echt zo uitvoerde.

Nu herken ik mijn lichaamssignalen beter en doe ik een stapje terug als ik voel dat ik weer aan het rennen ben. Ik voel mij nu fitter en zekerder. Op het werk heb ik meer rust en ook weer energie voor nieuwe ontwikkelingen, veranderingen en taken. Privé probeer ik mijzelf meer centraal te stellen. Ik merk dat mij dit wel veel moeite kost als zich een noodsituatie voordoet met mijn opa en oma, maar zij vinden ook dat ik goed voor mijzelf moet blijven zorgen. Ik heb gemerkt dat ik mijn broertje nu niet kan helpen, hij wil niet geholpen worden. En hier kan ik dus niets mee. Ook ben ik een andere rol gaan aannemen in het er voor mijn zusje zijn. Zo luister ik nog wel naar haar en denk met haar mee, maar ik laat haar zelf dingen oplossen. Ik ga niet meer voor haar praten of dingen overnemen.

Mijn lichamelijke fitheid gaat nu vooruit waardoor ik lekkerder in mijn vel zit. Zo ben ik zelfs al een keer gaan hardlopen van Uitgeest naar Castricum. Ook pak ik mijn oude passie toneelspelen weer op. Ik ben gevraagd om bij de toneelvereniging in Uitgeest te komen spelen. Na overleg met mijn werk is dit mogelijk. Ik heb superveel zin om echt weer iets te doen waar ik energie uithaal!

Zonder het BoFit-traject was die switch in mijn leefstijl er niet gekomen. Ik voel mij nu stukken beter en heb veel handvatten gekregen om dit door te kunnen pakken.