Al in 2008 was ik KLAAR met werken in het onderwijs. Ik was moe, op. Vocht met mezelf. Veiligheid en plezier in leren bieden vond ik heerlijk, maar optreden en jongleren met alle leerlingen en hun waardevolle pakketjes niet. Leren intrigeerde mij enorm. Het onderwijs boeide, maar frustreerde ook. Ik kon de kinderen niet genoeg bieden voor mijn gevoel. Ik wilde mezelf veranderen, mezelf sterker en assertiever maken. Ik wilde een managementcursus volgen.

“Overbelast begon ik aan mijn nieuwe baan”

‘Lef’ was een van mijn affirmaties. De kinderen waren wel happy met me. Nu nog beter organiseren en me sterker en veiliger voelen, dan was ik ook happy met mijzelf. Ik volgde loopbaanbegeleiding, coachte op school, vond veel uitdaging in het concept wat ik mocht uitdragen en volgde een coachopleiding. En startte met een gedreven team een nieuw schoolconcept op een nieuwe school.

Vanaf die start was ik al totaal overbelast. De opleiding afmaken, een school afsluiten, een nieuwe school opstarten, starten als intern begeleider, een nieuwe opleiding volgen, de zorgstructuur die veranderde, de enorme administratieve rompslomp, leerlingen met zowel op school als thuis een enorme diversiteit aan kenmerken en behoeften en ook mijn eigen gezin had meer aandacht nodig. Het raakte me en terwijl ik dit typ, voel ik nog de zware armen en enorme wilskracht in mijn lijf. We waren als team zo enthousiast en geloofden in ons concept. Dat geeft de kracht om door te gaan en buiten werktijd volop overuren te draaien voor ‘onze kinderen’.

De zoektocht startte naar de middenweg tussen visie en werken zoals dat van ons verlangd wordt door onderwijsland, de inspectie. De rol van de intern begeleider was aan het veranderen van begeleiden, samen naar kwaliteiten kijken en coördineren in organiseren, administreren en controleren. Deze verandering maakte dat het steeds verder van mij af kwam te liggen. Het ging, maar ik voelde me steeds tekortschieten en voelde me zo verantwoordelijk voor alles. En na directiewisselingen en koersveranderingen was het ineens op. Ik wist het zeker, ik ging in een tuincentrum werken of zoiets dergelijks, als ik maar van die enorme druk af was.

De druk op de onderwijzer is extreem hoog. Tijd en handen in de klas schieten tekort. Daarnaast vallen de onderzoeken over ‘hoe het moet’ over elkaar heen!! Natuurlijk wil iedere gedreven onderwijzer, intern begeleider en directeur alles begrijpen en zo goed mogelijk op z’n tijd te integreren. Als ik naar mezelf kijk, dan haalde de tijd ons steeds in. Ik ervaar dat ik geen match meer heb met het onderwijssysteem. De ontwikkelingen die hebben plaatsgevonden breken mij op, zoals de Cito-gerichte werkwijze, de enorme hoeveelheid registraties en de afrekencultuur. Het onderwijs heeft nog steeds mijn interesse en liefde, maar past mogelijk niet genoeg bij mij en vraagt onevenredig veel tijd en energie van mij.

BoFit-coach Ninka leerde mij te zijn, te luisteren en op mijn intuïtie te vertrouwen. ‘This is what you get’. Niet te veel denken, maar vooral voelen en ervaren en mijn eigenheid accepteren en inzetten. Ik ontdekte de vitaliserende en dragende kracht van de natuur en bewegen en dat ik de tijd moet nemen voor alles wat vitaliseert.

Enkele andere leerpunten voor mij waren:
– Eerst herstellen, dan pas keuzes maken.
– Neem een stapje terug als je overzicht verliest.
– Kijk procesmatig naar een situatie.
– Werken is heel gezond, mits je het zo doet dat je in balans blijft.
– Maak het leven waardevol en in balans en bewaak dit.

Ik kreeg ook het advies om te bekijken wat ik nog meer nodig had voor mijn herstel. Zo ging ik o.a. naar massage, op een koor, volgde 10 sessies creatieve therapie en heb ik mijn sociale netwerk ingezet en verstevigd.

Met name de laatste fase van het BoFit-traject – de fase van re-integreren door weer aan het werk te gaan en geconfronteerd te worden met alles wat speelde en wat onderwijs met mij doet – was emotioneel en fysiek heel intensief, doch onmisbaar. Het was dragelijk, mede dankzij de oefeningen van Ninka en dankzij het feit dat de rest van mijn leven weer in balans was. Ik voel me nog steeds duizelig van de afgelopen maand, maar weet nu hoe ik uit mijn hoofd kom en mezelf terug kan brengen naar rust. Ik ben opgelucht dat ik zo diep voel hoe ik verder wil.

Ik heb 25 jaar gewerkt binnen het onderwijs en twijfelde in de laatste 10 jaar steeds vaker of ik de rest van mijn carrière in het onderwijs wil blijven werken. Na de nodige twijfels heb ik 7 jaar geleden uiteindelijk gekozen om verder te gaan in het onderwijs. Ik heb als intern begeleider heel veel bijgeleerd, maar wil nu verder in een nieuwe richting. Ik heb genoeg te bieden. Nu nog de plek vinden waar het mij lukt om niet steeds op mijn tenen te lopen en te genieten van datgene wat ik anderen kan bieden.

Gaat lukken!!!