En daar ga ik weer die trap van het hoge duin op, samen met mijn coach. Vandaag de laatste sessie. Waar sta je nu, is de vraag. Ik loop stoer omhoog en weet het wel, wat mijn werk betreft. Over mezelf als geheel ben ik minder zeker en ik stop halverwege. Mijn coach heeft daar een heel ander idee over en stapt vrolijk door naar boven tot vlak onder de top. “Je bent hier, je kunt al over de top heen kijken, verder denken, er is weer ruimte.” Ik ga naast haar staan en yep ze heeft gelijk. Haar vertrouwen in mijn kunnen sterkt me en vergroot mijn eigen vertrouwen.

Daar bovenop die trap kijken we terug naar de eerste keer dat we die trap beklommen. Ik kreeg toen mijn eerste opdracht: Ga op bezoek op je werkplek. Terwijl ik naar die trap beneden me kijk, voel ik weer die angst, die brok in mijn keel, zenuwen die door mijn lijf gierden. Ik herinner me ook mijn enorme opluchting toen ik die deur weer achter me dicht trok. Poeh, dat viel mee, ik was trots, en daar waren plotseling ideeën over mijn werk, wat vind ik leuk, en wat niet. Dat bezoek was de eerste grote stap in mijn herstel.
Vandaag hebben we tijdens de laatste Bofitsessie dezelfde route gelopen als op de eerste dag. Ik herinner me niet veel van die eerste keer, alleen dat ik mijn verhaal vertelde, boos, heel teleurgesteld in mezelf, jankend, zo verschrikkelijk moe, in de war, duizelig en bovendien nogal buiten adem met mijn tong op mijn knieën. Alles was op en alles stond stil. Mijn bezoeken aan de psycholoog hadden me niet veel verder gebracht. Hoe nu verder? Ik wist het niet meer.

Mijn coach heeft me met heel praktische oefeningen opnieuw leren voelen en opnieuw leren schakelen tussen actieve inspanning en rust. Door het aanbrengen van structuur en regelmatige lichaamsbeweging groeide mijn conditie. Tegelijkertijd groeide ook mijn inzicht in mijn kwaliteiten en valkuilen zoals die enorme bewijsdrang van me, de strenge normen die ik mezelf opleg en de hoge verwachtingen van mezelf. Ik begon te beseffen dat ik zelf invloed heb op hoe ik me voel. Langzaam kwam mijn zelfvertrouwen weer terug.

Met een flink tempo (jawel) liep ik vandaag die trap weer op. Nee, ik ben nog niet helemaal boven en de ene dag lukt het me beter dan de andere. Maar ik heb geleerd mild te zijn voor mezelf en het de dag daarna gewoon weer opnieuw te proberen. Ik heb weer controle over mijn eigen leven, en weet wat ik kan doen als het een dag minder met me gaat. Ik zorg beter voor mijn lijf want mijn lijf is de baas, ook al wil mijn hoofd soms meer. Dus loop ik op mijn stoere nieuwe hardloopschoenen twee tot drie keer per week door de duinen en over het strand; het geeft me ruimte in mijn hoofd, nieuwe energie en ook een betere conditie waar ik nogal trots op ben. Ik ben weer begonnen met een paar uren werk en plan niet meer dan twee dingen per dag, zodat ik tijd heb om tot rust te komen.

Ja en wat zeg je dan tegen je coach als de laatste sessie dan toch echt voorbij is. Tineke, je hebt me precies datgene gegeven waarmee ik mijn leven weer kan oppakken. Ik weet nu waar ik op moet letten om fit en gelukkig te blijven. Petje af. Ik mocht het nooit zeggen maar nu je toch niets terug kan zeggen: bedankt voor je geduld, je veerkracht, je luisterend oor, je directheid, je positieve feedback, je vragen, je humor en je speelsheid: “Wie het eerst bij die boom is”. Mijn dank is groot. Ik kan weer verder.