Ik voelde me op en moe. Waar zou dat toch door komen? Door alle verandering op het werk? Of omdat ik zie hoe mijn vader zichzelf voorbijloopt om voor mijn zieke moeder te zorgen? Of was het mijn schoonmoeder die opgegeven was en op sterven lag? Thuis was mijn man weer een paar uur aan het werk omdat hij thuis zat na een burn-out. Dus overal waar het normaal gesproken veilig voelde, had ik nu geen rust. Wat was ik blij dat ik tien dagen vrij had van mijn werk. Even de batterij weer opladen. Heerlijke dagen gehad, lekker gewandeld in de natuur en geen verplichte dingen.

Die maandag ging ik weer naar het werk, vol goede moed. Helaas was die na vijf minuten al weg en keek ik op de agenda of ik deze week niet een dagje kon snipperen zodat het weekend wat eerder begon. Gelukkig was dat mogelijk. Eindelijk weer rust. Toen was het natuurlijk al duidelijk dat er wat aan de hand was. Maar ik kon mijn vinger er niet op leggen. Vrije tijd ging prima, kon alles plannen wanneer ik dat wilde. Maar zodra er enige druk op kwam te staan ging alles in mijn lijf tegenwerken.

De week erop besloot ik met een leidinggevende te praten. Want zo kon het niet. Het huilen stond me nader dan het lachen. Gelukkig pakte hij het goed op en stuurde hij me door naar een andere leidinggevende die al meer van mijn situatie afwist. Hij stond me in de deuropening al op te wachten. “Ga maar even zitten,” zei hij. Mijn gezicht sprak boekdelen, en met rode, betraande ogen hoefde ik ook niet veel meer toe te lichten.  “Ik ga je naar huis toe sturen zodat je tot jezelf kunt komen. Ga twee weken iets leuks doen en dan gaan we weer rond de tafel zitten om te kijken hoe je je dan voelt,” gaf hij aan. Even voelde ik me een loser. Hoezo naar huis en twee weken iets leuks doen? Zo veel zin heb ik daar niet in. Alhoewel, wandelen in de natuur was iets wat ik heerlijk vond. Gewoon genieten van de vogels en de mooie omgeving. Even niks aan mijn hoofd. Dus met die boodschap en tranen in mijn ogen nam ik afscheid van mijn directe collega’s. 

Eigenlijk viel er een last van mijn schouders, twee weken even niks. Die twee weken vlogen voorbij en de avond voor ik weer naar mijn werk ging heb ik heel onrustig geslapen. Er ging van alles door mijn hoofd. Eenmaal op het werk werd ik goed opgevangen en ging ik het gesprek aan. Daar kwamen we tot de conclusie dat ik toch meer tijd nodig had. Ik was te onrustig. Toen werd de arboarts ingeschakeld en hier hoorde ik dat ik er echt even een paar maanden tussen uit moest. Een paar maanden? Pfff! Zo erg was het toch niet?

Op mijn werk hadden ze het over een wandelcoach. Of dat niks voor mij was? Dan kreeg je de nodige inzichten tijdens een wandeling in plaats van op een kantoor. Dat sprak me heel erg aan. Lekker in de natuur en daar met een coach spreken. Dat moest ik maar doen. Ik belde BoFit en gelukkig werd ik vrij snel teruggebeld dat er een kennismakingsgesprek kon plaats vinden. Ik ging met een BoFit-coach een stuk lopen en praten om te kijken of er een klik was. Want zonder die klik wordt het niks. Gelukkig had ik er meteen een goed gevoel bij. Na de wandeling en veel gesproken te hebben, maakten we een nieuwe afspraak.

Twee keer in de week zou ik in de buurt van mijn huis met BoFit-coach Sofie afspreken. We hadden goede gesprekken en de tranen vloeiden regelmatig. Door open en eerlijk te zijn kreeg ik inzichten in wat ik allemaal deed. Namelijk: iedereen om me heen helpen maar ondertussen mezelf opzijzetten om de andere te pleasen. Nu moest ik maar een keer ‘nee’ leren zeggen en aan mezelf denken. En goed naar mijn lichaam luisteren want dat geeft genoeg aan, alleen had ik dit lang genegeerd. Ook kreeg ik ademhalingsoefeningen om te ontspannen. Dit kon ik overal toepassen, ook op momenten dat het even te veel werd.

Vele afspraken volgden en door de oefeningen in het bos ging ik vaker ‘omdenken’. Ik leerde dat ‘nee’ ook een antwoord is en ik kon een vraag even naast me parkeren om er later op terug te komen. Dat gaf me rust. En zo leerde ik om goed naar mijn gevoel te luisteren en de juiste beslissingen te nemen. Niet alleen waren we met ons hoofd bezig maar ook met ons lijf. Zo gingen we stukjes rennen terwijl ik dacht dat ik dat echt niet kon. Maar door het te proberen en door te zetten ging het wel. Dus ook weer omdenken. Iets wat je niet kunt, kun je altijd leren. En zo hadden we verschillende oefeningen in het bos gedaan. Een soort work-out, en dat voelde goed. 

Door het park lopen geeft nu een andere dimensie. Zo kan ik op sommige plekken terughalen waar we een oefening deden en sta ik er even bij stil.  De nodige handvatten heb ik meegekregen en nog pas ik ze dagelijks toe. Ook mediteer ik nu dagelijks voor het slapen gaan zodat ik geen hoofd vol meer heb met allerlei gedachtes. Wandelen staat ook vaak op het programma. Dit doe ik zowel met mijn man als met twee goede vriendinnen. Heerlijk de natuur in, soms met goede gesprekken en soms door niks te zeggen en gewoon te genieten.

Op het werk maak ik ook al meer uren dus dat gaat de goede kant op. En als het even niet goed gaat kan ik contact zoeken met mijn coach. Dat werkt goed voor mij. Het belangrijkste is dat ik naar mijn gevoel blijf luisteren en blijf communiceren. Mede door mijn BoFit-coach heb ik weer grip op alles en overzie ik het veel beter. Ik denk nu eerst goed na terwijl ik vroeger altijd meteen ‘ja’ zei. Nu luister ik naar mijn gevoel en weet dat ‘nee’ ook een antwoord is. En dat mensen het ook goed vinden als je dat zegt. Terwijl ik daar altijd een beetje bang voor was.

Ik ben Sofie heel dankbaar omdat ze goed naar mij luisterde (ook tussen de regels door). Ze gaf me de juiste oefeningen of ik kreeg een opdracht mee naar huis waaraan ik moest werken. Daardoor sta ik weer dichter bij mezelf. En heb ik er alle vertrouwen in.

Bedankt Sofie!