Begin maart 2018 kwam ineens dat moment in mijn kantoortje op het werk: ik kan zo niet verder. Mijn taak als teamleider lukt me niet meer, er gaat veel fout en ik heb al een enorme dosis overuren staan. Dus heb ik mijn leidinggevende gebeld en met overslaande stem een afspraak gemaakt voor de volgende dag.

“Ja, het kan wel even wachten hoor,” hoor ik mijzelf zeggen. Hij heeft het ook druk, even sterk zijn, denk ik. De volgende dag zit ik op het kantoor van mijn leidinggevende tranen met tuiten te huilen. Dit had ik niet verwacht. Dit past niet bij me. Allerlei verwarde gedachtes in mijn hoofd. Hoe moet het nu verder?

Ik hang op de bank en hoor mijn gezin tegen mij zeggen dat ze het al aan zagen komen. Ik heb hun waarschuwingen genegeerd. Vijftien jaar geleden ontvouwden zich in mijn leven enkele heftige ervaringen. Mijn vader werd ongeneeslijk ziek, mijn moeder was licht dementerend en een zwaar reumapatiënt. Als geboren en getogen hulpverlener zat ik dus meteen in mijn rol: hard werken, mijn moeder helpen als mantelzorger samen met mijn vrouw. Intussen verlies ik ook een zus en een schoonzus. Als echte hulpverlener zorg ik voor mijn gezin en mijn moeder in deze moeilijke tijden.

 

“Niet alleen mijn ratio laten beslissen, maar vooral weer voelen”

 

In 2013 overlijdt moeder. Ik heb een voldaan gevoel over het zorgen voor haar: ik ben een echte hulpverlener, ik zorg voor iedereen. In 2014 gaat mijn werkgever reorganiseren; mijn managementlaag gaat er uit. Ik werk er al vierentwintig jaar en ben er helemaal mee vergroeid. Blijven is geen optie. Het sociaal plan laat toe dat ik er financieel goed uitspring en ik ga direct op zoek naar ander werk. Dat valt niet mee als je 51 bent in een sector die aan het bezuinigen is. Maar gelukkig vind ik na negen maanden werkeloosheid een vergelijkbare baan en krijg daar ook gelijk een team met een uitdaging.

In 2018 krijg ik een uitdaging niet opgelost. Sterker nog: het gaat steeds verder achteruit. In maart trek ik het niet meer. Gelukkig is mijn manager bekend met BoFit. Ik ben dan al snel aangemeld en wordt binnen 24 uur gebeld voor een ontmoeting. Ik ontmoet mijn BoFit-coach in een mooi natuurgebied op een half uur rijden van mijn woonplaats, waar ik nog nooit ben geweest (geen tijd voor gehad, Ik woon er pas 42 jaar…).

Mijn coach blijkt heel benaderbaar en ik voel me al snel veilig om met haar mijn belevenissen en gedachten te delen. We wandelen en ik zie vooral de grond onder mijn voeten. Ik zit met beelden in mijn hoofd en praat over mijn belevenissen op het werk en thuis, van nu en vroeger.

Tijdens een sessie gaan we een ‘piepjestest’ doen. De coach trekt twee lijnen in het zand en daagt mij uit er tussenin heen en weer te lopen, steeds sneller. Plotseling gaat ze voor me staan, de weg versperrend met haar armen. Ik ren er lachend omheen in een poging het piepje te halen. “Wat doe je nou?”, zegt ze tegen me en ik sta stil om na te denken. “Waarom ren je om mij heen?” Tja, dat doe ik dus ook in het dagelijkse leven: ik zie een obstakel en ga dan harder werken om het te omzeilen. Over de keuze om te stoppen en te vragen waarom ze in de weg staat, daar had ik niet eens bij stilgestaan.

We wandelen door en ik denk na. Wat een eyeopener! Ik lever de prestatie, zorg veel voor anderen, maar wie zorgt voor mij? Zorg ik wel goed voor mijzelf? Ik put mezelf uit. Mag de ander ook wat doen, regelen, presteren? Even later komen we bij een steiger. We gaan hier even kijken naar de natuur. “Mooi hè die eenden, ganzen, bomen, rietkragen?” Ik zie ineens de omgeving en zie de rust. Ik voel ineens ook de rust en het emotioneert me. Dat voelen had ik lang niet meer gedaan, daar had ik nooit bij stilgestaan. Weer een stap gemaakt naar mijn herstel.

Zo heb ik vele stappen gemaakt door stil te staan bij mijzelf en te bewegen in de natuur. Ik jog nu weer net als vroeger twee keer per week en ga er op de fiets op uit met mijn vrouw. Ik geniet van het moment, geniet dat ik weer voel, geniet van alles om me heen, want ik zie het weer. Nu kan ik eindelijk verwerken wat ik allemaal heb beleefd, nu kan ik weer nadenken over mijn werk. Is dit wel wat ik wil? Niet alleen mijn ratio laten beslissen, maar vooral weer voelen. Er is weer balans.

Mijn BoFit-coach zit nog in mijn hoofd. Haar wijze woorden weerklinken als het weer even spannend dreigt te worden. Ze was mijn spiegel, klankbord. Ik ben haar dankbaar want nu kan ik het weer zélf!