Als je iets maar graag genoeg wilt bereiken, dan lukt dat ook wel. Buiten lichamelijke ongemakken was dit waarvan ik overtuigd was. Beetje doorzetten en dan kom je weer een stukje verder. Totdat stress mijn lijf ging besturen.

In de zomer van 2016 voelde ik me nog topfit. Veel sporten, gezond eten en veel buiten zijn. In de herfst was dit gevoel al anders. Ik had veel werk gedaan en hier meer uren aan besteed dan goed voor mij was. En ik had nog heel veel werk in het verschiet waarvoor ik me verantwoordelijk voelde.

“Ik zat vaak zomaar te huilen en kon geen geluid meer verdragen”

De ene deadline volgde de andere op en ik pakte het werk aan op dezelfde manier als sporten. Even doorzetten en dan ben je er. Maar ik vergat na een wedstrijd gas terug te nemen om te herstellen. Dat deed ik op het werk ook niet omdat het volgende werk alweer moest opgeleverd worden.

In april 2017 had ik een bloeddruk die veel te hoog was. Ik zat heel vaak zomaar te huilen om niks en kon geen geluid meer verdragen. Een beetje overspannen noemde ik het. Ik ben toen gestopt met overwerken en dacht dat het allemaal wel over zou gaan. Totdat ik besefte dat huilend naar je werk gaan en huilend terugkomen niet normaal is.

Ik ben gaan zoeken naar begeleiding die bij mij paste. Vanwege het buiten zijn, sprak de BoFit-methode mij aan.

Het intakegesprek was al een week later met BoFit-coach Martinette. Zij vroeg me wat ik echt graag wilde. En eigenlijk wist ik alleen dat ik me niet meer zo rot wilde voelen.

In het park waar we hadden afgesproken stonden vijf bomen op een rij. Ik stond op dat moment bij de eerste boom. De bedoeling was om aan het eind van alle sessies bij boom vijf te zijn. Op dat moment keek ik om en zag een wirwar van bosjes en schrok; dit was het gevoel wat ik de laatste werkweken had.De eerste weken adviseerde Martinette me vooral om niet te veel te willen doen op een dag en steeds te zorgen voor herstel tussendoor. Met praktische tips, als overdag slapen op bed in plaats van op een tuinstoel. En gezonde voeding weer oppakken. Iedere sessie praatten we over wat er sinds de vorige ontmoeting was gebeurd. Hoe ik dingen anders kon aanpakken, dat ik zelf de regie moest voeren en dat ook leuke dingen energie kosten.

Na een week of zes dacht ik dat ik wel weer kon gaan werken. Na twee uurtjes was ik helemaal kapot. Maar dat voelde ik nu wel. Soms was ik overmoedig en ging toch langer door dan dat Martinette me adviseerde. Daar betaalde ik dan de prijs voor.

Nu maak ik bewust de keuze om nog even iets af te maken. Tegelijkertijd besef ik dat ik daar iets anders voor moet laten en doe dat dus alleen als ik die dag geen andere plannen meer heb. Inmiddels ben ik bij boom vijf. De weg ernaartoe was pijnlijk, maar met wat ik geleerd heb denk ik dat ik nooit meer bij de eerste boom zal staan.

Dankjewel, Martinette!