Na een jaar waarin ik het gevoel had dat er aan alle poten van de stoel werd gezaagd, ging het licht uit. Ik zat al jaren niet lekker in mijn vel, mijn relatie stond op klappen, ik voelde me niet prettig in mijn eigen huis en maakte lange dagen op het werk. Ik wist al langer dat het niet goed ging en dat dit zo niet kon doorgaan. Maar ik verwachtte van mezelf dat ik alle ballen hooghield en dat – als ik maar doorging – het vanzelf goed zou komen.

 

Elke ochtend rolde ik vanuit mijn bed door naar mijn laptop om te werken. Aan het eind van de dag ging ik sporten om vervolgens weer achter mijn laptop te duiken om te werken. Daarnaast vond ik het niet meer dan normaal dat ik er een druk sociaal leven op nahield, het huishouden tot op het laatste stofje deed, elke dag gezond en uitgebreid kookte en leuke uitjes plande. Intussen was ik moe, prikkelbaar, onzeker en had ik een enorm kort lontje. Ik stelde op elk vlak een hoge lat voor mezelf. Ik had geen balans meer en alles ‘moest’. Omdat mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde laag was, vond ik dat ik niet goed genoeg was en dus sowieso twee stappen meer moest zetten dan de rest. Anders zou ik het nooit redden. De perfectionist in mij werd nog perfectionistischer en ik kreeg te maken met nare OCD-trekjes (dwangstoornis, red.).

 

Op een maandagmiddag begin september 2020 zat ik huilend achter mijn laptop en alsnog ging ik door. Toen ik ’s avonds met migraine op de bank lag besloot ik om me ziek te melden en een paar dagen rust te nemen. Daarna zou ik vast wel weer op hetzelfde tempo kunnen doorgaan. Vanaf dat moment kon ik niets anders dan huilen en slapen. Ik ging naar de huisarts en later de GGZ waar zowel een depressie als een burn-out werd vastgesteld. Ik kreeg oxazepam om rustiger te worden, later antidepressiva. Er werd geadviseerd om voorlopig niet te werken.

 

 

Na een paar heftige maanden waarin ik mezelf echt kwijt ben geraakt, krabbelde ik in januari 2021 uit de depressie. De GGZ-psycholoog bij wie ik in behandeling zat, vertelde me aan het eind van onze behandelingen over BoFit. Het programma sprak me gelijk aan. De werkwijze en de beoogde doelen waren precies waarin ik mezelf kon vinden. Het was een perfecte, praktische aansluiting op de gesprekken met de GGZ.

 

Vanaf het eerste contactmoment heb ik me welkom gevoeld bij BoFit. De laagdrempeligheid, de snelle communicatie en actie vanuit de organisatie, maakte het voor mij – in een periode waarin alles energie kostte – ontzettend prettig om deze stap te zetten. De eerste kennismaking was snel geregeld en ik werd gekoppeld aan BoFit-coach Noor. Een nuchtere dame bij wie ik gelijk het gevoel had dat ik bij haar alles kwijt kon. En van wie ik ook wist dat ze direct genoeg was om mij op de juiste punten een spiegel voor te houden.

 

In de maanden die daarop volgden heeft ze me door middel van oefeningen, wandelen en praten doen inzien dat de manier waarop ik dacht dat het moest (‘omdat het zo hoort’) niet de enige manier is. Dankzij haar en het BoFit-concept heb ik meer zelfvertrouwen gekregen en ben ik dichter bij mezelf gaan staan. Ik heb mijn grenzen leren kennen én ik kan deze duidelijk maken. Ik heb geleerd dat ik het tempo bepaal, de controle heb over wat ik wil en wat ik kan loslaten.

 

Het is cru dat we anderen vaak wel kunnen helpen met relativeren en kunnen overtuigen dat het maken van een misstap niet erg is, maar dat we onszelf dit niet gunnen. Ik ben mijn werkzaamheden nog aan het opbouwen en draai nog niet de volledige uren. Wel ben ik in het opbouwproces liever voor mezelf geworden. Ik ben hard op weg te leren relativeren en in te zien dat de route minstens zo belangrijk is als het doel.