Vóór mijn intake met Andrea, mijn BoFit-coach, was er al veel gebeurd, al had ik er geen erg in. Pas de laatste weken voor de intake kwam ik erachter dat het niet meer ging. Het lukte simpel weg niet meer. Er kwam geen werk meer uit mijn handen. Piano spelen gaf geen energie meer. Zelfs koken, een van mijn grootste hobby’s, lukte niet meer. Maar erger: ik kon mijn kinderen niet meer verdragen. Elk geluid deed zeer, de drukte kon ik niet meer aan. Ik kon niet meer de vader zijn die ik wilde zijn.

Ja, ik was druk. Drukke baan als mede-eigenaar in een onderneming. Druk met werk in de kerk. Druk als pianist. Druk met van alles. Ik wist wel dat ik hard aan vakantie toe was, maar na een paar weken rust zou ik wel weer de oude zijn. Er waren momenten in de vakantie die ik niet herkende. Mijn vrouw vroeg me of ik overprikkeld was. Onzin!

Goed, dan komt het besef: het lukt niet meer, het gaat niet meer. Ik ben eerst een week alleen weggeweest om te ontprikkelen. Dat gaf rust maar was ook een grote confrontatie omdat simpelweg boodschappen doen een hele opgave bleek te zijn. Was het toch erger dan ik dacht?

Ik had besloten om minder te werken. Maximaal 50%. Ik probeerde met alle macht nog vast te houden aan wat ik had. En om toch nog nuttig te kunnen zijn in mijn bedrijf. Wat ik deed, kostte mij erg veel energie en dat leverde ook weer veel spanning op.

De sessies met mijn coach waren altijd ontspannen. De eerste keren vond ik het eigenlijk niet snel genoeg gaan. Ik wilde sneller herstellen. Als ik maar meer tips zou krijgen, zou ik er wel sneller bovenop zijn. Maar nee, mijn coach hield een ander tempo aan. In een lagere versnelling.

Het duurde even voordat ik doorhad dat dit niet zonder reden was. Ik merkte dat ik vaak meer ontspannen en met ietsjes meer energie wegging. Gek genoeg realiseerde ik mij dat ik een paar jaar geleden tegen een collega had gezegd: “Als je wat langzamer loopt, zie je meer”. Waarom heeft het zo lang geduurd voordat ik zelf realiseerde dat dit ook op mij van toepassing is?

Het hele proces van (h)erkenning, herstel en opbouwen ging niet soepel. Het was soms dweilen met de kraan open. Helaas was diezelfde tijd in de onderneming een turbulente tijd. Er moesten grote keuzes gemaakt worden die zeer veel impact zouden hebben. Nog meer werken, meer groei, meer omzet, meer verantwoordelijkheid. Meer, meer, meer. Dit leverde dusdanig veel spanning en stress op dat mijn herstel eerder achteruit dan vooruit. 

Er wordt vaak gezegd: “Neem geen ‘life changing descisions’ in een burn-out”. Ik heb het wel gedaan. Ik heb besloten om uit mijn onderneming te stappen en om zelfstandig verder te gaan. Achteraf de beste beslissing ooit. Ik heb geleerd om weer zelf regie te nemen en dat heb ik ten volle uitgevoerd.

Wel bleek dat mijn mentale weerbaarheid nog minimaal was. Tegenslagen kosten veel energie en die had ik maar beperkt. Tijdens een moment dat ‘wilde gedachten’ de overhand hadden, emoties en spanning er met mij vandoor gingen, moest ik terugdenken aan een van de sessies. Het zijn ‘maar’ gedachten, neem de regie!

Ik ben gaan nadenken en opschrijven wat ik belangrijk vind, wat mijn (kern)waarden zijn om vanuit te werken. Van daaruit heb ik de beslissing genomen als zzp’er verder te gaan. Het was in een tijd van heftige emoties mooi om een rationele beslissing te kunnen nemen.

In januari besloot ik om een maand niet meer te werken. Dit was de eerste maand dat ik weer zelfstandig was. Er waren nog veel emoties, maar pas toen had ik het gevoel dat ik aan het herstellen was. Heel voorzichtig kwam er wat meer hoop. Nu, een paar maanden later, kan ik zeggen dat ik weer terug ben. Ik merk goed wanneer mijn energie op is. Dat is toch al met al een heel leerproces geweest. Ik heb meer plezier in mijn werk. Soms wil ik nog niet stoppen omdat mijn werk zo leuk is. Maar ik doe het wel, omdat ik geleerd heb om op tijd te stoppen.

Ik heb gemerkt dat wandelen in de natuur rust en energie geeft. Gelukkig woon ik vlak bij de eindeloze bossen op de Veluwe. Ik ben het meest tot mijzelf gekomen en heb de meeste plannen gemaakt op een mooi groot open heideveld. Daar kwam ik vaak weer tot rust. Genieten van de mooie schepping, van de prachtige natuur. Ik begon weer te genieten van muziek maken en van het koken. Ik kon gelukkig mijn gezin weer verdragen en merkte (achteraf) hoeveel geduld en liefde ik van mijn vrouw mocht ontvangen (ik weet niet of ik hetzelfde zou kunnen).

Wordt het ooit weer als vorig jaar of dat jaar ervoor? Nee, werk is niet meer het belangrijkste. Er zijn veel belangrijkere dingen in het leven. Dat is wel mijn grootste les geweest.

Ik heb geleerd om naar mijn energiebalans te kijken. Om te kijken naar dat wat mij energie geeft en kost. Maar vooral om weer mijn eigen regie te nemen.

Mijn coach had voor elke sessie een thema klaar maar dat schopte ik altijd in de war. Zo fijn dat flexibiliteit en ‘maatwerk’ mogelijk was.

Wil jij ook herstellen van stressklachten en burn-out?

Neem je eerste stap naar herstel en vraag vandaag nog de brochure bij ons aan.

Ja, ik wil meer informatie!