Boem. Ineens is het klaar. Het lichaam wil niet meer. De geest houdt er mee op. Al die tijd is het goed gegaan, ben ik doorgegaan, heb ik signalen genegeerd, gedacht dat het wel beter zou gaan. Maar nee, ik zit op de bank, mijn lichaam doet pijn, mijn ademhaling heb ik niet meer onder controle, ik kan geen één stap meer voor de andere zetten, tranen lopen over mijn wangen en ik weet niet waarom. Mijn geheugen laat me in de steek, elke regel die ik lees moet ik opnieuw lezen.

“Tijdens de intake kruip ik door het bos, kan nauwelijks vooruit”

Werken gaat niet meer, ik kan en wil de deur niet eens uitkomen, autorijden gaat ook niet meer. Nadat ik eerst enkele weken niets uit mijn handen heb gekregen, kom ik terecht bij BoFit. Ik wil hier uit, ik wil mezelf weer terug. Tijdens de intake kruip ik door het bos, kan nauwelijks vooruit en mijn blik beperkt zich tot een kring van tien centimeter rondom mijn voeten. En dan breek ik. Is dit het dieptepunt?

Twee keer in de week ga ik aan de slag met BoFit om mezelf weer op het goede pad te krijgen. De bosrijke omgeving helpt me ook daarbij. Het bos zwijgt, kraakt, piept en omarmt me als ik het nodig heb.

Mijn karakter zit me in de weg. Alles is leuk om te doen, en als ik iets oppak, kan ik het ook. Het moet ook perfect volgens de maatstaven die ik, en ik alleen, mezelf opleg. Ik leer dat ik mág doen in plaats van móet doen. Dat er niets mis is met dingen goed doen maar dat je daarin niet moet doorslaan. Zwarte scenario’s worden omgezet in minder zwarte scenario’s, de ademhaling wordt dieper en rustiger.

Langzaamaan richt ik mijzelf letterlijk en figuurlijk op en verruim ik mijn blik. Het tempo gaat omhoog, het wandeltempo wordt ingeruild voor een looppas en ik voel de omgeving om me heen. Samen met de conditie neemt ook mijn zelfvertrouwen toe.

De focus verplaatst zich van hoofd naar gevoel en ik krijg mezelf beetje bij beetje weer terug. Mijn conditie, geheugen, concentratievermogen, energie, creativiteit…  kleine stapjes, maar wel in de goede richting.

Na enkele weken radiostilte ga ik ook weer langs op kantoor. Gelukkig is mijn werkgever zeer meewerkend en geeft me alle ruimte. Het eerste kopje koffie, nog schuchter om me heen kijkend. Elke keer als ik weer op kantoor kom en het totaal aantal werkuren verhoog gaat het een stukje beter. En als het iets minder gaat dan weet ik wat mij te doen staat. Ik luister naar mezelf, neem een stapje terug om vervolgens weer een grotere stap vooruit te kunnen nemen.

Inmiddels ben ik weer volledig aan het werk. Ik bewaak mijn grenzen als een tijger haar welpen. Dit betekent niet dat ik niet nog eens in een onoplettend moment weer mijn grenzen overga. Maar ik heb nu de handvatten om mezelf weer terug te brengen op het juiste pad. Regelmatig reflecteren, rust pakken, naar buiten, geniet van de kleine dingen. Zelfreflectiemanagement noem ik het: op regelmatige momenten even een stap naar achter zetten en met een gepaste afstand kijken waar ik mee bezig ben. Zijn dit nog wel de juiste dingen? Laat ik de verantwoordelijkheden liggen waar ze horen te liggen? En het belangrijkste: ben ik nog wel lief genoeg voor mezelf? En hoewel ik misschien in de toekomst vast mezelf nog eens verlies, weet ik dat ik de middelen heb om mezelf weer terug te vinden en volop en met liefde en energie in het leven te staan.