Ondanks dat mijn omgeving al tijden aangaf dat ik rustiger aan moest doen had ik zelf helemaal niet in de gaten dat ik richting een burn-out aan het gaan was. Ik was wel altijd moe, maar dacht dat iedereen dat had en sloeg dan weer wat energiedrankjes achterover om toch verder te gaan. Dat mijn lichaam al een paar jaar aan alle kanten pijn deed had ik niet in verband gebracht met mijn werk- en leefstijl. Op het moment dat ik letterlijk door mijn knieën zakte en alleen nog maar kon huilen was het dan toch nog een onaangename verrassing.

Na vier weken af en toe wandelen maar vooral veel stil op de bank zitten om weer een beetje op kracht te komen ben ik aan het BoFit-traject begonnen. Spannend natuurlijk! Want het zat er aan te komen dat ik dingen moest gaan voelen waar ik tot die tijd helemaal geen zin in had gehad. Maar ik dacht ook: dit is dé kans om dingen te leren waarvoor ik mezelf voorheen geen tijd heb gegund.

Mijn BoFit-coach Stephan liet me zien dat ik eigenlijk voornamelijk in mijn hoofd zat en niet zozeer in mijn lichaam. Volgens hem een veel voorkomend feit bij mensen met een burn-out. Door ontspanningsoefeningen begon ik het verschil tussen ontspannen en gespannen (ingespannen) weer te merken. Nu aan het einde van het BoFit-traject verbaas ik me erover dat ik mijn lichaam en alle signalen zo lang heb kunnen negeren.

“Ik heb een gezondere levensstijl die meer in balans is”

Als ‘huiswerk’ tussen de sessies door vroeg mijn coach me bewust te kijken of dingen mij energie gaven of juist energie kosten. Door hier bewust mee om te gaan merkte ik dat ik zowel geestelijk als lichamelijk veel energie kon besparen door net even andere keuzes te maken. Ik leerde door eerst na te denken als iemand me iets vroeg, dat ik ook rustig een aantal keer nee kan zeggen. Ik merkte dat als ik nee zei dat de wereld niet verging, dat mensen me niet vreselijk onaardig vonden. Sterker nog: dat ze me nog gewoon aardig vonden zonder dat ik overal ja op zei!

Tijdens het hele traject heb ik veel nagedacht over wat ik nou eigenlijk wil. Ik wist al heel lang wat ik níet wilde, maar eigenlijk helemaal niet wat wél wilde. Op allerlei vlakken – vrienden, familie, werk, mijn relatie en vrije tijd – moest ik gaan uitvinden wat ik leuk vind. Ook moest ik goed nadenken over wat nou mijn grenzen waren. Want als je niet weet waar je grenzen liggen, kan je jezelf hier ook niet aan houden. En als je het zelf al niet weet, kun je anderen ook niet kwalijk nemen dat ze over je grenzen gaan. Je hebt deze dan nooit duidelijk aangegeven!

Omdat ik bij mijn toenmalige baan tegen dezelfde problemen zou aan blijven lopen zag ik in dat het beter was om een nieuwe baan te vinden. Mijn coach vroeg me na te denken wat ik belangrijk vind in mijn werk, waar mijn passie zit. Ik vind het fijn om anderen te helpen en ik vind het belangrijk dat ik me in een baan verder kan ontwikkelen, een goede balans kan houden tussen werk en privé en waar ik duidelijk zichtbare resultaten kan behalen. Inmiddels heb ik een leuke nieuwe baan gevonden waar ik een groot deel van bovenstaande in kan vinden. Ik houd mijn ogen natuurlijk open voor andere kansen, maar voor nu denk ik dat ik op de juiste plek zit. Nu moet ik goed opletten om in mijn enthousiasme niet weer te veel te willen doen. Ik heb met mijn vriend afgesproken dat hij me zo af en toe even ‘terugfluit’ en er wat van zegt als ik de neiging heb om me weer teveel op mijn werk te storten.

Als ik nu zo terugkijk zie ik dat ik een gezondere levensstijl heb die meer in balans is. Ik slaap voldoende en werk voldoende, maar van beide ook weer niet teveel. Ik drink geen energiedrankjes meer en eet gezonder. Ik beweeg meer en spreek alleen af met mensen wanneer ik daar echt zin in heb. Ik mediteer regelmatig, heb een betere houding op werk, zowel lichamelijk als geestelijk. Nu is het natuurlijk wel nog een kwestie van dit allemaal volhouden, maar de meeste dingen beginnen al een soort gewoonte te worden. Ik denk dat als je inziet wat je ‘fout’ doet dat je al een heel stuk op weg bent naar het ‘goed’ doen.