Op weg naar mijn werk realiseerde ik me dat ik mijn aspirines was vergeten en raakte in paniek. Blinde paniek. De dag doorkomen zonder was geen optie. Het was de dag dat ik besloot dat het roer om moest, dat het simpelweg niet langer zo kon.

Normaal gesproken nam ik tijdens de rit in de ochtend alvast de dag door en kon ik niet wachten om mijn ideeën van de avond ervoor te delen met collega’s. Nu wist ik vaak niet eens hoe ik überhaupt op kantoor was gekomen. Ik miste hele stukken van de route simpelweg omdat ik zo moe en futloos was.

Na de paniek over de aspirines, volgde een bezinningsmomentje. Ik vond mezelf niet leuk meer. Waar was ik in hemelsnaam mee bezig? Ik besloot ter plekke dat het anders moest. Alleen hoe, dat was de vraag. Uiteindelijk kwam ik via mijn werk in contact met de BoFit-methode en leerde ik alles over mijn bore-out.

Een eye-opener. Ik had er namelijk nog nooit van gehoord. Uiteraard wel van een burn-out, maar ik wist dat ik dat niet had. Werkstress was er immers niet (meer). Ik was namelijk een half jaar ervoor op een zijspoor gezet. Van een mooie carrière met toekomstperspectief was ik door een samenloop van omstandigheden verzand in werkzaamheden zonder uitdagingen. Het frustreerde me enorm. Ik zag kansen om me heen en mocht ze niet grijpen. Ik zag collega’s met minder potentie wel mooie projecten krijgen. En ik? Ik mocht slechts uitvoeren, meedenken was er niet meer bij.

Een periode van extreme vermoeidheid en dagelijkse hoofdpijnen was het resultaat. De zin om te werken nam af, net als mijn concentratie. Zelfs het lezen van, de door mij zo geliefde, boeken lukte niet meer. Zowel zakelijk als privé had ik gewoon nergens meer energie voor. Het resulteerde in een enorm schuldgevoel. Op het werk, omdat ik goed betaald werd voor een baan onder mijn niveau. En thuis, omdat ik simpelweg voor niets meer puf had.

Mijn BoFit-coach liet me inzien dat ik in een vicieuze cirkel was beland en dat dit kenmerkend is voor een bore-out. Ik werd niet meer geprikkeld om mijn hersenen te gebruiken en raakte hierdoor mentaal uitgeput. Faalangst en gebrek aan zelfvertrouwen kwamen om de hoek kijken en de twijfel sloeg toe. De kracht om de situatie te veranderen ontbrak aan alle kanten.

Het roer moest dus om. Waarbij ik eerst moest toegeven dat er iets mis was. Dat voelt namelijk als falen. En dat wil niemand. Met mijn coach ben ik vervolgens gaan werken aan mijn zelfkennis. Wat zijn mijn drijfveren? Wat zijn mijn dromen? En hoe ver liggen die uiteen van mijn werk? Daarna zijn we gaan werken aan een plan. Geen geklaag maar concreet stappen nemen. Actie is het sleutelwoord.

Inmiddels is de baan ingeruild voor het ondernemerschap en met twee goedlopende bedrijven heb ik daar geen seconde spijt van. Ik werk meer dan ooit tevoren, terwijl ik tegelijkertijd ook meer energie heb dan ooit tevoren. Dit klinkt niet logisch, maar is het wel. Ik heb geleerd mezelf uit te dagen en geen genoegen meer te nemen met halflege glazen. Leven in plaats van overleven, waren de wijze woorden van mijn BoFit-coach. En dat is wat ik nu doe.