De oorsprong van mijn burn-outklachten zijn begonnen toen ik aan mijn eerste baan begon. Maar als ik heel kritisch ben, begon het eigenlijk al veel eerder. Tijdens mijn studie studeerde ik namelijk in ‘sprints’. Er waren periodes vlak na en vlak voor tentamens waarin ik elke dag van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat in de bieb zat om te studeren. Hierbij dronk ik heel veel koffie om mijn concentratieboog zo lang mogelijk te houden.

Na zo’n ‘sprint’ was ik echt kapot. Ik moest een paar dagen rust houden om mij weer goed en energiek te voelen. Mijn bachelor was op deze manier goed te doen. Bij de master was dit echter moeilijker vol te houden. Er waren meer tentamens en grote projecten, en de stof was pittiger voor mij. Hierdoor werden de sprints steeds langer en de rustmomenten minder. Ik kwam er toen al een beetje achter dat deze manier van leven eigenlijk niet houdbaar was.

Ik heb toen ik helemaal opgebrand was na een tentamenweek ervoor gekozen om in de opkomende periode maar één vak te kiezen. Zo kon ik weer opladen. Hierna begon ik aan mijn thesisproject dat de laatste paar maanden ook weer één lange sprint was. Ik was gestrest en emotioneel. Maar ik had de zomervakantie in zicht waardoor ik het vol kon houden.

Toen ik mijn thesis had gehaald en de zomervakantie begon, had ik het idee dat ik mij nu echt kon ontspannen. Die ontspanning kwam echter niet. Ik voelde mij onrustig, depressief en leeg. Als ik er nu op terugkijk, is het heel logisch dat ik mij zo voelde (omdat stress niet meteen je lichaam verlaat en klaar zijn met studie is een grote verandering in iemands leven). Op dat moment begreep ik er helemaal niks van waardoor er frustratie ontstond. Ik dacht dat deze gevoelens er waren omdat ik nu alleen een bijbaantje had. En niet echt een ‘grote-mensenbaan’ waar ik doelen voor mijzelf kon stellen.

Ik besloot hierdoor om op LinkedIn-verzoeken in te gaan en de volgende uitdaging aan te gaan. Dit in de hoop dat ik deze leegte in mijzelf weer kon opvullen. Ook hoopte ik dat de onrust zou verdwijnen. De eerste paar maanden was ik leergierig, enthousiast en wilde ik alles goed doen. Ook wilde ik dat ik naast werk nog alles kon doen wat ik deed voordat ik ging werken. Dus 4 tot 5 keer per week naar de sportschool, bijna elke avond met vriendinnen eten, uitgaan in de weekenden, mijn familie regelmatig zien en mijn andere hobby’s uitoefenen.

Ik vond dat dit allemaal moest kunnen naast een intensieve 9-tot-5-baan. Daarbij was werk eigenlijk een sprint die niet stopte. Elke dag moest je presteren, voor elk project wat klaar was kwamen er twee andere projecten in de plaats. Langzaam voelde ik mijzelf weer aftakelen. Ik pushte mijzelf, en was hard voor en boos op mijzelf als ik geen compleet productieve dag had gehad. Mijn gedachtepatronen brachten mij in een negatieve spiraal richting de afgrond.

Dit ging zo door totdat mijn hersenen het opgaven. Ik keek op een gegeven moment naar mijn scherm en ik begreep niet meer wat er stond. Het leek wel alsof al mijn kennis was gewist. Hoe ik mijn hersenen ook probeerde te forceren, ze gaven niet meer mee. Ik heb mij die dag ziekgemeld. Hierop volgde een periode van een paar weken waarin ik mij een aantal dagen ziekmeldde en het dan weer probeerde. Helaas verbeterde mijn cognitie niet. Verslagen kwam ik bij mijn hr-manager aan en kijkend naar oplossingen kwamen wij uit bij BoFit.

De eerste sessies waren vooral gefocust op kennismaking en de problematiek blootleggen. Eens per week kwamen ik en BoFit-coach Engeline bij elkaar. Om überhaupt mijn ei kwijt te kunnen voelde al heel fijn. De enorme hoeveelheid slaap en rust, het weinige werken en de BoFit-sessies zorgden ervoor dat ik mij al snel op emotioneel vlak weer een stuk beter ging voelen.

Gedurende deze periode kwam ik tot het inzicht dat ik niet alles meer kan en moet doen. Ik moet naar mijzelf en mijn gemoedstoestand luisteren. Ben ik moe? Dan zeg ik mijn sociale afspraken af en ga ik relaxen. Ik hoef niet 5 keer per week te sporten om fit te zijn en mijzelf goed te voelen. En af en toe me-time hebben in plaats van family-time is ook oké. Ik gaf mijzelf mentaal dikke knuffels en de lieve stem leerde mijn kritische stem in toom te houden. Het is goed om kritisch te zijn op jezelf en je acties, en om je best te doen voor de dingen die je wilt bereiken in het leven. Alleen wanneer de kritiek de overhand neemt en je er ongelukkig van wordt, moet er iets veranderen.

Verder heb ik geleerd dat ademhalingsoefeningen in combinatie met beweging super goed voor mij werken. Ik doe nog steeds veel aan yoga en heb één favoriete BoFit-oefening die ik nu nog gebruik. Het ging weer goed met mij en cognitief merkte ik dat ik steeds meer vooruitging. Waar ik eerst 12 uur sliep, sliep ik nu 9 uur. Steeds beter kon ik dingen onthouden en ik voerde steeds complexere taken uit op werk.

In de laatste fase had ik sessies met BoFit-coach Carina. Hier heb ik als kers op de taart nog redelijk wat lering uit getrokken. Ik heb geleerd dat ik niet mijn werk ben, ik heb mijn werk. Gaat er iets werkgerelateerd mis? Dat is vervelend, maar het is niet nodig om dat te internaliseren.

Verder heb ik nog wat handige en praktische tips opgedaan die zorgden voor een fijnere en effectievere dagindeling. Tot slot heb ik geleerd om eeuwige overpeinzingen van mij af te schrijven en daarmee ook even te parkeren. Ik heb reflectiemomenten ingebouwd om over deze overpeinzingen na te denken. En waar nodig deze bedenkingen om te zetten in actie. Hierdoor heb ik weer meer ruimte in mijn hoofd voor andere, positievere dingen.

Ik kan met trots zeggen dat ik weer gelukkig ben. Perfect is het niet, maar dat is ook niet realistisch. Ik ben blij met waar ik nu sta. Ik kan eindelijk zeggen dat ik voor mijn eigen geluk durf te kiezen en de kritische stem in mijn hoofd de baas ben. Tot slot wil ik Engeline en Carina heel erg bedanken voor de fijne wandelsessies en de mooie inzichten.