Achteraf gezien had ik al zeker een paar jaar veel spanning op mijn werk. Een aantal factoren speelden hierin mee. Het vele werk dat op mij en mijn collega’s afkwam. De herrie tijdens de pauzes van de leerlingen (terwijl wij een gesprek aan de telefoon moesten voeren). Een slecht werkende telefooncentrale. En verschillende frustrerende zaken zoals de indeling in een lage salarisschaal (dus me niet gewaardeerd voelen). Ook niet gezien en gehoord worden. Het probleem om verlofuren op te nemen omdat een collega dan bereid moest zijn om te ruilen of over te nemen. Dan bouwde die collega weer extra verlofuren op die lastig op te nemen waren.

Ik ben nogal perfectionistisch ingesteld en had grote moeite met al het werk dat er lag. En dat terwijl de telefoon (vooral ’s ochtends) continu ging. Daarnaast stonden er soms grote groepen leerlingen te wachten om zich bijvoorbeeld te laat te melden, verlof aan te vragen of die er uitgestuurd waren.

Kortom, het duizelde me. Het is meermaals voorgekomen dat ik (vooral als ik alleen zat in de middag) bijna zat te huilen. Maar ja, plichtsgetrouw als ik ben, bleef ik maar doorgaan. Totdat ik op een ochtend, na een doorwaakte nacht, op mijn werk kwam en een collega heel lief informeerde hoe het met me ging. Ik ben ik huilen uitgebarsten en kon niet meer ophouden.

De klachten die ik had waren duizeligheid en maar liefst twee tennisarmen (ik tennis nooit, ik was volgens de behandelend fysiotherapeut totaal overprikkeld). Ik had een auto-immuunziekte die hevig opvlamde, maag-/slokdarmklachten, veel buikpijn en vooral heel slecht slapen.

Het BoFit-traject heb ik als heel fijn ervaren. Het begrip en empathie van mijn coach/hulpverlener deden me goed. Hierdoor kan ik inmiddels wat milder naar mezelf kijken (hoewel er nog wel een weg te gaan is).

Het lopen tijdens de sessies is prettig en ontspannend. Zo nu en dan onderweg wat uitleg, gaf veel duidelijkheid. Bijvoorbeeld het vergelijk met een batterij die verdeeld is in dingen die energie geven of kosten. Ook de oefening in grenzen aangeven heeft me wat gebracht. Hoewel ik deze oefening vaker in diverse opleidingen en cursussen had gedaan, werd me nu pas helder hoe slecht ik mijn grenzen aangeef.

Nu zit ik in een periode dat ik te weinig omhanden heb. Dus ben ik bezig om te onderzoeken waar ik mijn energie in ga steken. Heel fijn dat ik met een numerologieopleiding bezig ben. Die kennis wil ik zeker uitbouwen en praktisch inzetten.

Overigens geven ook mijn nummerologiecijfers veel duidelijkheid waarom ik in de burn-outsituatie (er was bij mij geen sprake van een totale burn-out; ik was wel moe maar had geen totaal gebrek aan energie) terecht ben gekomen, en geven ze advies voor verdere stappen in mijn leven.

Middels het traject heb ik geleerd dat ik veel meer begrip voor mezelf mag hebben en niet zo streng hoef te zijn. Een van de, best wel opmerkelijke, veranderingen is dat ik een minder streng ‘regime’ volg. Mijn dagindeling staat niet meer zo vast. Mijn wekker staat niet meer steevast op zes uur. Ook wel wennen overigens, structuur was mijn houvast.

Ook heb ik geleerd dat normen en waarden mooi zijn, maar ik hoef ze minder hoog in het vaandel te hebben. Niet koste wat het kost me verplicht voelen om zaken te doen of te laten. Ik heb inmiddels besloten om te stoppen met werken op school. Ik vind het spannend hoe een en ander afgewikkeld gaat worden. Het doet nog steeds wel pijn om op deze manier afscheid te nemen. Maar ik zie wel in dat dit voor mij de beste weg is.